พิธีสรงสามจะเริ่มช่วงประมาณเที่ยงวัน เนื่องจากพระอาทิตย์ขึ้นสูงสุดและอุณหภูมิสูงในช่วงเวลานี้ ดังนั้นทารกจะไม่หนาวระหว่างทำพิธีสรงสามในเวลาประมาณเที่ยง ไทเฮา จักรพรรดิหมิงหยวน ฮองเฮาฉู่ เสียนเฟย กุ้ยเฟย เต๋อเฟย และหูเฟยล้วนเสด็จมาถึงแล้วไท่ซ่างหวงไม่เสด็จมาร่วมด้วย ดังนั้นพระองค์จึงส่งฉางกงกงมาแทน พระองค์รู้ว่าวันนี้มีคนมากมายในจวนต้องเอะอะวุ่นวายแน่ ดังนั้นจึงไม่ได้มาร่วมด้วยความยิ่งใหญ่ของผู้มิอำนาจในวังในวังนั้นช่างน่าอิจฉาและน่าแค้นใจนักหลังจากได้รับการต้อนรับแล้ว ไทเฮาแทบรอไม่ไหวที่จะได้เห็นเด็ก ๆ แล้วนางข้าหลวงสี่นำทารกทั้งสามออกมากับแม่นม พาไปให้ไทเฮาทอดพระเนตรดูทารกทั้งสามที่มีรูปร่างหน้าตาแทบเหมือนกันทุกประการ และนางมีความสุขมากจนไม่อาจหุบยิ้มที่ฉีกกว้างไปถึงหูได้ ทำให้นางหลงเสน่ห์เอาเสียจริงไทเฮานั้นทรงอุ้มเด็ก ๆ เด็ก ๆ ก็ยิ้มให้ด้วย รอยยิ้มนั้นจะทำให้หัวใจของไทเฮาแทบละลาย หลังจากเฝ้ารอมาอย่างยาวนานในหลายปีมานี้ ในที่สุดก็ได้มีเหลนสักที นางแทบจะคุกเข่าอุ้มเด็ก ๆ ต่อหน้าวิญญาณบรรพชนขอบคุณบรรพชนที่ประทานพรให้"มา ๆ มาอุ้มกัน!" ไทเฮาตรัสกับฮองเฮาฉู่ และบรรดาสนมอย่าง

กุ้ยเฟยโน้มตัวไปมองอย่างระมัดระวัง และยื่นมือไปถูดู ที่ฝ่าเท้าของเด็ก ๆ แดงขึ้น และสีที่เป็นตำหนิไม่หายไป ไทเฮาเริ่มไม่พอพระทัย "จะทาสีได้อย่างไรกัน? ห่อตัวพวกเขาไว้ เร็ว ๆ ตอนนี้ยังหนาวอยู่เลย”นางข้าหลวงสี่บอกแม่นมว่า "อุ้มไปเตรียมตัวเถอะ ใกล้ถึงเวลาเริ่มพิธีแล้ว"เมื่อได้ยินว่าต้องไปเตรียมตัว ไทเฮาตรัสถามว่า "ครอบครัวของทางฝั่งมารดายังไม่มารึ?"นางข้าหลวงสี่ยิ้มและพูดว่า "ทูลไทเฮา มาแล้วเพคะ ฮูหยินเฒ่ากับจิ้งโฮ่วและฮูหยินของเขาอยู่ที่นี่ จิ้งโฮ่วรออยู่ข้างนอกไม่ใช่หรือ?"“เฮ้ รีบเข้ามาดูเด็กเร็ว ๆ นะ พวกเจ้าไปเตรียมตัวเถอะ” ไทเฮาตรัสวันนี้จิ้งโฮ่วปลื้มใจจริง ๆในวันรุ่งขึ้นหลังจากทราบว่าคลอดออกมาเป็นลูกชาย เขาสั่งให้คนเตรียมของขวัญชิ้นใหญ่ทันที เพื่อรอให้ในวันพิธีสรงสาม เมื่อเขามาที่นี่ เขาเห็นไทเฮาและฝ่าบาทเฝ้าดูเด็กอยู่ข้างใน ดังนั้นเขาจึงยืนอยู่ที่ประตู และรอให้ฝ่าบาทเรียกเขาเข้าไป ส่วนฮูหยินเฒ่า นางหวง และหยวนชิงผิงนั้นเข้าไปเยี่ยมหยวนชิงหลิงหลังจากที่รออยู่สักพัก จิ้งโฮ่วก็เข้าไป เขาทำความเคารพถวายบังคมอย่างเงียบ ๆไทเฮาอยากจะตรัสชมเขาสักสองสามคำ นางเต็มไปด้วยคำชม แ

นางแทบจะหาเสียงตัวเองไม่เจอ “เจ้ารู้ไหมว่าเจ้ากำลังพูดอะไร?”อวี่เหวินห่าวมองนาง "เสด็จแม่ วันที่เหล่าหยวนคลอดลูก ท่านรู้ไหมว่าท่านทำอะไรลงไป?"เสียนเฟยหน้าเขียวไปหมด "ทุกสิ่งที่แม่ทำก็เพื่อเจ้าทั้งนั้น หยวนชิงหลิงจะทำให้เจ้าได้ดื่มด่ำแค่ความสุขเท่านั้น ชั่วชีวิตเจ้าจะไม่ทำอะไรเลย""พยายามฆ่าพระชายาของข้าเพื่อข้างั้นรึ?" อวี่เหวินห่าวรู้สึกเย็นชาเมื่อเขาพูดว่า "แล้วอยู่เฉย ๆ มันผิดอะไร? ในฐานะพ่อแม่ การหวังอยากให้ลูกมีความสุขตลอดไปมิใช่หรือ? การอยู่เฉย ๆ ต่างหากคือพรอันประเสริฐสุด”เสียนเฟยมองไปที่เขาอย่างตกตะลึง ในใจนางเต้นอย่างบ้าคลั่ง ทั้งผิดหวังและเจ็บปวด "เป็นเวลาหลายปีผ่านมา ข้ามักบอกเจ้าเสมอว่าตระกูลซูล่มสลายแล้ว ปู่กับน้าของเจ้าจะสนับสนุนเจ้าทั้งหมด เพื่อที่สักวันเจ้าจะได้ขึ้นครองราชย์ ... "อวี่เหวินห่าวเย้ยหยัน "สักวันจะขึ้นครองราชย์ ได้ แล้วตระกูลซูก็จะถูกแต่งตั้งเป็นโฮ่วงั้นหรือ? ถ้าอย่างนั้นทุกสิ่งที่พวกเขาทำก็เพื่อข้าหรือเพื่อพวกเขากันแน่? เรื่องความล่มสลายของตระกูลซูเกี่ยวกับข้างั้นหรือ? หากข้าได้เป็นจักรพรรดิ ตระกูลซูก็จะสามารถฟื้นศักดิ์ศรีได้ ตอนนี้เสด็จย่าเป็นเสด

“เจ้าออกมาหาข้างั้นหรือ?” หยวนชิงหลิงรู้สึกซึ้งใจมาก ในฐานะผู้ที่ละทิ้งทางโลกแล้ว การขอให้นางลงจากภูเขาถือเป็นเกียรติอย่างยิ่ง"การมีลูกเป็นเรื่องใหญ่ ดังนั้นข้าจึงอยากมาแสดงความยินดีกับเจ้า" จิ้งเหอจวิ้นจู่กล่าวหมานเอ๋อร์ยกน้ำชาไปให้ จิ้งเหอจวิ้นจู่ขอบคุณนางอย่างอ่อนโยนหมานเอ๋อร์ตกใจและเขินมาก "จวิ้นจู่ไม่ต้องเกรงใจเพคะ"หยวนชิงหลิงเห็นว่านางพูดคุยกับผู้คนอย่างอ่อนโยนยิ่งนัก เห็นได้ว่าหัวใจของนางสงบขึ้นมาก และใจของนางก็ผ่อนคลายขึ้นด้วยเช่นกัน“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?” หยวนชิงหลิงมองไปที่นางแล้วถาม"สบายดี""นอนหลับเป็นอย่างไรบ้าง?"จิ้งเหอจวิ้นจู่ชะงักไปชั่วขณะ จากนั้นยิ้มอย่างซีดเซียว "มันไม่ค่อยดีนัก ข้ามักจะเห็นสิ่งต่าง ๆ จากอดีตในความฝันเสมอ""ชีวิตคือหมอที่ดีที่สุด และมันจะค่อย ๆ ผ่านไป" หยวนชิงหลิงปลอบโยน“ข้ารู้” มีความแน่วแน่ในดวงตาของนางนางจิบชาวางแก้วลงช้า ๆ เหมือนคิดทบทวนอะไรอยู่แล้วพูดว่า "ข้าได้ยินมาว่าเจ้ามียาไร้กังวล แบ่งให้ข้าหน่อยได้ไหม?""ยาไร้กังวล? เจ้าจะเอาไปทำอะไร?" หยวนชิงหลิงมองไปที่ท้องของนางโดยไม่รู้ตัว นางสวมเสื้อผ้าที่ดูหลวม ดังนั้นนางจึงไม่สามา

ไม่ว่าเขาจะเลอะเลือนเพียงใด แต่เรื่องการประจบสอพลอนั้นไม่มีทางพลาดได้อย่างแน่นอนเขาไม่กล้าล่วงเกินอ๋องเว่ยแล้วอย่างกู้จือแบบนั้น มันไม่ใช่แนวที่ท่านพ่อชอบเลยจริง ๆนางไม่เชื่อ กู้จือต้องโกหกแน่นางพูดแบบนั้นออกมา นางต้องมีแผนอะไรในใจแน่?จิ้งเหอจวิ้นจู่กล่าวว่า "นางว่ามาเช่นนั้น วันหลังเจ้าลองสอบถามนางดูสิ"หยวนชิงหลิงจะรอช้ากว่านี้ได้อย่างไร? ในใจร้อนร้นแทบตาย เจ้าห้าเพิ่งเป็นรัชทายาท แต่พ่อขององค์หญิงรัชทายาทกลับไปแอบมีสัมพันธ์ลับกับอนุของอ๋องเว่ยจนตั้งครรภ์ขึ้นมาหากเป็นเรื่องจริง ละครฉากนี้คงถูกอ๋องอันป่าวกระกาศไปนานแล้วในแต่ละทุกย่างก้าวเขาต้องคำนวนคนไปเท่าไหร่?หยวนชิงหลิงรู้สึกว่าถ้านี่เป็นเรื่องจริง อ๋องอันก็น่ากลัวมากจริง ๆ“ตอนนี้กู้จืออยู่ที่ไหน?” หยวนชิงหลิงถาม"ในห้องด้านข้างถัดในอารามชีหมิงเยว่ที่ข้าพักอยู่ตอนนี้"“จิ้งเหอจวิ้นจู่ ข้าอยากพบกู้จือ เพื่อถามเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างนางกับท่านพ่อข้า”จิ้งเหอจวิ้นจู่มองนางและพูดว่า "จริง ๆ แล้ว เจ้าไม่ต้องกังวลมากเกินไป สิ่งที่กู้จือพูดมามากมายนั้น เจ้าเชื่อไปคำหนึ่งก็นับว่าอันตรายมากแล้ว และมันก็เพียงพอแล้ว