Mabilis na lumipas ang mga buwan. At anumang oras ay maari na akong manganak. Siyam na buwan na ang kambal sa sinapunan ko at excited na ako sa paglabas nila. Kinakabahan ako iyon ang totoo. Kaba dahil hindi ko alam kung ano ang magiging reaksyon ko sa oras na makita sila. Excited naman dahil gusto ko na silang makita at mayakap.  Kasalukuyang abala sina Arianne para sa nalalapit na paglabas ng kambal. Halos wala na akong gawin dahil kinuha na nila sa akin ang preparation. Noong isang araw pa sila aligaga sa paghahanda sa apartment ko. Plano pa nga ni Sebastian noong una na pansamantala muna akong mag-stay sa dati niyang bahay na caretaker na lang daw ang nakatira doon ngunit tumanggi ako. Bukod sa nakakahiya na sa kanya ay plano ko na rin namang bumili ng sarili naming bahay na mag-iina."How are you feeling?" Tumingin ako kay Sebastian na umupo sa tabi ko at hinawakan ang kamay ko. Mahigpit akong kumapit sa kamay niya at naramdaman ko na marahan niya

Hindi ko magawang makapagsalita nang manatiling nakatutok ang atensiyon ni Jaxon sa dalawang bata. Tila hindi siya makapaniwala sa nakikita niya. Hindi ko rin alam kung anong tumatakbo ngayon sa isip niya pagkatapos matitigan ang mga bata. Huwag naman sana niyang maisip na anak niya sina Malik kahit pa kitang-kita na ang pagkakahawig nilang mag-ama. "I didn't know that you already have kids. It's been three years since we last saw each other," seryosong wika niya habang nasa mga bata pa rin ang atensiyon. Pasimple kong inilagay sa likuran ko ang mga anak ko upang hindi na sila makatitigan ni Jaxon. Yumakap naman sa binti ko ang dalawa habang sinisilip ni Margaux ang tatay niya. "Y-yeah. It's been three years. Siya ang napangasawa mo, hindi ba?" tanong ko sa kanya at tumingin kay Margareth na ngayon ay matamang nakatingin sa akin. Kilala ba niya ako? Alam niya kayang ex-husband ko si Jaxon? Mayamaya pa ay naglaro na siya

Napailing ako at napatayo ng dahil sa sinabi niya. Hindi ako makapaniwala na matapos niyang makipaghiwalay sa akin three years ago ay nasasabi niya ang mga ganitong bagay ngayon. "So, gano'n? Ganoon na lang pala kadali sa iyong bumalik pagkatapos ng mga ginawa mo sa akin?" May bahid na inis na saad ko bago siya tinalikuran at naglakad palabas ng cafeteria. Pinigilan ko ang lintik kong luha na pagkatapos ng halos tatlong ay muli na namang tutulo sa mga mata ko.No Lhaurize. Huwag ka nang umiyak pa. Tama na ang tatlong taon.Kakaiba rin pala. Alam kong may ibang binabalak si Jaxon kaya diretsahan niyang sinabi ang bagay na iyon. Hindi ako tanga para hindi maramdaman ang gusto niyang mangyari. Babalik siya bakit? Dahil alam na niyang anak niya ang kambal? "Lhaurize wait!" Nakita kong sumunod sa akin palabas si Jaxon. Binilisan ko pa lalo ang paglalakad upang makalayo sa kanya. "Sandali Lhaurize!" Habol niya nang malapit

Flashback"Dad! Pinatawag niyo raw po ako?"Inilapag ko ang bag na dala ko saka lumapit at yumakap kay Dad. He's sitting on the couch while reading newspaper. Kagagaling ko lang sa university at sakto lang ang oras nang tumawag si Dad. Wala na akong klase ng hapong iyon kaya umuwi na agad ako at hindi na sumama pa sa mga blockmates ko. It was a very tiring day, I admit that's why I choose to went home rather than staying outside and have fun. "Iha, how's your school?" Dad kissed me on my cheeks. "Great. By the way, where's Mom?" tanong ko matapos na hindi makita si Mommy. Hindi ako sanay na hindi sila ang sumasalubong sa akin pagkagaling sa university. "She's in the kitchen.""Kitchen? That's new. I mean, Mom never stayed in the kitchen. Unless we have a visitor and she wants to prepare their foods."

FLASHBACK "Good morning Mom. Morning dad." I greeted my parents before sitting on the couch. It was Friday morning and three days had passed when they broke the news about me and Jaxon getting married. It was so sudden. Hindi ko inakala na ma-eengaged ako sa isang tulad niya. Pagkatapos nga niya kaming layasan ay todo ang paghingi ng sorry ng parents niya. Noong gabing iyon ko lang din nalaman na palugi na pala ang kumpanya nila ngunit nanatiling tago sa publiko dahil ayaw nilang mapahiya sila. Alam naman nating lahat na ang mga public figure na katulad ng mga Dela Vega ay takot maging laman ng headlines ng bawat dyaryo sa bansa. Ayaw nila sa kahihiyan. Kaya wala silang ibang choice kundi ang humingi ng tulong sa parents ko. Hindi ko maintindihan kung bakit sa dinami-rami ng pwede nilang ipambayad sa mga magulang ko ay si Jaxon Keith Dela Vega pa. Handang bayaran ng parents ko ang pagkakautang ng mga Dela Vega. Kung tutuusin ay hindi nanghingi ng anumang bayad a