"It did not surprise me. Chio's stubbornness is on its highest level."Dahan dahan akong nagmulat ng mga mata dahil sa paggising sa akin ng matigas na boses ni Tito Rendo.He sounded mad and disappointed. Maybe because of what I did? "And it turned out good, Rendo. At least she can now rest," boses iyon ni Tito Simo.Unang bumungad sa akin ang puting kwarto. Pinuno ng amoy ng gamot ang aking pang-amoy na bahagyang nagpakirot ng aking ulo.It makes me nauseous. Sa tingin ko ay nasa ospital ako, kung saan ayaw kong magising na nakahiga sa hospital bed. Pakiramdam ko ay malapit na akong mamatay kung sakali mang mahanap ko ang sarili rito. "She must rest now, Kuya. Masyado na siyang pinapagod ng mga bagay na hindi niya dapat pinoproblema.""She is so like of her mother, isn't she?" Tito Simo asked. "They hold the same power. And now, Chio is exhausted to death. Baka hindi na niya kayanin sa susunod."Nilingon ko s

Ngumiti ang batang lalaki sa akin. Pinuno ng pagkamangha ang kanyang mga mata at ang labi ay unti unting humaba. He is pouting, trying to be cute to convince me to have a hold of him.Sinubukan niyang bumaba kaya lang ay mabilis siyang niyakap ni Aling Sonya saka siya pinanggigilan. The boy pouted even more. Nakatulala lang ako sa kanya, naguguluhan parin hanggang ngayon. Si Mang Adre ay nasa loob ng bahay at naghahanda ng maiinom. Nasa kaharap kong upuan si Weino na ang tingin ay hindi na naalis sa akin.Bigla akong nahiya. Malalim na rin ang gabi nang makarating kami ng Isla Ardor. Tulog na ang mag-asawa ngunit ginising pa namin dahil sa kagustuhan kong dito sa kanila na muna makituloy.Weino offered his house nearby the shore. But I refused. Sinabi kong may ipinahanda na sa akin sina Tito at kailangan ko lang na makausap ang mag-asawa.Bumuga ako ng hangin. Nandito ako. Tulad ng unang yapak ko sa islang ito ay dinala ako ng mga p

I dipped my feet in the cold water. It immediately hugged my feet, giving me a cold comfort. Tila ba inaagaw ng lamig ng tubig ang init na nararamdaman ko sa loob ko. Pakiramdam ko ay kaonting oras nalang ay tuluyan na akong lalamunin ng lamig.Silence was there to accompany me. The sun is at its peak, striking down its scorching rays to meet the need of warmth of Priacosta's people.Maliit ang imahe ng Priacosta mula rito. It somehow made me realize that I am far from the place I once thought that isn't my home. Inisip ko dati na masyadong malayo ang buhay ko sa San Hartin kung ikukumpara sa naging buhay ko sa Priacosta.It made sense. I truly believe that it is way better to breath the air of peace and live in the full essence of freedom than be a prisoner of life out of responsibilities' call. Masyado akong naging abala sa buhay ko noong nasa San Hartin pa. Trabaho, pamilya, gawaing bahay, at normal na buhay ang naging pampalip

Nasapo ko ang ulo dahil sa bahagyang pagkirot nito. Ipinikit ko ang mga mata at hinintay na mawala ang kaonting sakit.Damn, hangover.Tinansya ko ang balanse. Tumayo ako mula sa kama para tumungo sa bintana. Malayang pumapasok ang sinag ng araw sa buong kuwarto dahilan ng pagliwanag nito.My brows shut when my hand ran through the white silk dress I am wearing. Bumaba ang tingin ko sa suot para kompirmahin ito. Nagbihis ba ako kagabi? I can't hardly remember what happened last night. Ang tanging kayang balikan ng aking ala-ala ay ang sakit ng ulo ko na kinatulugan ko na ang pag-inda.I won't drink that much the next time. O kaya ay iiwasan ko na ang inuming 'yon.Tahimik ang bahay nang lumabas ako. Una kong pinuntahan ang tanggapan pero wala akong nadatnan. Habang naglalakad patungong hapag ay nahagip ko ang malaking orasan sa dingding.It's already nine thirty in the morning. Gano'n ako katagal nagising. Tin

Suminghap ako. Kulang nalang ay magpagulong gulong na ako sa higaan para lang maging komportable. I want us to talk. Pilit mang hinihila ng antok ay sinubukan ko na manatiling gising para lang maabutan ang pag-uwi niya.Bumaba ang tingin ko sa maliit na siwang sa ilalim ng pinto ng kwarto. Madilim pa rin sa labas dahil nakapatay na ang mga ilaw. Weino is probably still not here yet.Pinanghinaan ako ng loob. I don't think I can still keep my consciousness a little longer. Masyado nang mabigat ang talukap ng aking mga mata. Nahihirapan na akong gisingin ang diwa kong kanina pa naiidlip.There is a total silence. Nasa kabilang kwarto sila Mang Adre at tulog na. Ako na lang itong gising pa hanggang ngayon. Malalim na ang gabi. Mag-aalas otso na nung pumasok ako rito sa kwarto. Sa tingin ko'y dalawang oras na akong nakikipagtitigan sa butiki, umaasa na sana ay umuwi na siya.And I got disappointed all over again. M