เกือบสามทุ่ม หานซานเฉียนและซูหยิงเซี่ยก็กลับมาที่คฤหาสน์ใจกลางภูเขา หานเนี่ยนยังอยู่ในช่วงกินและนอน เธอใช้เวลาเกือบทั้งวันในการนอนหลับหานซานเฉียนและภรรยาพาหานเนี่ยนกลับไปที่ห้องของพวกเขา และมองไปที่เด็กหญิงตัวเล็กที่กำลังหลับลึก ทั้งสองก็ยิ้มอย่างหลงใหลสมาชิกครอบครัวทั้งสามคนอยู่ด้วยกันอย่างเงียบ ๆ ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่มีความสุขที่สุดในโลกแล้วหานซานเฉียนอุ้มหานเนี่ยนไว้ในอ้อมแขนทั้งคืน และไม่อยากปล่อยมือ แม้ว่าทั้งคืนเขาจะนอนหลับไม่สนิท เช้าวันรุ่งขึ้นเขาก็ไม่รู้สึกเพลียเลยสักนิด ในตอนเช้าหานซานเฉียนก็ถูกหานเทียนหยางเรียกไปที่สวนหลังบ้าน ตอนนี้อาการของซูหยิงเซี่ยหายดีแล้ว และสิ่งต่าง ๆ ในหยุนเฉิงก็สิ้นสุดลงแล้ว ดังนั้นหานเทียนหยางจึงอยากถามหานซานเฉียนว่าเขาจะจากไปเมื่อไหร่"วันนี้ครับ" เมื่อถูกหานเทียนหยางถาม หานซานเฉียนก็รีบตอบ ที่จริงแล้วเขายังไม่อยากจากไป แต่อี้เหล่าบอกว่าความผันผวนในโลกใบที่สองนั้นรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ และเวลาก็ไม่รอใคร หานซานเฉียนจึงไม่กล้าที่ล่าช้า“รีบร้อนขนาดนั้นเลยเหรอ?” หานเทียนหยางถามพลางขมวดคิ้ว“ยังมีหลายเรื่องที่ผมต้องจัดการ ชักช้าไม่ได้ครับ” ห

หานซานเฉียนและเจียงหยิงหยิงมาถึงทางเข้าถ้ำราชาปีศาจ คนอื่นไม่เข้าใจว่าทำไมหานซานเฉียนจึงอยากกลับไปที่ถ้ำราชาปีศาจ แต่เจียงหยิงหยิงรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดีที่ถ้ำราชาปีศาจ งูสีขาวตัวน้อยอยากจะออกมาพร้อมกับหานซานเฉียน แต่เขากังวลว่าหากมันออกมาจากถ้ำมันจะเป็นอันตรายต่อเทียนฉี ดังนั้นเขาจึงใช้กลยุทธ์ถ่วงเวลาเพื่อควบคุมงูสีขาวตัวน้อยตอนนี้หานซานเฉียนกำลังจะไปโลกใบที่สอง และเห็นได้ชัดว่าเขาวางแผนที่จะพางูสีขาวตัวน้อยไปด้วย“พี่ซานเฉียน พี่จะพามันไปด้วยจริง ๆ เหรอคะ? ถึงยังไงมันก็เป็นสัตว์เลือดเย็น ถ้าเกิดว่ามันเป็นอิสระแล้วต่อต้านพี่ขึ้นมาล่ะคะ?” เจียงหยิงหยิงถามหานซานเฉียนอย่างเป็นกังวลไม่ใช่ว่าหานซานเฉียนจะไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้ แต่เขามีความรู้สึกว่างูขาวตัวน้อยจะไม่ทำร้ายเขา และถ้าเขาพามันไปโลกใบที่สองด้วย แม้ว่างูขาวตัวน้อยจะหักหลังเขา มันก็จะเป็นเพียงภัยคุกคามกับโลกใบที่สองเท่านั้น“ในโลกใบที่สองมีอันตรายที่ไม่อาจคาดเดาได้มากเกินไป หากมันเต็มใจที่จะช่วยฉัน ก็จะสามารถลดอันตรายของเราในโลกใบที่สองได้มาก และมันก็คุ้มค่าที่จะลอง” หานซานเฉียนกล่าวแม้ว่าเจียงหยิงหยิงจะเป็นกังวล แต่เธอก็

เหอชิงเฟิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เขามองไปที่อี้เหล่าด้วยสายตาที่งงงวยแล้วพูดว่า "คุณบ้าไปแล้วเหรอ?"อี้เหล่ายิ้มอย่างจนปัญญา เขาไม่ได้บ้า แต่เขารู้ว่าเขาไม่สามารถหยุดหานซานเฉียนได้ สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้อยู่นอกเหนือจินตนาการของเขาอย่างสิ้นเชิง ในการวิเคราะห์ขั้นสุดท้าย เขาประเมินความแข็งแกร่งของหานซานเฉียนต่ำเกินไป ดังนั้นแผนของเขาจึงพังทลายลง และตอนนี้สถานการณ์ก็ชัดเจนขึ้นแล้ว ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงการตัดสินใจของหานซานเฉียนได้“คุณหยุดเขาได้ไหมล่ะ? ” อี้เหล่าถามเหอชิงเฟิงเหอชิงเฟิงนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในซื่อเหมินก่อนหน้านี้ตอนที่หานซานเฉียนพูดว่าไม่มีใครหยุดเขาได้ เหอชิงเฟิงคิดว่ามันเป็นเรื่องตลกแต่ตอนนี้เมื่อคิดดูแล้ว มันไม่ง่ายเลยที่จะหยุดหานซานเฉียน“หานซานเฉียน พวกเราหวังดีกับนาย” เหอชิงเฟิงพูดกับหานซานเฉียน“ท่านผู้นำเหอ ผมซาบซึ้งที่ท่านเป็นคนเที่ยงธรรมเมื่อเผชิญกับปัญหาใหญ่ เกี่ยวกับความถูกความผิด แต่ผมหวังว่าท่านผู้นำจะเข้าใจการตัดสินใจของผม” หานซานเฉียนกล่าวเหอชิงเฟิงถอนหายใจและไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเพื่อโน้มน้าวหานซานเฉียนอีก นี่เป็นเพียงหินส่งกลิ่นเหม็นที่น้ำมัน และเ

พื้นที่ต้องห้ามอี้เหล่าและผู้ช่วยของเขาดูเหมือนจะมาถึงก่อนเวลา นอกจากสองคนนี้แล้ว ยังมีปรมาจารย์ระดับเทียนทั้งหมดในเทียนฉีอีกด้วย น่าเสียดายที่เมื่อเปรียบเทียบกับยุครุ่งเรืองของเทียนฉีแล้ว ปรมาจารย์ระดับเทียนมากกว่าสิบคนเหล่านี้ดูเหมือนจะน่าขำมาก เพราะเทียนฉีเคยมีพลังที่จะต่อกรกับโลกใบที่สอง แต่ตอนนี้ปรมาจารย์ระดับเทียนมากกว่าสิบคนเหล่านี้อาจไม่เพียงพอที่จะอุดรอยรั่วของโลกใบที่สองด้วยซ้ำ“ซานเฉียน ฉันจะไม่โน้มน้าวอะไรนายอีก เพราะฉันรู้ว่ามันไม่มีประโยชน์ แต่หลังจากที่นายไปที่นั่น ฉันก็มีอะไรจะบอกนาย” อี้เหล่าเดินไปหาหานซานเฉียนแล้วพูดขึ้นหานซานเฉียนไม่ได้ตอบ แต่จ้องมองไปที่ทางเข้าโลกอีกใบอย่างไม่วางตา หลังจากที่เขาปรากฏตัว ความผันผวนของพลังงานที่ทางเข้าก็ชัดเจนยิ่งขึ้น และความรู้สึกแผ่วเบาของความคุ้นเคยนี้ก็ปรากฏขึ้นในใจของเขาอีกครั้ง ราวกับว่าโลกใบที่สองกำลังร้องเรียกเขาอยู่“สำหรับนาย โลกใบที่สองนั้นเป็นสถานที่ที่ไม่อาจคาดเดาได้เลย ดังนั้นหลังจากที่นายไปที่นั่นแล้ว นายต้องทำตัวให้ปกติ ก่อนที่นายจะคุ้นเคยกับที่นั่น อย่าทำอะไรที่เอิกเกริกเกินไป และอย่าดึงดูดความสนใจของมนุษย์ในโลก

หานซานเฉียนถูกขังอยู่ในห้อง แม้ว่าประตูไม้จะไม่สามารถหยุดเขาได้ แต่หานซานเฉียนก็ไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม เพราะเขาไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นที่ด้านนอกประตู และหลังจากเตะมันเปิดออก หานซานเฉียนไม่สามารถคาดเดาได้ว่ามันจะเกิดผลอะไรตามมาแม้ว่าความรู้สึกของการถูกคุมขังนี้เป็นเรื่องที่น่าอึดอัดใจมาก แต่สำหรับหานซานเฉียน เขาจะต้องระมัดระวังอย่างยิ่งทุกย่างก้าว เพราะถ้าเขาเสียชีวิตที่นี่ หานซานเฉียนจะไม่มีวันได้พบซูหยิงเซี่ยและหานเนี่ยนอีกเลยเมื่อท้องฟ้ามืดลง และตกกลางคืน หานซานเฉียนที่กำลังนอนอยู่บนเตียง ในที่สุดก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านนอกประตูเป็นสาวใช้คนเดิมที่นำอาหารมาให้หานซานเฉียนอาหารอร่อย แต่สาวใช้ยืนจ้องเขาโดยไม่พูดอะไร ซึ่งทำให้หานซานเฉียนรู้สึกเหมือนกำลังถูกจับตามอง“ข้าหมดสติไปนาน เจ้าเป็นคนดูแลข้างั้นหรือ?” หานซานเฉียนถามสาวใช้“บ่าวเพียงแค่ทำตามคำสั่งของคุณหนู ดังนั้นนายท่านไม่จำเป็นต้องขอบคุณบ่าวเจ้าค่ะ” น้ำเสียงของสาวใช้ไร้อารมณ์ ทำให้หานซานเฉียนรู้สึกเหมือนเธอเป็นเครื่องจักร“ข้าอยากรู้ว่าข้ากินอะไรตอนหมดสติ?” หานซานเฉียนมองสาวใช้ด้วยความสับสน วันนี้เมื่อเขาตื่นขึ้น