“จากที่เจี่ยงหลานพูด หานซานเฉียนแต่งงานเข้ามาเมื่อสามปีก่อน คุณพ่อต้องการชดเชยให้ซูหยิ่งเซี่ย ดังนั้นจึงแอบให้เงินหนึ่งร้อยล้านแก่ซูกั๋วเย่าเป็นการส่วนตัวครับ แต่คุณพ่อมีกฎระบุไว้ว่า เงินหนึ่งร้อยล้านนี้จะสามารถใช้ได้ในอีกสามปีข้างหน้า ซึ่งตอนนี้ก็เวลาที่เหมาะสมไม่น่าครับ” ซูกั๋วหลินอธิบาย ตาเฒ่าให้เงินซูหยิงเซี่ยหนึ่งร้อยล้าน! ปฏิกิริยาแรกของหญิงชราคือมันเป็นไปไม่ได้ เธอรู้ดีว่าตระกูลซูมีเงินมากน้อยแค่ไหน เมื่อก่อนเพื่อไม่ให้ตาเฒ่านำไปเลี้ยงดูเมียน้อย เธอจะตรวจสอบเงินทุกหยวนในบริษัทด้วยตัวเอง แล้วจะปล่อยให้เขามีเงินส่วนตัวตั้งหนึ่งร้อยล้านได้อย่างไร? แต่ถ้าเขาไม่ได้เป็นคนให้ ซูกั๋วเย่าจะเอาเงินมากมายขนาดนี้มาจากไหน! หญิงชราตัดสินใจว่าต้องคุยกับซูกั๋วเย่าต่อหน้าให้รู้เรื่องจึงกล่าวว่า “ฉันจะไปที่คฤหาสน์เดี๋ยวนี้” หลังจากวางสาย ซูกั๋วหลินได้กลับไปที่ห้องนั่งเล่นแล้วพูดกับเจี่ยงหลานว่า “เดี๋ยวคุณแม่จะมาที่นี่ ท่านต้องการตรวจสอบว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่” เจี่ยงหลานยังคงมีท่าทีสงบ ชายชราเสียชีวิตไปหลายปีแล้ว ไม่มีใครสามารถตรวจสอบได้ เธอพูดอย่างไรก็ต้องเป็นอย่างนั้น ต่อให้หญิงชรามา

ภายในคฤหาสน์ หญิงชราดูผิวเผินเหมือนคลื่นลมสงบ แต่ในความเป็นจริงคลื่นใต้น้ำภายในใจกำลังพรั่งพรู ต้องใช้เวลานานในการสงบสติอารมณ์ “กั๋วเย่า เรื่องราวเป็นมายังไงเล่ามาให้ละเอียด” หญิงชราเอ่ยถามซูกั๋วเย่า เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เจี่ยงหลานกุขึ้นมา เธอกังวลว่าซูกั๋วเย่าจะพลั้งปากหลุดพิรุธอะไรออกมา พอกำลังจะเอ่ยปากพูดก็ถูกหญิงชราถลึงตาใส่ “ฉันไม่ได้ถามเธอ เธอมีสิทธิ์พูดเหรอ?” คำพูดของหญิงชราทำให้เจี่ยงหลานหุบปากทันที ซูกั๋วเย่าเห็นเรื่องราวดำเนินมาจนถึงขั้นนี้แล้ว เขาจึงพูดขึ้นว่า “แม่ครับ พ่อให้เงินผมหนึ่งร้อยล้านจริง ๆ พ่อกังวลว่าหานซานเฉียนจะไม่เอาไหน จึงให้เงินชดเชยกับซูหยิงเซี่ย เรื่องนี้ไม่ได้มีความซับซ้อนอะไรเลย เขาแค่ต้องการให้พวกเรามีชีวิตที่ดีขึ้นเท่านั้นครับ” “เป็นห่วงงั้นเหรอ? หานซานเฉียนเป็นคนไม่มีอนาคตคือความจริง ยังต้องเป็นห่วงอีกเหรอ? ฉันว่าแกใส่ยาให้คุณพ่อกินมากกว่า” ซูกั๋วหลินกล่าวอย่างเย็นชา “ไม่ใช่แน่นอน เรื่องนี้พ่อเป็นคนมาหาผมเอง อีกอย่าง มันก็เป็นเงินจำนวนมหาศาล ถ้าเขาไม่ให้ผม แล้วผมจะขโมยมันมาได้เหรอ” ซูกั๋วเย่ากล่าว ซูกั๋วหลินไม่สามารถหาคำใดมาโต้แย้งได้

แต่พอกำลังจะพูด เจี่ยงหลานก็รีบห้ามปากตัวเองไว้ทันที หานซานเฉียนเป็นคนซื้อคฤหาสน์หลังนี้มา ถ้าไล่หานซานเฉียนออกจากตระกูลซู แล้วเธอจะมีสิทธิ์อยู่ที่นี่ต่อไปได้อย่างไร? แม้ว่าทรัพย์สินของคู่สามีภรรยาจะสามารถแบ่งให้ซูหยิงเซี่ยได้ครึ่งหนึ่ง แต่ก็ยังไม่มีหน้ามีตาเท่ากับการได้อยู่อาศัยในคฤหาสน์ใจกลางภูเขาอยู่ดี ดูท่าคงจะต้องหาวิธีทำให้หนังสือรับรองกรรมสิทธิ์คฤหาสน์หลังนี้เป็นชื่อของซูหยิงเซี่ยเท่านั้น จึงจะสามารถขับไล่หานซานเฉียนออกจากตระกูลซูได้ “คุณย่าคะ หนูไม่เห็นด้วยค่ะ” ซูหยิงเซี่ยยืนกรานหนักแน่น หญิงชราขบกรามจนแทบหัก สะบัดแขนเสื้อเดินหนีอย่างโกรธจัด ญาติพี่น้องทั้งหมดของตระกูลซูก็ตามหญิงชราออกไปจากคฤหาสน์ “คุณย่าครับ ซูหยิงเซี่ยไม่รู้จักแยกแยะถูกผิด ผมเคยบอกตั้งนานแล้วว่าหานซานเฉียนมีความคิดจะเอาทรัพย์สินของตระกูลซูไป ดูจากท่าทีของซูหยิงเซี่ยในตอนนี้ ต่อไปตระกูลซูของเราคงจะไม่ตกไปอยู่ในมือของคนนอกคนนี้หรอกนะครับ” ซูไห่เฉาพูดกับหญิงชราที่อยู่ข้าง ๆ “ซูหยิงเซี่ยไม่มีทางได้เป็นประธานบริษัท รีบติดต่อจงเหลียงให้ย่าเดี๋ยวนี้" หญิงชรากล่าว ซูไห่เฉารู้สึกมีความสุขขึ้นมาทันที

หญิงชราเริ่มพูดออกมาว่า “เรื่องของความร่วมมือ ความสามารถของซูหยิงเซี่ยมีจำกัด ฉันเกรงว่าจะทำให้โครงการเฉิงซีเกิดความล่าช้า”“ความสามารถของซูหยิงเซี่ยไม่ได้เก่งกาจอย่างที่ผมจินตนาการเอาไว้ก็จริง แต่ความสามารถในการเรียนรู้ของเธอก็ไม่เลวนะครับ ช่วงนี้เธอมีพัฒนาการที่ดีมาโดยตลอด และเป็นคนมีความรับผิดชอบอีกด้วย” จงเหลียงพูด“เด็กน้อยคนนี้มีความรับผิดชอบก็จริง เวลาทำอะไรก็จะทุ่มเทพยายามอย่างเต็มความสามารถ แต่ถึงยังไงความสามารถของมนุษย์ก็มีขีดจำกัด ไม่ว่าเธอจะเรียนรู้อีกสักเท่าไหร่มันย่อมมีขีดจำกัด เพื่อให้พวกเราร่วมมือกันได้ดีขึ้น ฉันก็เลยตั้งใจจะเปลี่ยนผู้รับผิดชอบโครงการน่ะค่ะ” หญิงชราพูดออกมาทันทีที่สิ้นเสียงของหญิงชรา ซูไห่เฉาก็พูดต่อว่า “พี่จง ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้มีส่วนร่วมในโครงการนี้ แต่ว่าสาระสำคัญเฉพาะของโครงการผมรู้ดีที่สุด ผมสามารถพัฒนาต่อได้อย่างสมบูรณ์ พี่ไม่ต้องกังวลใจกับปัญหาใด ๆ เลยครับ”เมื่อเห็นว่าจงเหลียงไม่ได้พูดอะไร อีกทั้งยังมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า ทำให้ซูไห่เฉารู้สึกมั่นใจขึ้นไปอีก และพูดต่อว่า “ในตระกูลซู ผมมีอำนาจและความรู้ที่ล้ำหน้ากว่า ผมจะต้องทำได้ดีกว่าซูหยิงเซ

เมื่อคนอื่น ๆ ในตระกูลซูรู้ว่าความร่วมมืออาจถูกยกเลิก ก็พากันแตกตื่นอยู่พักหนึ่ง ตระกูลซูวางเดิมพันอย่างหนักกับโครงการเฉิงซี ทุกคนในที่นี้ต่างรู้ดีว่าหากไม่มีความร่วมมือนี้ ตระกูลซูก็จะจบเห่เหมือนกัน“คุณแม่ ทำไมคุณแม่ถึงไม่ปรึกษาพวกเราก่อนล่ะคะ ท่าทีของจงเหลียงเมื่อครั้งก่อนมันก็ชัดเจนมากแล้ว นี่ไม่ใช่ว่าหาเรื่องใส่ตัวหรอกเหรอ?”“ใช่ค่ะ คุณย่าความร่วมมือนี้เป็นสิ่งที่สำคัญมาก ซูหยิงเซี่ยก็ทำมันออกมาได้ดีอยู่แล้ว คุณย่าให้ซูไห่เฉาเข้ามาก้าวก่ายแบบนี้มันหมายความว่ายังไงกันคะ”“ถ้าความร่วมมือนี้จบลง พวกเราทุกคนก็จะต้องเดือดร้อนไปด้วย ซูไห่เฉาจะเป็นคนแบกรับความรับผิดชอบนี้ไหวไหม?”บรรดาญาติ ๆ ต่างเริ่มโจมตีซูไห่เฉาซูไห่เฉาและซูกั๋วหลินไม่กล้าพูดอะไรออกมา เพราะพวกเขารู้ดีว่าผลกระทบของเรื่องนี้มันร้ายแรงมากแค่ไหน “คุณย่าคะ พอจะมีทางทำให้เจ้าของสินสอดคนนั้นปรากฏตัวออกมาได้ไหมคะ เขาน่าจะช่วยตระกูลซูได้” ซูอี้หานพูดออกมา เรื่องสินสอดทองหมั้นซูอี้หานไม่อาจจะลืมมันได้ แม้กระทั่งตอนนี้ก็อยากจะเอาเครื่องประดับทองคำหยกและเงินสดพวกนั้นกลับบ้านใจจะขาดอีกทั้งตอนนี้ซูหยิงเซี่ยได้เข้าไปอาศัยอย