Nakalatag ang mga litrato at ang mga dokumentong nakuha ni Alvarez at Dimafelis sa lamesa ng kanilang opisina. Parehas silang naka-aasign sa Violence Against Women and their Children Division o mas kilala sa tawag na VAWC. So far, ay hindi pa sila makahanap ng impormasyon tungkol kay Sadako. Fingerprint or anything else ay wala pa siyang nakukuha mula sa database ng National Bureau of Investigation (NBI) at Philippine National Police (PNP). Dalawang linggo pa siyang maghihintay dahil sa mga papeles at mga proseso na kailangan pang pagdaanan. Ang pinakamadaling paraan na lang ay bumalik ang alaala nito. Nasa gitna siya ng paghahalungkat ng mga dokumento nang may tumawag sa kanya. “Nag-send ako ng picture sa cellphone mo,” pahayag ng tao sa kabilang linya. Sandali niyang tinanggal sa tainga ang cellphone at tiningnan ang mensahe sa kanya. Isang litratong napakapamilyar sa kanya ang laman ng message. “Yes sir. Ito ang unang kasong nahawakan ko noong nandiyan pa ‘k

   Nagsimula na ang shooting ng pelikula niya kaya mas naging hectic pa ang schedule ni Blue.“Cut! Cut! Cut!” galit na galit na sigaw ni Direk Paul matapos ang eksenang kinukunan si Blue at Julia. “Sino ‘tong nerdy na ‘to na palaging nahahagip ng camera?” Tinuro ng metikulosong director ang mukha ng isang babae sa screen. Si Sadako! Napabuntung-hininga na lang si Blue. As in wala siyang masabi. Definitely a bad idea, CJ.Umiiling-iling pa siya habang inaalala ang pag-uusap nila ni CJ kanina bago sila pumunta sa location ng taping. “Si Sadako na ang kukunin kong PA mo starting today,” deklarasyon ni CJ. “Whaaaat! CJ naman.” “Blue, it’s not a bad idea. We can’t hide her for long. Walang fans, media o paparazzi ang maghihinala tungkol sa pagkatao niya kung ‘yon ang trabaho niya while with us. And besides, payo na rin ng psychologist na bigyan natin siya ng gagawin para bumalik agad ang alaala niya. So it’s a win-win situation for us.” “Paano kung nasa delika

   Isang pamilyar na boses ang kanyang naririnig. Mas natatakot akong mabaon ang katotohanan. Napakapamilyar nito ngunit hindi niya alam kung sino ang nagmamay-ari ng boses na ito. Paulit-ulit. Pahina nang pahina ang boses hanggang sa naglaho sa kawalan. “Miss! Miss!” Naalimpungatan siya. Iminulat ang mga mata at tiningnan niya ang tumatapik sa kanyang braso. Isang security guard pala. Inilibot ni Sadako ang paningin sa paligid. Nasa loob siya ng mataas na building malapit sa MRT station dahil kitang-kita mula sa kanyang kinalalagyan ang mga bagon. Ito ang 14th floor ng ELF Building. Ang 14th floor ang tinaguriang floor ng mga executives ng TVN, short for TV Natin, isang malaking TV network ng Pilipinas. Nakatulog na pala siya sa waiting area. Nasa loob ng isa sa mga executive rooms sina CJ at Blue para sa meeting ng bagong drama na ginagawa nito para sa artista na isusunod sa slot ng primetime show “Ang Probinsiyana” kapag nagwakas na ito. “Hindi ka puwed

   “Sino ka? Nasa’n ako?” tarantang tanong ni Sadako sa apat na taong nasa harapan niya. “Wow, ha. Ang galing ng drama mo, girl. Pagkatapos ng ginawa mo sa’min tapos ngayon maang-maangan ka?” Galit ang tono ng isang babae. “Sino ba kayo?” “Talaga bang hindi mo kami nakikilala?” sagot ng isa pang babaeng kasama nito. Umiling siya. May tatlong babae at isang lalaki ang nagdala sa kanya dito sa isang covered court matapos piringan siya ng mga ito at isakay sa kotse. Isa’t kalahating oras din yata silang bumiyahe bago makarating sa kinalalagyang lugar. “Kami lang naman ang niloko mo para bigyan ka ng pera at pagkatapos ay pinagtaguan mo. Kung hindi ka pa naging viral hindi ka namin matutunton,” galit na sambit ng isa pang babae. “Ano?” Naguguluhan talaga siya. Hindi niya alam ang sinasabi ng mga taong nasa harapan niya. “Nag-attend ka ba ng acting workshop at parang totoo ang acting mo. Baka maniwala na ’ko,” sabi ng isang lalaking kasama nila. “Ano pa ba aasa

   Naging masinsinan ang pag-uusap ni Blue at Lancer kahapon pagkatapos nilang ma-rescue si Sadako. May mga bagay siyang natuklasan tungkol sa dalaga na talagang ikinagulat at ikinalungkot niya. Isang usapan na hindi nagpatulog sa kanya kagabi… “Ikaw si Lancer? Hindi mo ba ‘ko nakikilala?”tanong ni Blue. “Ikaw si Blue, di’ba? Sinong tao ang hindi makakakilala sa’yo?” “Hindi ‘yon ang ibig kong sabihin. Pumunta kami sa bahay n’yo 12 years ago. Nakita kitang naglalaro ng laruan na computer.” “Ah. Tanda ko na. At saka natatandaan ko rin na pangalan mo ang huling binanggit ni Tatay. Ikaw ang totoong may kasalananan kung bakit nagkaganyan si Ate Porsche at bakit nagkaganito ang aming pamilya,” galit nitong pahayag sa kanya. Bawat salitang binibitawan ay may diin at pait na hatid sa kanya. “I’m sorry pero hindi ko gaanong maintindihan ang sinasabi mo.” “Pangalan mo ang huling sinabi ni Tatay nang sabihin niya sa amin na hindi siya ang nagmamaneho ng araw na ‘yon.”