It's been a week since I accidentally heard their conversation. I don't know how to react after hearing that so I stayed in my room for the whole week to avoid interacting with Tita Loren.   She tried to talk to me but I always say, “I'm not feeling well po, Tita. I will talk to you kapag okay na po ako” and she understands.  Minsan nagi-guilty na ako sa ginagawa ko lalo na kapag nakikita ko ang malungkot niyang mukha.  I sighed before going out of my room.  “Good morning, Nana,” I said as I hugged her from the back.  “Oh! Himala lumabas ka? Okay ka na ba?”   Humarap siya sa akin at hinaplos ang buhok ko. I smiled cutely at her.  “Nana, nasa'n po iyong anak niyo?” I whispered.  Isang pinong kurot sa tagiliran ang natanggap ko mula

Dahan-dahan kong pinihit ang pinto ng office ni Rius. I was about to speak when I saw something that made me stop. Napako ang mga paa ko sa kinatatayuan.Hope was hugging my cousin. Nakapulupot ang mga braso niya sa leeg nito habang nakahawak ang lalaki sa maliit niyang  baywang. The scene was too romantic for a boss-employee relationship. I slowly stepped back and silently close the door to give them privacy. Kung war freak akong tao baka kanina ko pa sinabunutan ang pinsan dahil sa ginawang pagyakap sa fiancee ko... but thanks, God I'm not. May tiwala rin ako kay Rius at alam kong hindi niya ako magagawang lokohin. Magtitiwala ako dahil iyon ang hindi ko nagawa noong kami during college days. Dahil mamayang hapon ang flight ko, ilang oras pa akong mananatili rito kaya may time pa akong maglibot. Tinawagan ko si Haruto pero busy daw ito kompanya nila. Si Cassidy naman mamayang lunch pa raw makakapunta. Pan

Nagsimulang mamuo ang galit sa puso ko. Halos mandilim ang paningin ko nang makita kung paano yakapin ng lalaki ang pinsan ko.  Kaya pala hindi niya ako pinuntahan kasi abala siya sa ibang babae.  Mabilis akong naglakad papalapit sa kanila. My breathing hitched. Bumilis ang tibok ng puso dala nang matinding galit at panibugho. Para akong papatay sa klase nang nararamdaman ko. Noon pa man ay labis na akong nasasaktan sa tuwing nakikita silang magkasama.  Hindi nila napansin ang paglapit ko dahil abala sila sa yakapan.  Ang nanginginig kong kamay ay mabilis na hinablot ang buhok ng pinsan. Napasigaw siya sa sakit at napahiwalay nang yakap kay Rius.  “Malandi ka!” nanggagalaiting sigaw ko.  Muli siyang napasigaw nang higpitan ko ang pagkakahawak sa buhok niya. Halos hindi ko na makilala ang sarili. Pakiramdam ko ay hindi

“Kumusta ka na? Halos dalawang taon ka ring wala,” panimula niya.  She's looking down at the sea. Walang emosyon ang kaniyang mukha.  “I'm doing good. Higit na mas masaya ang buhay ko kumpara noon,” ani ko. Nanatili akong nakatitig sa kaniya. She slowly gazed at me. “Nagsisisi ka ba sa naging buhay mo noon?”  Agad akong napailing.  “Hindi. Ang buhay ko dati ay parte ng buhay na mayroon ako ngayon. That life gave me a wonderful lessons that was deeply buried in my heart.” Bahagya akong napangiti. “How about you?”  Kahit hindi niya sagutin, alam kong masaya na ang buhay niya. She's living in a perfect with him.  “Kung iniisip mong masaya ang buhay ko, nagkakamali ka. After the incident, my life became worse.” Pagak siyang tumawa. 

Napahigpit ang paghawak ko sa papel dahilan para makusot iyon. Sa bawat letrang nadadaanan ng aking mga mata, sumisikip ang dibdib ko.  Dear brat,  It's been a while since we saw each other. Matagal-tagal na rin pala bago tayo noong huli tayong nagkasama. And it's okay because you are doing fine. I'm so proud of you. Gusto ko lang malaman mo na hindi ako nagsisisi sa ginawa ko. You deserve to live, you deserve my heart.  Ingatan mo ang puso ni Kuya, ha? I gave that to you because you deserve it. Karapat-dapat kang mabuhay. Marami ka pang gagawin sa mundo. You still have a long way to go. Kasabay nang pag-iingat mo sa puso ko ay ang pag-iingat sa sarili mo.  You have done much, brat. Iniwan na kita dahil kaya mo nang mag-isa. I'm immensely grateful that you already know how to stand alone. And I'm so proud of you.  Walang ibang