“Love, we’re here.”Nagmulat ako nang marinig ko ang bulong ni Aziel at ang mahina nitong pagtapik sa aking pisngi. Shit! Nakatulog ako.Nilingon ko ang paligid at mukhang andito na nga kami. Tiningnan ko siya at agad na humingi ng pasensya.“Sorry kung nakatulog ako. Medyo kulang talaga ‘ko sa tulog nitong mga nakaraang araw, eh.”He smiled a little and caressed my hair. “It’s okay. Alam ko naman na pagod ka.”Ngumiti ako at tumitig sa kanya. Agad akong ginapangan ng kaba kasi ngayon ko lang napansin na masyado pala kaming malapit sa isa’t isa. Tumikhim ako at umiwas ng tingin. Pasimple kong pinunasan ang aking mukha at gilid ng aking bibig kung sakali man na mayroong dumi. Nakakahiya naman kung may laway pang tumulo!He chuckled. “Kahit naman tulo-laway ka, mahal pa rin naman kita.”Dumaing siya nang hampasin ko ang kanyang dibdib. Ramdam ko naman ang pamumula n

When the summer came, I invited Aziel if he wanted to joined us in Bantayan Island. Another summer means another vacation with Lola. Mabuti na lang at pumayag siya. At kailangan niya rin daw ng bakasyon kasi masyado siyang pinagod ng taong ito. "Nakapunta ka na ba sa Bantayan Island?" tanong ko sa kanya habang magkatabi kaming magka-upo sa upuan. Nasa kandungan ko naman si Mixie na mahimbing na natutulog. "Hindi pa. . . ito ang unang beses na makakapunta ako roon."I smiled. "Sigurado ako na mag-e-enjoy ka sa bakasyon na 'to."Hinawakan niya ang kamay ko at hinalikan ang likod ng aking palad. "Kahit saan man tayo magpunta, basta kasama kita ay masaya na 'ko."Umiling ako at pilit na itinatago ang mga ngiti. Pabiro ko naman siyang sinampal. "Stop it, love." "Sana all love," dinig kong sabi ng babae sa likod namin.Mahinang natawa si Aziel atsaka marahang hinaplos si Mixie. Nilingon ko naman si Mama na ngayon ay inaalo

Kung kailan fourth year na kami ni Anna at malapit nang makapagtapos ng college ay doon pa kami dinaganan ng problema. Lalo na siya. Nawalan siya ng Mama sa mismong bagong taon. Muling dinikdik ang puso ko nang makita ko kung gaano ka-stress ang kaibigan ko. Pumayat din siya na mukhang hindi niya ata napapansin kasi abala siya sa pag-iyak at pagluluksa. Habang ako naman ay namo-mroblema sa paparating na OJT namin. Ayaw na ni Anna na bumalik sa pag-aaral lalo na noong sumunod naman na nawala 'yong Papa niya. Natatakot akong mag-OJT kasi wala na 'kong kasama. Wala na si Anna. I mean, yes, she was still alive but she was barely living. Pinunasan ko ang aking luha habang nakatitig sa kaibigan ko na nakahiga sa hospital bed. I bit my lower lip and caressed her wrist. Punong-puno ng sugat ang palapulsuhan niya na hindi man lang namin napansin kasi akala namin ay okay na siya. Akala namin unti-unti na niyang tinatanggap lahat ng mga nangyari. Pero hindi pa pala. H

“Ma’am, hindi ka pa ba uuwi?”Naagaw ng co-teacher ko ang aking atensyon nang kausapin niya ‘ko. Nilingon ko siya at sinilip ang aking suot na relo. It’s 5:30 already. Hindi ko napansin ang oras kasi malalim ang iniisip ko.“Ah, sige mauna na kayo. May tatapusin lang ako.”Tumango naman siya at sabay silang lumabas ni Miss Perez, co-teacher ko rin at three years ng graduate pero hanggang ngayon ay wala pa rin siyang nahahanap na slot sa public school. Pagkalabas nilang dalawa ay roon ko lang napansin na ako na lang pala ang naiwan sa faculty office. I sighed and clean my table. Napamura ako nang biglang pumasok sa isip ko si Mixie. Wala pala siyang kasama sa bahay kasi apat na araw na wala ngayon si Aziel. May flight siya from Cebu to Manila, then to Cagayan De Oro, then balik ulit sa Cebu.I checked my phone and noticed a message from him. And below was a photo of him. Palagi niyang ginagawa ito sa akin kapag may flight siya. He would capture photos and send it to me. Pag-uwi niya ay

Sa loob ng anim na buwan kong pagtuturo, napatunayan kong hindi talaga madali 'yong kursong kinuha ko. Teaching required a lot of patience and perseverance. But despite all the struggles I encountered, the experience was still spectacular. Napatunayan ko rin na iba-iba talaga ang mga estudyante. Some of them don't excel in academics because they excel more in sports. Some excel in academics but don't pay too much attention in terms of sports and other curricular activities. At doon na nga pumapasok ang multiple intelligences. Just like Rian, he doesn't want to join any sports but he loves music so much. Oftentimes I see him playing piano in the music room. I want to encourage him to join the glee club but I don't know how to approach him. For the past months, he became more distant to me. Ang huling matinong usapan namin ay noong tinanong niya 'ko tungkol sa love life ko. Since that day, he didn't talk to me anymore--unless it's about school. "Ma'am Michelle, mauna na po 'ko sa 'yo