บทที่ 117

ทุกคนมองดูตามเสียงและเห็นชายร่างกำยำที่เดินมาด้วยฝีเท้ายาว มีบุคลิคอันสง่างาม และดวงตาของเขาดูเหมือนจะสามารถฆ่าผู้คนทั้งเป็นได้เลย

ข้างหลังเขามีหญิงสาวสวยรูปร่างสูงและมีความสง่างามโดดเด่นและใบหน้าของเธอที่ไม่อาจละสายตาได้

ซูหว่านเอ๋อร์รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าทั้งสองคนคือหลินเซียวและเหลิ่งซวง

“นายกำลังจะทำอะไร มันไม่ใช่หน้าที่ของนายที่จะเข้ามาแส่ในเรื่องนี้ ไม่งั้น นายน้อยของฉันจะไม่ปล่อยนายไปอย่างแน่นอน!” เยว่ต้าฝูไม่รู้จักหลินเซียวเลย

“ผมเป็นสามีของซูหว่านเอ๋อร์ หลินเซียว ทีนี้คุณคิดว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับผมหรือเปล่าล่ะ?” หลินเซียวจ้องไปที่เยว่ต้าฝูด้วยสายตาที่เฉียบคม

“หลินเซียว?” เยว่ต้าฝูรู้สึกแปลกเล็กน้อยเมื่อเห็นชายตรงหน้าอ้างว่าเป็นสามีของซูหว่านเอ๋อร์

มีข่าวลือว่าหลินเซียวเป็นผู้แพ้ไปโดยสิ้นเชิง แต่ชายตรงหน้าเขากลับดูไม่ธรรมดาเอาซะเลย

ฮ่าฮ่าฮ่า นายมันก็แค่ขยะ แต่มันช่างเป็นเรื่องปาฏิหาริย์จริงๆที่นายไม่ได้ตายในชายแดนใต้ แต่ถึงแม้ว่านายจะกลับมาตอนนี้ จะมีประโยชน์อะไรล่ะ? นายน้อยของเราคิดว่าภรรยาของนายก็เป็นคนดี นายก็เลยไม่รู้ จะชมเมียตัวเองยังไงดีไงล่ะ ปล่อยเ