Share
บทที่ 75
Related chapter
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 76
หลู้เหวินโจวจ้องมองเหยียนซิงเฉิง ที่ใส่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย กัดฟันกรามหลังของเขาแล้วพูดว่า "เหยียนซิงเฉิง คุณคิดว่าด้วยการสนับสนุนจากพ่อของคุณ ฉันจะไม่กล้าแตะต้องคุณเหรอ"หลังจากพูดเสร็จ ก่อนที่เหยียนซิงเฉิงจะตอบสนอง เขาก็รีบวิ่งไปเหมือนสัตว์ร้ายคริติคอลคนบนพื้น จิตใจของหลู้เหวินโจ เต็มไปด้วยการปรากฏตัวของเฉียวอีในชุดนอน ใบหน้าแดงก่ําและนอนอยู่บนเตียงผมของเธอเปียกและแม้แต่คอสีขาวราวกับหิมะของเธอก็ยังเป็นสีแดง เฉียวอีแบบนี้เขาจะไม่ได้เห็นมันได้อย่างไรเธอเป็นผู้หญิงของเขาแต่ตอนนี้เธอนอนอยู่บนเตียงของชายอื่น หลู้เหวินโจวอดทนได้ยังไงหมัดของเขาหนักขึ้นเรื่อยๆ และ เหยียนซิงเฉิงไม่สามารถต่อสู้กลับได้ ในขณะนี้เสียงอ่อน ๆ ดังขึ้น "หลู้เหวินโจว หยุด!"มันควรจะเป็นคําพูดที่รุนแรงมาก แต่เสียงเฉียวอีอ่อนแอเพราะร่างกายที่อ่อนแอหลู้เหวินโจวหยุด และมองไปที่เฉียวอีด้วยดวงตาสีแดงเห็นว่ามีน้ําตาคลอเบ้า และมีความต้องการทางเพศที่เขาคุ้นเคยมากที่สุด เขากัดฟันด้วยความแค้น และมุมปากของเขาแสดงให้เห็นวิญญาณชั่วร้าย "ทําไม เธอรู้สึกทุกข์ใจเมื่อฉันตีเขาสองสามครั้ง ดูเหมือนว่าคุณจะรักเข
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 77
ในที่สุดเธอก็หนีเขาได้ในที่สุดเธอก็เลิกเป็นนกขมิ้นของเขา และในที่สุดเธอก็เป็นตัวของตัวเอง แต่ว่า หัวใจของเธอเจ็บปวดมากเฉียวอีใช้เวลาทั้งคืนอย่างเงียบ ๆ เช่นนี้เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อเหยียนซิงเฉิงเข้ามา เธอก้มหน้าบนแล็ปท็อปและไม่รู้ว่าเธอยุ่งกับอะไร"เฉียวอี "เหยียนซิงเฉิงเรียกชื่อด้วยความเป็นห่วงเฉียวอีเงยหน้าขึ้นและยิ้มตื้นๆ "รุ่นพี่ รอฉันอแบ๊บหนึ่ง ฉันจะส่งจดหมายลาออกนี้ให้เสร็จ "เหยียนซิงเฉิงยืนอยู่ในห้องนั่งเล่นและมองเธออย่างเงียบ ๆเขาไม่พบร่องรอยของอารมณ์ที่แยกกันไม่ออกบนใบหน้าของเธอ แต่เป็นความสุขที่เบาสมองที่หายาก เขารู้ว่าเฉียวอีถนัดด้านการอำพรางความรู้สึกของตน ยิ่งเจ็บปวดมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งแสร้งทําเป็นสบายดีมากขึ้นเท่านั้น เขาเดินไปหาเธอและพูดด้วยเสียงนุ่มนวลว่า "ฉันชวนอาจารย์เล่นกอล์ฟ และเขาอยากแข่งขันกับคุณ" ""ได้ค่ะ ฉันไม่ได้เคลื่อนไหวมานานแล้ว "เธอตกลงอย่างยินดี แต่นิ้วยังคงแตะที่แป้นพิมพ์ ในขณะนี้โทรศัพท์ของเฉียวอีดังขึ้นและเห็นว่าเป็นพ่อของเธอเธอจึงกดรับสายทันที "อีอี คุณกับเหวินโจวเป็นอะไรไป"พ่อถามอย่างนั้นเขาต้องรู้อะไรบางอย่าง เธอเ
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 78
หลู้เหวินโจวยกเปลือกตาขึ้น ดวงตาสีเข้มเข้มนั้นจ้องมองเฉียวอีอย่างแน่นหนาเขาอยากพบความเจ็บปวดและไม่เต็มใจบนใบหน้าของเฉียวอี เขาอยากได้ยินเธอมาขอโทษเขาและขอการให้อภัย แต่เขากลับได้ยิน......" ประธานหลู้ ฉันได้ส่งรายงานการลาออกให้ท่านและผู้อํานวยการฝ่ายบุคคลแล้ว และท่านสามารถอนุมัติในระบบได้ ส่วนการส่งมอบงานผมได้คัดแยกและส่งให้เฉินจัวแล้ว หากมีสิ่งใดที่เขาไม่เข้าใจ เขาสามารถมาหาฉันได้เสมอ "ไม่เพียงแต่ไม่มีความเจ็บปวดบนใบหน้าของเฉียวอี อีกทั้งยังยิ้มที่มุมปาก และมองหลู้เหวินโจวาอย่างไม่มีอารมณ์หลู้เหวินโจวโกรธมากจนกัดฟันอย่างดุเดือดเขาเย้ยหยัน "เธอคิดว่าไม่มีใครสามารถทํางานนี้ได้นอกจากเธอแล้วหรือ เฉียวอี อย่าจริงจังกับตัวเองมากเกินไป!"เฉียวอียิ้มเบา ๆ :" ไม่หลู้กรุ๊ปมีคนที่มีความสามารถมากมาย ฉันพูดแบบนี้เพียงเพื่อสุภาพหลังจากออกจาก บริษัท ไม่มีใครอยากติดต่อกับบริษัทเก่าใช่ไหมคะ"ปลายนิ้วของหลู้เหวินโจวที่ถือปากกากําแน่นจากนั้นเขาก็หยิบเช็คออกมาจากลิ้นชักเขียนหมายเลขลงชื่อแล้วยื่นให้เฉียวอีและพูดด้วยน้ําเสียงเยาะเย้ยและดูถูก"ด้วยรูปร่างหน้าตาของเธอ เงินจํานวนนี้น่า
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 79
หากไม่อยู่ในร้านอาหาร เขาจะอยู่ที่ไหนเฉินจัวมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีและวิ่งขึ้นไปชั้นบนทันทีพอเปิดประตูห้องนอนก็สําลักกลิ่นควันแรงและไอ เขาเดินเข้ามาโดยปิดจมูกและเปิดหน้าต่าง เมื่อมองย้อนกลับไปก็เห็นหลู้เหวินโจวนั่งอยู่บนโซฟาด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกยังคงกัดบุหรี่ที่ยังไม่ไหม้ในปาก ก้นบุหรี่ในที่เขี่ยบุหรี่กองพะเนินเทินทึก นอกจากนี้ ยังมีกองขวดไวน์เปล่าอยู่บนพื้น เฉินจัวเข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นประธานของเขาอกหักแล้วเขาหยิบน้ําอุ่นหนึ่งถ้วยแล้วยื่นให้หลู้เหวินโจว และพูดด้วยเสียงทุ้ม: "ประธานหลู้ ไม่งั้นผมเลื่อนกําหนดการเดินทางของท่านในวันนี้ไหม และท่านสามารถพักผ่อนที่บ้านได้หนึ่งวัน"หลู้เหวินโจวหยิบดวงตาที่ลึกล้ําเหล่านั้นขึ้นมาและเสียงของเขาก็แหบแห้ง:" ฉันบอบบางมากหรือ"" ประธานหลู้ นี่เป็นธรรมชาติของมนุษย์ที่จะปลดปล่อยอารมณ์ และคุท่านอยู่กับเลขาเฉียวมาสามปีแม้ว่าแค่เป็นสัตร์เลี้ยงก็จะไม่เต็มใจที่จะจากไปอย่างกะทันหัน "เขาไม่กล้าที่จะหักล้างประธานการแสดงของเขาถือเป็นการอกหักแน่นอน แค่พูดในทางอ้อม และไม่อย่าทําร้ายเขาแน่นอนว่าประธานที่ผยองหัวเราะคิกคัก "คุณคิดว
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 80
หลายวันที่ผ่านมาหลู้เหวินโจวเพิ่งเสียอารมณ์กับผู้บริหารระดับสูงของแผนกต่างๆในที่ประชุมหลังจากออกมาจากห้องประชุม ทุกคนรู้สึกถูกนิรโทษกรรม พูดคุยกันอย่างเงียบ ๆ เป็นการส่วนตัว:" เมื่อเร็ว ๆ นี้มีอะไรผิดปกติกับประธานหลู้? แผนของฉันถูกยกย่องจากเขาเมื่อคราวที่แล้ว ทําไมครั้งนี้เขาถึงดุ"คนที่เข้าใจเยาะเย้ย:" คราวที่แล้วใครยืนอยู่ข้างประธานหลู้""เลขาเฉียว""ถูกต้อง ท่านประธานอกหัก เราเป็นลูกน้อง ต้องเกรงใจเขาหน่อย "พวกเขาคุยกันขณะเดิน แต่ไม่รู้ว่าหลู้เหวินโจวเดินตามพวกเขามา เขาเดินเข้าไปในสํานักงานด้วยใบหน้าเย็นชา และซ่งชิงหยาก็เข้ามาพร้อมกาแฟหนึ่งถ้วย ด้วยรอยยิ้มหวานบนใบหน้า:" พี่ชายเหวินโจว ฉันทํากาแฟให้คุณ คุณลิ้มรสหน่อย" "หลู้เหวินโจวปล่อยเสียง 'อืม' แบบจาง ๆ หยิบถ้วยขึ้นมาจิบ คิ้วกระชับทันที:" คุณใส่น้ําตาล?"ซ่งชิงหยาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง "อ่า คุณไม่ชอบรสขมตลอดไม่ใช่หรือฉันใส่ต้ำตาล70％" "หลู้เหวินโจววางถ้วยลงอย่างหนักและพูดอย่างเย็นชา:" คุณไม่ต้องชงแกแฟอีกต่อไปแล้วออกไปเถอะ" "" พี่ชายเหวินโจว คุณบอกฉันว่าฉันทําอะไรไม่ดี ฉันจะเปลี่ยนมันอย่างแน่นอน อย่าไล่ให้ฉันไป
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 81
เมื่อดาราน้อยเผชิญหน้ากับผู้ใหญ่โตเช่นนี้ ย่อมต้องใช้ทุกวิธีห้นทางของตนที่มีเพื่อได้ขึ้นเตียงนอนกับทายาทของตระกูลหลู้สิแต่ หลู้เหวินโจจว ไม่ได้ยกเปลือกตาขึ้นดูตั้งแต่ต้นจนจบ และเขาไม่ได้สัมผัสทางร่างกายกับเธอด้วยซ้ำ ดาราน้อยมีอารมณ์รู้สึกน้อยใจไปหน่อย เธอลุกขึ้นเพิ่งอยากไปเอาเหล้า ร่างกายของเธอสั่นไปเล็กน้อยและทั้งคนก็โยนตัวเองเข้าไปในอ้อมของหลู้เหวินโจวหลู้เหวินโจวกําลังกัดบุหรี่ที่อยู่ในปากของเขา และดวงตาของเขาก็เย็นชาและมองมาที่เธอขณะที่ดาราน้อยกําลังจะตกเข้าในอ้อมของเขา จู่ๆ เขาก็เคลื่อนตัวไปด้านข้างอย่างแรงดาราน้อยกระแทกโดนลงที่หลังโซฟาอย่างแรง และทันใดนั้นก็มีเลือดไหลออกมาจากรูจมูกของเธอ ซู่เหยียนจือเห็นฉากนี้แล้วก็หัวเราะอย่างล้นเหลือพูดกับดาราน้อยว่า พอเถอะ การแสดงเล็กน้อยของเธอ เข้าถึงตาเขาไม่ได้หรอก" "เขาทิ้งเงินก้อนหนึ่งให้ดาราน้อย แล้วไล่ให้คนออกไปอย่างไม่ไว้หน้าจากนั้นเขาก็มองไปที่ หลู้เหวินโจว ด้วยรอยยิ้มว่า คุณให้ฉันหาผู้หญิงคนหนึ่งให้ นี่ หามาตั้งสิบกว่าคนแล้ว คุณไม่ได้แตะต้องสักคนเลย คุณหมายความว่ายังไง แกล้งฉันอยู่ป่ะ" "เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและยิ้
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 82
คุณหมอซู่คะ คุณโทรหาผุ้ช่วยเฉินเถอะนะ ประธานหลู้เบื่อกับฉันแล้ว คงไม่อยากเห็นหน้าฉันอีก หากไม่มีธุระอะไรแล้ว ฉันขอวางสายก่อนแล้วค่ะซู่เหยียนจืดพูดขึ้นทันทีว่า เฉียวอี เธอกับหลู้เหวินโจวต้องตัดขาดกันชัดเจนขนาดนี้จริง ๆ เหรอ เป็นเพื่อนกันก็ไม่เลวนะครับเฉียวอีหัวเราะเยาะเย้ยพูดว่าคุณหมอซู่คะ ในฐานะที่เป็นผู้หญิงที่ทำตามหน้าที่ถูกท่านประธานเลี้ยง ไม่ควรไม่ชัดเจนกับท่านประธาน ไม่ใช่หรอคะ ทางฉันนี้ยังมีธุระต้องทำ ขอวางสายก่อนแล้วล่ะค่ะเธอพูดอย่างชัดเจนโดยไม่พูดลีลาใดๆซู่เหยียนจือวางสาย และอดไม่ได้ที่ด่าว่า ไอ้นาย นายสมควรเลย ทุกอย่างเป็นเพราะนายเอง หากนายพูดจากับเธอดีหน่อย เธอก็จะไม่โหดเหี้ยมกับนายขนาดนี้แผลใจของหลู้เหวินโจวถูกฉีกออกอย่างเจ็บปวด แต่ใบหน้าของเขากลับไม่มีอะไรปรากฎน้ําเสียงของคําพูดเขายังคงไม่น่าฟังสาวน้อยที่ถูกดูแลมาอย่างดีโดยตลอด จะทนความยากลำบากของโลกข้างนอกได้ยังไง รอปีกของเธอหักเธอก็จะกลับมาหาคุณเองแหละ ซู่เหยียนจือโกรธเขามากจนตับของเขาเจ็บ นายเอาความมั่นใจนี้มาจากไหนล่ะเห็นคนที่ไม่เข้าเรื่องขนาดนี้ ซู่เหยียนจือไม่รู้จะพูดอะไรดีจริงๆ เขาโกรธมากจนเรียกเพ
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 83
เสียงเยาะเย้ยเย็นชาปรากฏขึ้นที่มุมริมฝีปากของเธอ และเธอก็วางสายโทรศัพท์โดยไม่ลังเลซ่งชิงหยามองไปที่โทรศัพท์ที่ถูกวางสาย และแววตาของเธอปรากฎด้วยความพึงพอใจเธอไม่เชื่อว่า หากไม่มีเฉียวอี หลู้เหวินโจวก็ไม่รักเธอเพียงแต่ว่าในขณะนี้ เธอได้ยินเสียงพึมพําที่ค่อนข้างเจ็บปวดของหลู้เหวินโจว "เฉียวอี เธอจะกลับมาเมื่อไหร่ ฉันคิดถึงเธอมาก "ประโยคเดียวปัดเป่าความสุขทั้งหมดของซู่ชิงหยาเมื่อกี้ที่เธอเอาชนะมือของเธอกําหมัดแน่น ในใจของเธอเต็มไปด้วยความโกรธหนักหลู้เหวินโจวได้เห็นกับตาว่าเฉียวอีได้ไปเปิดห้องนอนกับเหยียนซิงเฉิงแล้ว ทำไมเขายังลืมเธอไม่ได้ขนาดนี้หรือว่าเขาชอบเธอขึ้นมาจริงๆ แล้วหรือมันจะเป็นไปได้ยังไงเแียวอีเป็นแค่ผู้หญิงที่เขาเลียงดูเท่านั้น จะเป็นไปได้ที่มีความรู้สึกต่อเธอได้ยังไงซ่งชิงหยาจ้องมองหลู้เหวินโจวซึ่งถือหมอนของเฉียวอีไว้บนเตียงและจูบกันไม่รู้จบ และความหึงหวงในใจของเธอก็มาถึงจุดสูงสุด เธอต้องทําให้ผู้ชายคนนี้กลายเป็นของเธอในคืนนี้แน่เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ใบหน้าของเธอก็แสดงความเย้ายวนใจในทันใด และสายสะพายของชุดก็ถูกเธอค่อยๆ ถอดลงมาเพียงแต่ว่า เมื่อเธอกําลัง
Latest chapter
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 100
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 99
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 98
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 97
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 96
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 95
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 94
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 93
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 92
