"หยุด! ไม่งั้นผมยิงจริง ๆ นะ!” ไซมอนขู่ ขณะเล็งปืนที่เขาคว้ามาจากตำรวจที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาไปที่แซลลี่เขาสามารถหยุดแซลลี่จากการทำร้ายชารอนจนถึงแก่ชีวิตได้ แต่ก็ยังทำให้เธอสั่นเล็กน้อยจนทิ้งบาดแผลที่ลึกยิ่งกว่าไว้ที่คอของชารอน และเลือดสีแดงก็เริ่มไหลอาบตามร่างกายของเธอ...อาการปวดแสบปวดร้อนที่คอทำให้ชารอนหายใจลำบาก อย่างไรก็ตาม เธอกลับรู้สึกกังวลเกี่ยวกับไซมอน ซึ่งกำลังถือปืนอยู่ในมือของเขามากกว่า เธอไม่อยากให้เขาต้องพลั้งมือฆ่าใครตายเพราะเธอยิ่งไปกว่านั้น แซลลี่ไม่สมควรที่จะตายง่าย ๆ แบบนี้!รูม่านตาของไซมอนขยายออกเมื่อเขาเห็นเลือดที่ไหลอาบคอของชารอน เขาจ้องมองแซลลี่ด้วยสายตาอาฆาต ก่อนจะตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยวว่า "ปล่อยเธอซะ!"แซลลี่ตกตะลึง แต่เธอก็ดึงสติกลับมาได้อย่างรวดเร็ว เธอมองไซมอนด้วยสีหน้าเย้ยหยัน เธอรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่สามารถยอมรับชะตากรรมในปัจจุบันของเธอได้ “คุณห่วงเธอมากขนาดนั้นเลยเหรอ ไซมอน? คุณไม่กลัวว่าวันหนึ่งเธอจะทรยศคุณงั้นเหรอ?”“หยุดพูดจาไร้สาระได้แล้ว ผมบอกให้ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้!”มือของแซลลี่ที่ถือมีดสั่นเล็กน้อย ความรู้สึกเกลียดชังอย่างสุดซึ้งปรา
ในโรงพยาบาล แพทย์กำลังยุ่งอยู่กับการพันแผลที่คอของชารอน ตำแหน่งของบาดแผลนั้นอยู่ในจุดที่อันตราย ถ้าแซลลี่ออกแรงมากกว่านี้ ชารอนอาจจะเสียชีวิตไปแล้วหลังจากที่พวกเขาออกจากโรงพยาบาล ทั้งสองก็เข้าไปนั่งในรถ และชารอนก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจก่อนจะพูดว่า "ช่วงนี้ฉันดวงตกหรือไงนะ? ทำไมฉันถึงได้รับบาดเจ็บอยู่เรื่อย”ไซมอนขมวดคิ้วและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “พระเจ้ากำลังบอกให้คุณกลับมาหาผมโดยเร็วที่สุด ผมเป็นคนเดียวที่สามารถปกป้องคุณได้”ชารอนเอียงศีรษะไปด้านข้างแล้วจ้องหน้าเขา และในที่สุด เธอก็เม้มปากแล้วพูดว่า “ฉันไม่รู้ว่าพระเจ้าพยายามจะสื่ออะไรกับฉัน แต่ฉันรู้ว่าถ้าคุณยิงเธอช้ากว่านั้น ฉันคงตายด้วยน้ำมือของแซลลี่ไปแล้ว” ดังนั้น นี่ก็หมายความว่าเขาได้ช่วยชีวิตเธอไว้อีกครั้งชายคนนั้นเหยียดแขนออก แล้วดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอดของเขาอีกครั้ง จากนั้นเขาก็พูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ชีวิตของคุณเป็นของผม ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เอาชีวิตคุณไปจากผมได้!”แม้ว่าคำพูดของชายคนนั้นจะฟังดูหนักแน่น แต่ชารอนก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาได้ช่วยชีวิตเธอเอาไว้หลายต่อหลายครั้งแล้วชารอนโน้มตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเขา และถอนหายใจเฮื
รถของไซมอนจอดอยู่บนถนนฝั่งตรงข้าม เนื่องจากบริเวณนั้นมีผู้คนค่อนข้างหนาแน่นชารอนตั้งใจที่จะไปรอรับลูกชายของเธอตรงประตูโรงเรียน แต่ไซมอนบอกเธอว่าตรงนั้นมีคนอยู่เยอะเกินไป และเขาไม่อยากให้เธอไปยืนเบียดเสียดกับคนอื่น เขาจึงบอกให้คนขับรถเข้าไปรับลูกชายของพวกเขาแทนหลังจากนั้นไม่นาน คนขับก็เข้าไปรับลูกชายของพวกเขาออกมา แต่พวกเขากลับเห็นว่ามีเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งเดิมตามมาด้วย ชารอนคิดว่าเธอคงเป็นเพื่อนร่วมชั้นของลูกชายเมื่อชารอนเห็นเด็กหญิง เธอก็เริ่มจินตนาการถึงฉากตอนที่ลูกชายของเธอแก่กว่านี้อีกสองสามปี และพาแฟนสาวกลับมาบ้านเพื่อแนะนำให้พ่อกับแม่ได้รู้จัก“เพื่อนตัวน้อยของลูกคือใครจ้ะ เซบาสเตียน?”“แม่ครับ นี่คือซีเลีย เธอนั่งเรียนโต๊ะเดียวกับผม วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ แต่พ่อกับแม่ของเธอยุ่งจนไม่มีเวลาพาเธอไปฉลองครับ ผมขอพาเธอไปฉลองวันเกิดแทนได้ไหมครับแม่?”กลายเป็นว่ามันคืองานเลี้ยงฉลองวันเกิด ไม่น่าแปลกใจเลยที่วันนี้เด็กชายโทรหาทั้งเธอและไซมอน“ได้สิจ้ะ แต่ลูกจะต้องบอกพ่อแม่ของเธอก่อน ไม่เช่นนั้นพวกเขาอาจคิดว่าซีเลียหายตัวไป และพวกเขาจะต้องเป็นห่วงเธออย่างแน่นอน”“สวัสดีค่ะค
ไซมอนขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าเธอมีท่าทีหลบ ๆ ซ่อน ๆเมื่อพวกเขามาถึงมุมส่วนตัว อาหารทั้งหมดที่พวกเขาสั่งไว้ก็ถูกนำมาเสิร์ฟ เซบาสเตียนใช้เงินเก็บของเขาซื้อเค้กให้ซีเลีย จนทำให้เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ แทบจะน้ำตาไหลชารอนไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าลูกชายของเธอจะเป็นคนที่มีน้ำใจขนาดนี้ เขาคงจะมีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวหากเขาต้องตามจีบผู้หญิงสักคนในอนาคต!ซีเลียอธิษฐานและเป่าเทียน จากนั้นเธอก็ตัดเค้กและมอบเค้กชิ้นแรกให้กับเซบาสเตียน หลังจากนั้น เธอก็มอบเค้กชิ้นที่ใหญ่กว่าให้ไซมอนและพูดว่า “คุณลุงคะ นี่คะ หนูแบ่งเค้กวันเกิดของหนูให้คุณลุงทานนะคะ”เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ดูเขินอายเล็กน้อย ขณะที่เธอคุยกับไซมอน สิ่งเดียวที่ขาดหายไปคือหัวใจสีแดงสองดวงที่โผล่ออกมาจากดวงตาของเธอชารอนวางคางไว้บนมือและครุ่นคิดเกี่ยวกับสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นในตอนนี้ เป็นไปได้ไหมที่ซีเลียอาจจะแอบชอบไซมอน แทนที่จะเป็นลูกชายของเธอ?เธอมีคู่แข่งเพิ่มอีกคนเป็นเด็กอายุห้าขวบงั้นเหรอ?อย่างไรก็ตาม ไซมอนก็ยังทำเท่เหมือนเดิมขณะที่เขาตอบว่า “ฉันไม่ชอบของหวาน” และปฏิเสธความตั้งใจดีของเด็กน้อยอย่างไร้ความปรานี!ดวงตาของซีเลียเปลี่ยนเป็นสีแดงเ
หลังจากที่พวกเขาทานเค้กเสร็จแล้ว เซบาสเตียนก็บอกพ่อกับแม่ว่าเขาอยากจะพาซีเลียไปที่ลานเด็กเล่นของห้างสรรพสินค้า เนื่องจากในวันนี้ผู้ใหญ่ทั้งสองมีฐานะเป็นเพียงผู้ดูแล มันจึงขึ้นอยู่กับลูกชายของพวกเขา ที่จะเป็นคนตัดสินใจเลือกทำกิจกรรมต่าง ๆ ที่เขาอยากจะทำเด็กน้อยสองคนคลั่งไคล้ในลานเด็กเล่นแห่งนั้นมาก ชารอนไม่เคยเห็นลูกชายของเธอมีความสุขมาเป็นเวลานานแล้วเธอเองก็รู้สึกผิดอยู่ไม่น้อยที่ต้องทำงานและไม่ค่อยมีเวลาให้ลูกชายของเธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในตอนนี้ที่เธอไม่ได้รับสิทธิ์ในการดูแลเซบาสเตียน เธอยิ่งมีเวลาให้เขาน้อยลงกว่าเดิมเธอและลูกชายต้องพึ่งพาอาศัยกันตลอดระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมา แต่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าลูกชายของเธอจะรู้จักพึ่งพาตนเอง จนเขาสามารถอยู่ได้โดยไม่มีเธออยู่เคียงข้างเขาทุกวันอย่างไรก็ตาม ตอนนี้เธอตระหนักได้แล้วว่าลูกชายของเธอยังคงต้องการความรักและความเอาใจใส่จากเธอ เขาเพียงแต่ปฏิเสธที่จะพูดมันออกมาให้ใครได้ยินเขาบอกว่าวันนี้เขาอยากจัดงานฉลองวันเกิดให้ซีเลีย แต่ความจริงแล้ว เขาแค่อยากจะมีเพื่อนเล่นเท่านั้น เมื่อเห็นว่าพวกเขาดูมีความสุขเพียงใด เธอก็ตระหนักได้ว่าเพื่อนเล่
ชารอนอ่านนิทานไปได้ครึ่งเรื่องแล้วตอนที่เด็กน้อยผล็อยหลับไป เธอจึงจูบหน้าผากลูกชายของเธอเบา ๆ และอุ้มเขาเข้าไปนอนก่อนจะออกจากห้องอย่างระมัดระวังเมื่อเธอเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น เธอก็เห็นไซมอนที่มีผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวของเขา เขากำลังก้าวออกจากห้องน้ำ ก่อนจะเช็ดผมสีดำที่เปียกของเขาด้วยผ้าเช็ดตัวอีกผืนที่อยู่ในมือเธอกระแอมเล็กน้อยและรีบมองไปทางอื่น เธอกลายเป็นคนโรคจิตแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?ไซมอนรู้สึกพอใจที่เธอชื่นชมรูปร่างอันยอดเยี่ยมของเขา เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ให้เธอแล้วถามว่า “เขาหลับแล้วเหรอ?”“ใช่ค่ะ เขาหลับไปแล้ว” เธอตอบพร้อมกับกลืนน้ำลายเบา ๆ เธอรู้สึกเหมือนจะควบคุมตัวเองไม่ได้ ขณะที่ดวงตาของเธอพยายามจะเหลือบมองร่างกายอันกำยำของเขาอีกสักสองสามครั้งอย่างไรก็ตาม ชายคนนั้นเดินตรงไปหาเธอ ก่อนจะยื่นผ้าเช็ดตัวให้แล้วพูดว่า “เช็ดผมให้หน่อยสิ” ช่างเป็นคนเจ้ากี้เจ้าการจริง ๆเขาเดินไปนั่งบนโซฟาอย่างสงบ และรอให้เธอเดินเข้าไปหาผู้หญิงคนนั้นคุกเข่าบนโซฟา และกำลังจะเริ่มเช็ดผมให้เขา ทันใดนั้นเอง เธอก็เหลือบไปเห็นรอยแผลเป็นที่ยาวพาดผ่านหลังของเขา มันเกิดขึ้นตอนที่พวกเขาถูกแม่น้ำพัดพาไป
ชารอนพยายามขัดขืนในช่วงแรกเท่านั้นทันใดนั้น เสียงของลูกชายของพวกเขาก็ดังขึ้น “แม่? แม่อยู่ไหน?"ดูเหมือนจู่ ๆ เด็กน้อยก็ตื่นขึ้นมา และเมื่อเขาสังเกตเห็นว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ ๆ เขาก็วิ่งออกมาจากห้องนอนเพื่อตามหาแม่ตอนนี้เขามีโอกาสได้เจอแม่ของเขาแค่ช่วงสุดสัปดาห์เท่านั้น เขาจึงไม่อยากห่างเธอแม้แต่เสี้ยววินาที ดังนั้นเขาจึงต้องแน่ใจว่าแม่นอนอยู่ข้างเขาเสียงของลูกชายทำให้ชารอนตกใจเป็นอย่างมาก และเธอก็รีบผลักชายที่ยังคงกดทับเธอไว้ออกทันที เธอรู้สึกกังวล แต่ก็พยายามควบคุมเสียงของเธอให้เบาลง ขณะที่เธอเร่งเร้า “ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้นะ เซบาสเตียนมาตามหาฉันแล้ว!”เธอบอกให้เขาหยุดตอนนี้น่ะเหรอ? บ้าไปแล้ว!ใบหน้าของไซมอนมืดมนลงอย่างน่าสะพรึงกลัว เส้นเลือดสีน้ำเงินบนหน้าผากของเขากระตุกจากการที่เขาพยายามข่มใจตัวเองบ้าจริง! เขาน่าจะส่งเด็กสารเลวนั่นกลับไปที่บ้านแซคคารี่ตั้งแต่แรกแล้ว!เมื่อเจ้าตัวน้อยเข้ามาหาพวกเขา ชารอนยังคงยุ่งอยู่กับการจัดเสื้อผ้าของเธอให้เข้าที่เข้าทางเซบาสเตียนสังเกตเห็นพ่อกำลังจ้องมองเขาด้วยสีหน้าหม่นหมอง และใบหน้าของแม่ก็แดงก่ำ ท่าทางที่ดูไม่เป็นธรรมชาติของทั้งคู่ทำให้เ
เธอไม่มีอารมณ์ที่จะทะเลาะกับเขาในเรื่องที่ไร้สาระแบบนี้ เธอจึงตัดสินใจหันหลังกลับเพื่อเดินหนีไป อย่างไรก็ตาม เธอกลับนึกอะไรบางอย่างออกและพูดว่า “โอ้ ใช่แล้ว ถ้าคุณเจอเธอก็อย่าลืมบอกฉันด้วยก็แล้วกัน”ขณะที่เธอกำลังจะจากไป โฮเวิร์ดก็คว้าแขนเธออย่างแรง และจ้องหน้าเธอด้วยสีหน้าที่บูดบึ้ง “อย่าหลงตัวเองนักเลย ลุงของผมไม่คิดที่จะช่วยคุณหรอก คุณมันก็แค่ของเล่นไว้แก้เหงา คุณคิดว่าเขาจะไม่แต่งงานกับซัมเมอร์จริง ๆ งั้นเหรอ?”ชารอนไม่คิดที่จะใส่ใจในคำพูดของเขา ถึงกระนั้นก็ตาม เขาพูดราวกับว่าเขารู้อะไรบางอย่างที่เธอไม่รู้เนื่องจากเขาทำงานกับไซมอน บางทีเขาอาจจะเคยได้ยินข่าวลือบางอย่างมาบ้าง"คุณหมายความว่าอย่างไร?" เธอมองเขาด้วยสายตาที่จริงจังแต่ก็ดูเย็นชาโฮเวิร์ดยิ้มเยาะ “ถึงตอนนี้แล้ว คุณก็น่าจะรู้ดีว่าลุงของผมเป็นคนยังไง คุณคิดว่าเขาจะให้อภัยคนที่ฆ่าพ่อของเขาได้ง่าย ๆ อย่างนั้นเหรอ?”แววตาของชารอนดูมืดมนลง ขณะที่เธอยังคงเงียบเพื่อรอให้เขาพูดต่อ“ผมจะบอกให้คุณตาสว่างสักนิดก็ได้ เพื่อเห็นแก่ที่เราเคยรักกัน ความจริงแล้ว ลุงของผมต้องการที่จะแก้แค้นคุณ หลังจากที่เขาสนุกกับคุณพอแล้ว เขาก็จะเข