เมื่อถึงห้องทานอาหารแบบห้องเดี่ยวพิเศษ พวกเขาได้ดื่มไวน์กันจำนวนหนึ่ง อาศัยช่วงที่ซูกั๋วเย่ากับเจี่ยงหลานทั้งสองคนมึนงงสติเลอะเลือน หลิวฮวาก็ได้เตือนสติเจี่ยงเฟิงกวางให้พูดในสิ่งที่เตรียมการกันมา “เจี่ยงหลาน พี่มีเรื่องอยากจะขอร้องให้เธอช่วยหน่อย”เจี่ยงหลานโบกมือไปมาและพูดด้วยอารมรณ์ที่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น “พี่มีอะไรก็พูดมาได้เลย ถ้าฉันช่วยได้ ฉันก็จะช่วยพี่อย่างแน่นอน”“ช่วงนี้พี่ค่อนข้างร้อนเงินและลำบากนิดหน่อย หยิงเซี่ยตอนนี้ก็กำลังประสบความสำเร็จ พี่เลยคิดว่าจะมาขอยืมเงินนิดหน่อย” เจี่ยงเฟิงกวางพูดหลิวฮวารีบสมทบทันที “ถ้าไม่ใช่เพราะหมดหนทางแล้วจริง ๆ พวกเราก็คงไม่เอ่ยปากแบบนี้ เจี่ยงหลาน ตอนนี้เธอร่ำรวยแล้วคงไม่ใช่ว่าจะไม่ช่วยพวกเราหรอกนะ”เมื่อเจี่ยงหลานได้ยินเรื่องขอยืมเงิน สติของเธอก็กลับมาทันที เธอรู้ดีว่าเจี่ยงเฟิงกวางเป็นคนอย่างไร ถ้าหากว่าให้ยืมเงินนี้ไปแล้วล่ะก็ มั่นใจได้เลยว่าเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์จะไม่มีทางได้คืน“พี่จะยืมเงินเท่าไหร่ล่ะ?” เจี่ยงหลานถามเจี่ยงเฟิงกวางชูนิ้วขึ้นมาสองนิ้ว เจี่ยงหลานพูดว่า “สองพันหยวน?”“เจี่ยงหลาน เธอหมายความว่ายังไง ถ้าแค่สองพันห

“ฝันไปเถอะ” สีหน้าของซูหยิงเซี่ยเปลี่ยนไปมาก คิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องที่เธอไม่เกี่ยวข้องด้วย ชายร่างอ้วนก็ยังสามารถลากเธอเข้าไปเกี่ยวจนได้ชายร่างอ้วนยิ้มพลางใช้สายตาแทะโลมมองไปที่ซูหยิงเซี่ย พร้อมกับส่งเสียงอุทานเบา ๆ ว่า “รูปร่างของเธอใช้ได้ทีเดียว ไม่รู้ว่าหลังจากถอดเสื้อผ้าออกแล้วจะเป็นไง คนสวย ตอนนี้ไม่ใช่เวลาเธอจะพูดอะไรก็ได้ ฉันขอแนะนำว่าให้เป็นเด็กดีและเชื่อฟังฉันจะดีกว่านะ ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ฉันชอบแล้วจะหนีไปได้”“อย่ายุ่งกับเธอนะ เธอเป็นหลานสาวของตระกูลซู และตระกูลซูจะไม่ปล่อยคุณไปแน่” เจี่ยงหลานจะไม่ยอมให้ซูหยิงเซี่ยถูกทำลายโดยชายร่างอ้วนคนนี้ เพราะถ้าคุณย่ารู้เรื่องนี้เข้าล่ะก็ อนาคตของซูหยิงเซี่ยก็จะดับลงไปเช่นกัน“ตระกูลซู?” ชายร่างอ้วนขมวดคิ้ว ทำไมถึงเอาแต่พูดถึงตระกูลซูอะไรนี่ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตระกูลซูคือใคร จึงถามออกไปว่า “ตระกูลซูคือสิ่งศักดิ์สิทธิ์เหรอ เก่งกาจขนาดนั้นเชียว?”“แม้แต่ตระกูลซูแกยังไม่รู้จัก แกอยู่ในเมืองหยุนเฉิงมาได้ไง เธอคนนี้คือซูหยิงเซี่ย” เจี่ยงเฟิงกวางพูดชายร่างอ้วนเตะเข้าไปที่ร่างของเจี่ยงเฟิงกวาง เขาพูดไปด่าไปว่า “ไม่ว่าจะเป็นใครหน้าไหนเวลา

ชายร่างอ้วนเริ่มหายใจอย่างแผ่วเบาเหมือนคนใกล้ตาย จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น รู้แค่ว่าชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าคนนี้ไม่ใช่คนที่เขาจะล่วงเกินได้ท่าทีของหลินหย่งที่มีต่อเขาดูเคารพน้อบน้อมอย่างมาก แสดงให้เห็นว่าสถานะของเขาสูงกว่าหลินหย่งแน่ แต่น่าเสียดายที่สถานะของชายร่างอ้วนในตอนนี้ไม่มีทางรู้ได้เลยว่าหานซานเฉียนผู้นี้เป็นใครและแน่นอนว่า เขาก็คงคิดไม่ถึงว่าคนที่อยู่ตรงหน้าในตอนนี้ คือลูกเขยที่ไร้ค่าของตระกูลซูผู้โด่งดังในเมืองหยุนเฉิงที่ห้องอาหารอีกห้องหนึ่ง เจี่ยงหลานกำลังวิตกกังวลใจเมื่อไม่เห็นว่าหานซานเฉียนปรากฏตัวสักที“หยิงเซี่ย แม่บอกแล้วใช่ไหมว่าหานซานเฉียนไว้ใจไม่ได้ แม้ว่ามันจะนั่งแท็กซี่มาแต่ก็ควรจะถึงที่นี่ได้แล้ว บางทีตอนนี้มันอาจจะซ่อนตัวอยู่ที่บ้านไม่กล้าออกมาข้างนอกก็ได้ ทำไมลูกถึงกล้าที่จะเชื่อมันอยู่อีก?” เจี่ยงหลานพูด“เป็นเพราะเธอเชื่อใจไอ้เศษขยะนั่น พวกเราก็เลยต้องมาติดร่างแหไปด้วย” เจี่ยงเฉิงพูดออกมาอย่างไม่อายปาก ทั้ง ๆ ที่เรื่องนี้ต้นเหตุเกิดมาจากเขา แต่ว่าตอนนี้เขากลับโยนความผิดไปที่ซูหยิงเซี่ยกับหานซานเฉียน“เจี่ยงหลาน เธอรีบคิดหาวิธ

เมื่อซูหยิงเซี่ยกลับมาที่ห้อง หานซานเฉียนเพิ่งจะทานบะหมี่เสร็จและกำลังจะออกไปทิ้งขยะ ก็พบซูหยิงเซี่ยยืนขวางทางอยู่“เดี๋ยวฉันเอาขยะไปทิ้งให้คุณเอง”หานซานเฉียนยังไม่ทันจะทำหรือตอบกลับอะไร ซูหยิงเซี่ยก็คว้าเอาไปแล้วเมื่อเขาเห็นซูหยิงเซี่ยมีท่าทีอึดอัดใจ หานซานเฉียนก็หัวเราะและถามว่า “คุณมีอะไรอยากจะบอกผมไหม?”ซูหยิงเซี่ยก้มหัวลงเล็กน้อย เงินสองแสนหยวนสำหรับแม่ของเธอนั้น เธอไม่สามารถเอาเงินจากในบริษัทมาได้ ญาติทุกคนในตระกูลซู รวมถึงคุณย่า ทุกคนต่างคิดว่าเธอยักยอกเงินในบริษัทมาซื้อรถคันใหม่ แต่เธอไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้นอย่างแน่นอนดังนั้นตอนให้สัญญากับแม่ ซูหยิงเซี่ยก็คิดดีแล้วว่ามีเพียงวิธีเดียวคือขอยืมเงินหานซานเฉียน“คืนนี้คุณขึ้นไปนอนบนเตียงเถอะ ฉันอยากนอนพื้นข้างล่าง” ซูหยิงเซี่ยพูดหานซานเฉียนฝืนยิ้มมองไปที่ซูหยิงเซี่ยและพูดว่า “ถ้าคุณอยากจะพูดอะไร ก็พูดออกมาเถอะ”นี่เป็นครั้งแรกในรอบสามปีที่ซูหยิงเซี่ยเปิดปากคุยกับหานซานเฉียนเกี่ยวกับเรื่องเงิน เธอไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นพูดอย่างไร ในลำคอของเธอเหมือนมีก้อนหินอุดเอาไว้อยู่“ต้องการเงินสองแสนหยวนใช่ไหม?” เมื่อเห็นว่าซูหยิงเซี่ยไ

หานซานเฉียนยังไม่ถึงบ้าน ซูหยิงเซี่ยก็โทรมาหาเพื่อบอกว่าครอบครัวของหลิวฮวามาถึงที่บ้านแล้ว เจี่ยงหลานเร่งให้ซูหยิงเซี่ยรีบหาวิธีเอาเงินกลับมาบ้านให้เร็วที่สุด“ผมถอนเงินเสร็จแล้ว กำลังจะกลับบ้าน” หานซานเฉียนพูดในเรื่องนี้ซูหยิงเซี่ยเองก็รู้สึกเสียใจเช่นกัน โดยเฉพาะเรื่องเมื่อวานที่ไปทานอาหารที่โรงแรมแต่ไม่ได้พาเขาไปด้วย ปล่อยให้เขาอยู่บ้านเพียงคนเดียวและต้องทานบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป แถมยังรบกวนให้เขาไปที่โรงแรมเพื่อช่วยแก้ปัญหาให้อีก“คืนนี้คุณไม่ต้องทำอาหารที่บ้านนะ” ซูหยิงเซี่ยพูดหานซานเฉียนหัวเราะและพูดออกมาว่า “ถ้าผมไม่ทำอาหาร แล้วพ่อกับแม่จะทานอะไรล่ะ?”“พวกเขาไม่มีมือทำเองเหรอ ปล่อยให้พวกเขาหากินกันเอาเองสิ” ซูหยิงเซี่ยพูดอย่างขุ่นเคือง“งั้นก็ได้”เมื่อกลับมาถึงบ้าน หลิวฮวาเห็นกระเป๋าในมือของหานซานเฉียน เธอตัดสินเอาเองว่ามันคือกระเป๋าเงิน ก่อนที่หานซานเฉียนจะมอบมันให้กับเธอ เธอก็อดไม่ไหวที่จะคว้ามันมาเอง และแอบมองเงินในกระเป๋าอย่างเงียบ ๆ ภายในมีธนบัตรสีแดงสวยสดงดงาม จากนั้นสีหน้าของเธอก็เผยให้เห็นถึงรอยยิ้มที่ตื่นเต้น"ไปไหนมา ทำไมถึงได้ล่าช้าแบบนี้" หลิวฮวากล่าวโทษหานซ