บทที่ 74

ชารอนทั้งรู้สึกหดหู่และวิตกกังวล แต่ทว่า เธอต้องไม่รู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว ทันใดนั้น ชารอนก็พุ่งเข้าไปช่วยลูกชาย ทันใดนั้นเอง โฮเวิร์ดพลันตะโกนตอกกลับมา “อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นฉันทุ่มเจ้าเด็กนี่ลงบนพื้นแน่!”

ฝีเท้าของชารอนหยุดชะงักลง เธอจ้องมองลูกชายอย่างระมัดระวังและตะโกนออกมา “ปล่อยเขาไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

โฮเวิร์ดหรี่ตามองชารอนอย่างชั่วร้าย “ชารอน คุณจงใจส่งเด็กคนนี้มาทำร้ายแซลลี่ใช่ไหม? คุณทำให้เธอเสียลูกไปในครรภ์แล้วนะ ตอนนี้คุณยังต้องการทำร้ายเธออีกงั้นเหรอ?"

ชารอนขมวดคิ้ว “ฉันไม่ได้ส่งเขามานะ! ตอนนี้คุณวางเขาลงก่อนเถอะ” เธอรู้สึกว่ามันยากที่จะอธิบายสถานการณ์ให้โฮเวิร์ดฟัง นอกจากนี้ โฮเวิร์ดก็ไม่เต็มใจที่จะฟังคำอธิบายของชารอนด้วย ทันทีที่เห็นลูกชายกำลังดิ้นรนและทุกข์ทรมาน เธอพลันรู้สึกสิ้นหวังราวกับว่าหัวใจกำลังแตกสลาย

แซลลี่ซึ่งยังคงนั่งอยู่บนพื้นและมองดูเหตุการณ์ทั้งหมด เธอเผยยิ้มมุมปากในแบบที่ไม่มีใครมองเห็น ดวงตาของแซลลี่เป็นประกายอย่างเย็นชา

โฮเวิร์ดยังคงไม่ยอมปล่อยมือและตะโกนออกมาอย่างไร้ความปรานี “คุณไม่รู้จักสั่งสอนลูกตัวเองนักใช่ไหม? ได้เลย! งั้นวันนี้ผมจะสอนเขาแทนคุณเอง!”