“งานแต่งงั้นเหรอ? งานแต่งงานอะไร?” ชารอนมองโฮเวิร์ดด้วยความงุนงง เธอสงสัยจริง ๆ แล้วว่าเส้นประสาทในสมองของเขากำลังยุ่งเหยิงอยู่รึเปล่าดวงตาของโฮเวิร์ดเป็นประกายราวกับว่าเขาบ้าไปแล้ว “ถ้าคุณสัญญาว่าจะกลับมาคบกับผม ชาร์ ผมจะจัดงานแต่งงานกับคุณทันทีเลย งานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ของเรา คุณจะได้ทุกอย่างตามที่วาดฝันไว้ ผมสัญญาว่าจะทำทุกอย่างเพื่อคุณ”“ใครบอกกันล่ะว่าฉันอยากแต่งงานกับคุณ?” ชารอนรู้สึกงงกว่าเดิม หลังจากนั้น เธอกล่าวต่อ “ยิ่งไปกว่านั้น แซลลี่จะยอมตกลงให้คุณจัดงานแต่งงานอีกงั้นเหรอ?”“ผมหย่ากับแซลลี่แล้ว คุณไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องนั้นเลย คุณสามารถเป็นเจ้าสาวของผมได้อย่างสบายใจ”ชารอนประหลาดใจไม่น้อยที่โฮเวิร์ดหย่ากับแซลลี่แล้ว! การกระทำของเขาไม่รีบร้อนไปหน่อยหรือ?อีกอย่าง... แซลลี่ยอมหย่ากับโฮเวิร์ดง่าย ๆ ขนาดนั้นเลยเหรอ?“คุณคิดว่ายังไงล่ะ ชาร์? เรากลับมาคบกันได้ไหม?” โฮเวิร์ดเอื้อมมือไปกอดชารอนชารอนรีบดึงสติกลับสู่ความเป็นจริงทันทีและสะบัดมือของโฮเวิร์ดออกไป เธอจ้องที่โฮเวิร์ดพร้อมกับปฏิเสธไปอย่างเย็นชา “ไม่มีทาง! ฉันไม่สนหรอกว่าคุณจะหย่ากับแซลลี่แล้วรึยัง โฮเวิร์ด ฉันจะ

ชารอนคิดว่าไซม่อนไม่ยอมพูดเพราะเขาป่วยจริง หรืออาจจะรู้สึกไม่ค่อยดี ดังนั้น เธอจึงยักไหล่และตอบกลับ “ก็ได้ ยังไงก็เถอะ พอถึงเวลาคับขันทีไร ผู้ชายก็พึ่งพาอะไรไม่ได้อยู่แล้ว"ดวงตาของไซม่อนเริ่มกระตุกทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น...ชารอนนั่งถัดจากเขาและเอื้อมมือไปตรวจอุณหภูมิตรงหน้าผาก “คุณไม่ได้ตัวร้อนเลยนะ ไข้ลดลงรึยัง?”“แอ๊ก แอ๊ก...” ไซม่อนเริ่มไออย่างกะทันหัน“คุณทานยารึยัง? คุณหมอพูดว่าอะไรบ้าง? แผลเป็นยังไงบ้าง? เปลี่ยนผ้าพันแผลแล้วเหรอ?”ชารอนรู้สึกประหม่าทันทีที่เห็นไซม่อนเริ่มไอ เธอรีบพยายามตรวจสอบอาการบาดเจ็บของเขาไซม่อนค่อย ๆ ม้วนแขนเสื้อขึ้นและแสดงให้เห็นว่าผ้าพันแผลบนแขนของเขาถูกเปลี่ยนไปแล้ว“แผลอักเสบและติดเชื้อนิดหน่อยน่ะ คุณหมอซาเวียร์เข้ามาดูผมก่อนหน้านี้แล้ว” เมื่อไซม่อนสังเกตว่าชารอนดูประหม่าขนาดไหน ริมฝีปากบางของเขาก็เริ่มโค้งขึ้นอย่างคาดไม่ถึงชารอนถอนหายใจด้วยความโล่งอก “งั้นก็ดีแล้ว คุณทานยารึยังล่ะ?”“กินไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วนี่เอง ดูเหมือนว่าจะต้องกินอีกรอบแล้วแหละ""แล้วยาอยู่ไหน? เดี๋ยวฉันไปหยิบมาให้เอง”ชายคนนั้นใช้คางชี้ไปที่โต๊ะกาแฟ "ตรงนั้น"

“อ๊าย… ทำไมคุณไม่ใส่เสื้อผ้าเล่า?”ทว่า เมื่อชารอนเปิดประตู สิ่งแรกที่เธอเห็นคือไซม่อนยืนอยู่ข้างอ่างน้ำไซม่อนยักไหล่อย่างไร้เดียงสา “ถ้าผมมีเสื้อผ้า ผมก็คงไม่รบกวนให้คุณเข้ามาหรอก”“นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันถามสักหน่อย...” ในตอนนี้ ชารอนรีบหันหน้าไปด้านข้างและไม่ได้มองที่เขาอีก“ใส่เดี๋ยวนี้เลยนะ คุณจะได้ไม่เป็นหวัด” เธอโยนเสื้อผ้าให้ไซม่อนและหนีไปอย่างว่องไวชารอนแทบหายใจไม่ออกหลังจากวิ่งออกจากห้องน้ำ เธอเริ่มใช้มือปัดใบหน้า แก้มของเธอเริ่มร้อนขึ้นในทุกวินาทีทันทีที่ไซม่อนเดินออกมาในชุดนอน ชารอนก็ตัดสินใจไปจากที่นี่“ฉันคิดว่าอุณหภูมิร่างกายของคุณกลับมาเป็นปกติแล้วแหละ นี่ก็ดึกมากแล้วด้วย ฉันขอกลับก่อนนะ” ชารอนกล่าวพร้อมหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วหันหลังเดินจากไปดวงตาของไซม่อนมืดลงเล็กน้อย เขาสังเกตเห็นว่าแก้มของเธอดูเป็นสีดอกกุหลาบ เห็นได้ชัดว่าเธอพยายามจะหนีทันทีที่ชารอนก้าวไปข้างหน้า ไซม่อนก็จับข้อมือเธอและกล่าวคำพูดออกมา “คุณยังไม่ได้รับอนุญาตให้ไปเลยนะ”ใบหน้าของชารอนเต็มไปด้วยความทุกข์ใจ “แต่พรุ่งนี้ฉันต้องไปทำงานนะ” เธอดูแลเขาตลอดทั้งคืนไม่ได้หรอก“แล้วถ้าผมเป็นไข้อีกตอนกล

ชารอนไม่ได้ไปเยี่ยมพ่อของตัวเองมาระยะหนึ่งแล้ว ทุกครั้งที่ชารอนคิดว่าการตายของพ่อนั้นไม่ยุติธรรมขนาดไหน หัวใจของเธอก็เริ่มเต้นรัวด้วยความเจ็บปวดชารอนมองไปที่โฮเวิร์ดและกล่าวคำพูดอย่างเย็นชา “คุณพร้อมที่จะชดใช้บาปของแม่คุณรึยังล่ะ? พ่อของฉันอยู่ที่นี่แล้วไง”โฮเวิร์ดมองดูชื่อบนป้ายหลุมศพและคุกเข่าโดยไม่พูดอะไรออกมาเลย"คุณยีนส์ครับ ผมชื่อโฮเวิร์ด แซคคารี่ แม่ของผมทำผิดพลาดหลายอย่างในอดีต หนึ่งในนั้นคือเธอทำให้คุณต้องเสียชีวิต วันนี้ผมมาที่นี่เพื่อขอโทษคุณแทนแม่ของผม เราขอเพียงแค่ให้คุณได้พักผ่อนอย่างสงบสุขในชีวิตหลังความตายนะครับ” เขาสวดอ้อนวอนเงียบ ๆ ใกล้หลุมฝังศพ ดวงตาของชารอนเปลี่ยนเป็นสีแดงโดยไม่รู้ตัวทันทีที่ได้ยินคำพูดของโฮเวิร์ดชารอนมองดูหลุมศพของพ่อและบ่นพึมพำในใจว่า “พ่อเห็นนี่ไหมคะ? คนที่ทำร้ายพ่อได้รับการลงโทษแล้วนะ ตอนนี้ พ่อสามารถพักผ่อนได้อย่างสงบสุขแล้วแหละค่ะ'หลังจากนั้น โฮเวิร์ดก็นำดอกไม้มาวางไว้ที่หลุมศพ ชารอนอยู่กับพ่อของเธอต่ออีกสักพักก่อนจะออกจากสุสานไปเมื่อทั้งสองยืนอยู่ข้างรถ โฮเวิร์ดพลันกล่าวคำพูดออกมา “ตอนนี้ คุณพร้อมที่จะให้อภัยแม่ของแล้วรึยัง? ต่

“อยู่ข้างผมเอาไว้นะ ห้ามไปไหน!” ไซม่อนคว้าข้อมือชารอนไว้ เขาเอาแต่ใจมากเมื่อเห็นว่าท่าทีของไซม่อนเคร่งขรึมและตึงเครียด เธออดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา “ฉันแค่จะออกไปดูเอง ไม่ต้องคิดมากขนาดนั้นก็ได้"คนขับเดินไปจนสุดทาง ส่วนทั้งสองก็ยืนอยู่ข้างรถชารอนกำลังคิดว่าหากพวกเขายกก้อนหินที่ขวางถนนออก บางที พวกเขาอาจจะยังขับผ่านไปได้ทว่า ในตอนนั้นเอง เสียงดังกึกก้องที่น่ากลัวดังขึ้นมา คนขับที่อยู่ไม่ห่างจากทั้งสองก็ตะโกนออกมาด้วยความตกใจ "ท่าประธานแซคคารี่ คุณยีนส์ วิ่งเร็วครับ! วิ่ง! ดินถล่ม...”ชารอนหันไปด้านข้างและสังเกตเห็นก้อนหินกลิ้งลงมาจากยอดเขา ในตอนนั้นเอง รูม่านตาของเธอก็ขยายออกด้วยความสยดสยอง เธอตกตะลึงเกินกว่าจะควบคุมสติได้ แม้ว่าจิตใจของเธอจะบอกให้รีบวิ่งก็เถอะไซม่อนคว้าข้อมือของชารอนแล้วดึงไป “ทำไมคุณถึงหยุดอยู่กับที่แบบนี้ล่ะ? วิ่งสิ!"ท้ายที่สุด เธอก็ขยับขาและวิ่งไปกับไซม่อน แม้ว่าทั้งสองจะตอบสนองค่อนข้างเร็ว แต่มันก็ยังมีก้อนหินกลิ้งลงมาอยู่ใกล้พวกเขาอยู่ดี โชคดีที่พวกมันไม่ได้มีขนาดใหญ่ขนาดนั้นส่วนที่น่าสะพรึงกลัวที่สุดก็คือก้อนหินที่ตกลงมาต่อหน้าทั้งสอง ปฏิกิริยาแรกของช