Nakahandusay lamang ako sa lupa, naiinitan at pawisan.Bruises. Wounds. Swollen Skin. I could feel all of them piercing through my bones. They were all over my body—making me hug the pain like I was hugging a gigantic rose bush filled with thorns.What could've I done to receive such treatment?I was blindfolded. There was none I could see but oblivion overpowering my sense of sight—subduing my other senses, rendering them useless. My wrists were tied closely with chains as well as my feet. The more I moved, the more pain I'd feel.Kanina lang, humihiyaw ako. Humiyaw ako nang humiyaw, pero ni isang tunog mula sa paligid ko'y wala akong marinig. It was plain silence, and who would've thought that silence could fuck

"Hindi mo alam ang lugar na 'to! Kabisadong-kabisado ko na ang lugar na 'to! Pero wala ka bang naaalala?" parang nananadya niyang tanong.Bumabalik na naman. Bumabalik na naman ang trauma kong iyon na pilit ko nang kalimutan---yung lumabas ako sa bahay na 'to, dahil nawala bigla si dad at hinanap ko siya---pagkatapos ay naligaw ako.Napatingin ako sa sarili kong repleksyon sa nakaparkeng van sa gilid ng kalsada. Punit na punit na ang damit ko, at hindi ko na rin madepina ang sarili kong hitsura. Maihahalintulad na ako sa isang babaeng baliw sa pagala-gala lamang sa daan.Nakita ko ang lalaking iyon na palapit na nang palapit sa akin. Nanghihina na ang mga paa ko. Gusto ko nang magpahinga. Gusto ko nang matulog. Napapikit na lamang ako ng mga mata't natumba.

"Weh?" "Oo nga. Magtiwala ka lang sa writer mong kaibigan!" She then roared a laugh. "Gan'on ba 'yon?" I asked, and she just nodded. Natapon pagkatapos ang tingin ko sa smartwatch na ibinigay sa akin ni Asriel, na nasa ibabaw ng isang maliit na drawer malapit lamang sa higaan. "Alam mo ba, Aurora?" "Hmm?" "Nakita ko na ang lalaking 'yon. Natagpuan ko na siya, at matagal na pala," may kalambutan kong sabi habang nakangiti. "Masaya ako nang makumpirma kong siya nga 'yon." "Sino? Yung nagligtas sa'yo n'ong bata ka pa?" tanong niya sa akin. "Sino ba---omg! Don't tell me---" she paused looking at me with eyes growing bigger---"si Asriel ba 'yon?" "Siya nga," sambit ko, habang

Tinalikuran niya ako ng higang patigilid sa kabilang banda. Bumabakat sa kaniyang likuran ang mga balikat, maging ang matambok niyang puwet. Naalala ko tuloy si Ethan. Yung baklang 'yon.Muli akong tumayo at bumalik sa higaan. Tahimik ang paligid. Wala rin naman akong balak sirain ang katahimikan na 'to.First thing in the morning I did, is wipe my face with a wet face towel. Tinapon ko na rin ang kape, dahil nakalimutan ko palang inumin kahapon. Asriel went home to change his clothes without even wiping away the marks I made on his face. Also, he said I don't have to worry much about my safety here, because this hospital's a topnotch when it comes to security.Nakatingin lamang ako sa sariling kong repleksyon sa salamin. My face has truly become a fucking mess. That man or whoever he is, really hurt me so bad. He's not caught ye

"What do you need, mga mukhang puwet?" panimula ko. "You want a fight? Alam n'yo namang nangyari sa akin, 'di ba? I can do a hand-to-hand combat." Natasha spoke. "We're not here for that. We're here to give you a task you must do, the final task you will do." Inirapan ko silang apat. "Fuck that." "Stop cursing. Wala kang magagawa riyan. We all have the cards against you, so tone down your attitude, girl," sambit n'ong isang hindi ko na maalala ang pangalan. Naiinis na naman ako. Kung kanina'y ang aliwalas pa ng isip ko. Ngayon naman, I feel outrageous that my mind gets clouded with running thoughts I can barely identify. Almost everything don't go the way I want things to be. Am I cursed?