“ต้องฝันร้ายเป็นแน่ อย่าคิดมาก” อวี่เหวินห่าวรีบพูดทันทีหยวนชิงหลิงพยักหน้ายกผ้านวมลุกขึ้นจากเตียง "ข้าจะไปดูลูก ๆ"“ข้าไปด้วย” อวี่เหวินห่าวรีบลุกจากเตียง คว้ามือนางไว้ “รอข้าด้วย”หยวนชิงหลิงมองกลับมาที่เขาด้วยความประหลาดใจ "ต้องรอท่านด้วยหรือ? เดินตรงไปก็ได้แล้ว อยู่ถัดไปนี่เอง"อวี่เหวินห่าวพูดว่า "งั้นไปด้วยกัน เจ้ายังไม่ได้ล้างหน้า กลิ่นเหล้าหึ่งแบบนี้จะพาลทำให้ลูก ๆ หายใจไม่ออกเสียเปล่า"หยวนชิงหลิงยิ้มและพูดว่า "จริงหรือ เมื่อคืนท่านทนไปได้อย่างไร? ท่านเมาหรือไม่?""ข้ากึ่งเมานิดหน่อย ไม่เป็นไร" อวี่เหวินห่าวกล่าวหมานเอ๋อร์เคาะประตู "ฝ่าบาท พระชายา ต้องการคนรับใช้ไหมเพคะ?""ไปเอาน้ำมาเถอะ" อวี่เหวินห่าวพูด"เพคะ!" หมานเอ่อร์ถอยออกไปเนื่องจากนิสัยหยวนชิงหลิงเวลาแต่งตัวไม่จำเป็นต้องมีคนมารับใช้ ดังนั้นนายท่านอย่างอวี่เหวินห่าวจึงลองแต่งตัวแบบไม่มีข้ารับใช้ดู แต่วันนี้เขานอนไม่พอ เขาใส่อยู่นานแล้ว ยังใส่กางเกงตัวในไม่เรียบร้อยเลยหยวนชิงหลิงหัวเราะและเดินมาหา "ท่านบอกว่าไม่เมา เมื่อคืนท่านเมามากกว่าข้าเสียอีก? แต่งตัวไม่ได้ด้วยซ้ำ"นางยื่นมือออกไปจัดกางเกงตัวในแล้วส

หลังจากได้ยินเรื่องนี้ หยวนชิงหลิงก็หัวเราะเช่นกัน "คนเรามีสามเศียรหกกรได้อย่างไร นี่ไม่ไร้สาระไปหน่อยหรือ?""แม้ว่าจะไม่มีสามเศียรหกกร แต่ก็ต้องยิ่งใหญ่น่าเกรงขาม ท่านคิดลองดูสิ นี่มันแม่ทัพหญิงเลยนะเจ้าคะ" อาซื่อพูดอย่างใฝ่หาหยวนชิงหลิงหัวเราะออกมาดัง ๆ "อาซื่อ ข้าได้ยินมาว่าตระกูลหยวนของเจ้ามีแม่ทัพหญิงกลุ่มหนึ่งด้วย ตระกูลหยวนของเจ้าล้วนยิ่งใหญ่น่าเกรงขามใช่ไหม?"เมื่อพูดถึงครอบครัวของนาง อาซื่อก็ภูมิใจมากเช่นกัน แต่นางกล่าวว่า "ตระกูลหยวนของเราย่อมเก่งกาจอยู่แล้ว แต่ก็ไม่ดีเท่าเฉินจิ้งหนิงจวิ้นจู่หรอก นางนำทัพเพียงลำพังเพื่อกวาดล้างความวุ่นวายภายใน จากนั้นจึงไปสู้รบกับเสียนเป่ย แม่ทัพหญิงช่างยอดเยี่ยม ออกรบครั้งเดียวก็ประสบความสำเร็จเลื่องชื่อแล้ว เป็นสิ่งที่แม้แต่ผู้ชายก็ทำไม่ได้ใช่ไหม”ออกรบครั้งเดียวก็ประสบความสำเร็จเลื่องชื่อแล้ว ช่างยอดเยี่ยมจริง ๆ และหยวนชิงหลิงก็ชื่นชมคนที่มีความสามารถ นางจึงคาดหวังมากกว่านี้เล็กน้อยจากฮูหยินแม่ทัพเฉินเมื่อพวกเขามาถึงประตูเมือง คณะต้อนรับจากกรมพิธีการก็รออยู่ ในสองวันที่ผ่านมาทูตจากแคว้นต่าง ๆ ก็ทยอยมาถึง กรมพิธีการรับผิดชอบหน้าที่ต้

มีคนคล้ายแม่อยู่ข้างตัวเอง ก็อย่าคิดถึงแม่ของตัวเองเลยแต่นี่มันแตกต่างกัน“นั่นมาแล้วใช่ไหม?” จู่ ๆ อาซื่อก็พูดขึ้นมาทั้งสองมองออกไปทันที และเห็นกลุ่มรถม้าและกองม้าค่อย ๆ ปรากฏขึ้นบนถนน ม้าที่อยู่ด้านหน้าดูเหมือนจะเป็นทหารม้าแปดตัว และรถม้าสองคันที่อยู่ข้างหลังติดธงของต้าโจวมาด้วย"มาแล้วจริง ๆ!" อวี่เหวินห่าวพูดด้วยความตื่นเต้นเขาทิ้งหยวนชิงหลิงไว้ข้างหลังทันที และวิ่งปึงปังลงไปและพูดกับกรมพิธีการข้างล่างว่า "มาแล้ว ๆ เตรียมพรมแดง เตรียมต้อนรับ"หยวนชิงหลิงมองไปที่อวี่เหวินห่าวที่กระโดดโล้ดเต้นเหมือนเด็ก นางกลืนไม่เข้าคายไม่ออก "ใช่เขาหรือ? ทำไมถึงรู้สึกเหมือนตัวตลกโดบี้มากขึ้นเรื่อย ๆ นะ"“โดบี้คืออะไรเจ้าคะ?” อาซีถามหยวนชิงหลิงยิ้มและพูดว่า "โดบี้เป็นคนโง่ที่น่ารัก"อาซื่อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งรู้สึกน่าสนใจมาก ตอนเดินไปด้วยกันจึงพูดกับนางว่า "ตอนทำงานไม่เคยเห็นเขาดูงี่เง่าเลอะเลือนแบบนี้มาก่อน รัชทายาทของพวกเราฉลาดมากนะเจ้าคะ"หยวนชิงหลิงลงไปที่ประตูเมือง เห็นรัชทายาทผู้ชาญฉลาดที่อาซื่อว่าควบม้าออกไปทักทายเขา เสียงเกือกม้าทำให้ฝุ่นฟุ้งกระจายไปทั่ว เขาและม้าเกือบจะจมอยู่

"คนนั้นยังคงเป็นคน ๆ เดิม..." อวี่เหวินห่าวคิดอยู่ครู่หนึ่ง "แต่ก็ไม่ใช่คนเดิมเช่นกัน"เฉินจิ้งถิงยิ้ม "พี่อวี่เหวิน เจ้าหมายความว่าอะไร?"อวี่เหวินห่าวยิ้มและโบกมือ "ไว้ข้าจะอธิบายเรื่องนี้ให้เจ้าฟังทีหลัง มาเถอะ ข้าจะพาเจ้าไปพบลูกชายของข้า"เฉินจิ้งถิงดูสนใจมากและพูดอย่างมีความสุขว่า "ดี"ในอีกด้านหนึ่ง หยวนชิงหลิงก็พาเฉินจิ้งหนิงไปดูเด็ก ๆ พวกเขาทั้งสี่อยู่ด้วยกัน มองดูเด็กสามคนที่เหมือนกันยังกับแกะ คู่สามีภรรยาจากต้าโจวต่างก็อุทานออกมาด้วยความประหลาดใจสามแฝดมองผู้มาเยือนจากต้าโจวด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย เหมือนว่าจะชินกับอะไรเหล่านี้ไปแล้ว จึงไม่ได้ดูตื่นเต้นสักเท่าไหร่ในช่วงอาหารเย็น คู่สามีภรรยาอ๋องฉีก็มาเป็นเพราะหยวนหยงอี้อยากจะมา ดังนั้นอ๋องฉีจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องมาหยวนหยงอี้ชื่นชมเฉินจิ้งหนิง นางจึงย่อมอยากพบเป็นธรรมดาหลังจากทำควารู้จักกันสักพัก หยวนหยงอี้ก็มองไปที่แม่ทัพจิ้งถิงและแอบพูดกับอ๋องฉีว่า "ข้าไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าแม่ทัพจิ้งจะยังหนุ่มและหล่อมากขนาดนี้ ในเป่ยถังของเราคงมีไม่กี่คนที่จะเทียบกับเขาได้? ท่านต้องคบเพื่อนแล้วล่ะ"อ๋องฉีโกรธจนปากเบี้ยว "ก

ยิ่งพูดก็ยิ่งออกรสขึ้นเรื่อย ๆ แต่ผู้ที่ฟัง ฟังจนหนอนจะขึ้นหูอยู่แล้วเฉินจิ้นหนิงพูดใจเย็นว่า "ในเมื่อไม่ได้เจอกันตั้งนาน ทำไมไม่ออกไปประลองยุทธ์กันสักตา จะได้หวนนึกถึงความรู้สึกในอดีตอีกครั้ง"หลังจากได้ยินเช่นนี้ อวี่เหวินห่าวและเฉินจิ้งถิงก็เห็นว่าเป็นข้อเสนอที่ดี ดังนั้นจึงรีบสั่งให้คนจัดการสนามให้เรียบร้อย และนำดาบยาวสองเล่มออกมา ออกไปสู้กันสักตาเพื่อรื้อฟื้นอดีตมีโคมไฟหลายดวงแขวนอยู่ในลาน ทำให้ลานนั้นส่องสว่างแบบสลัว ดูนุ่มนวลอวี่เหวินห่าวสวมชุดสีขาว และเฉินจิ้งถิงสวมชุดสีน้ำเงิน ทั้งสองคนทะยานขึ้นไป และดาบยาวก็ปะทะกันบนอากาศส่งเสียงไพเราะออกมา เพลงกระบี่งดงามเหมือนดอกไม้ ไร้ซึ่งจิตสังหาร มีเพียงความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้เท่านั้นหยวนชิงหลิงพูดด้วยเสียงต่ำ "พอแล้ว!"บังเอิญมองไปเฉินจิ้งหนิง หยวนชิงหลิงรู้สึกเขินอายขึ้นมาเล็กน้อย แต่เฉินจิ้งหนิงยิ้มให้อย่างรู้ใจ "พอแล้วจริง ๆ"อาซื่อและหยวนหยงอี้เฝ้าดูการบรรเลงเพลงดาบของพวกเขา เดิมทีคิดว่าจะได้ชมการประลองยุทธ์ที่สะเทือนเลือนลั่น คาดไม่ถึงว่าจะดูเหมือนการร่ายรำที่สง่างาม และอดไม่ได้ที่จะเลิกสนใจในที่สุดเฉินจิ้งหนิงก็ท