Dumating na nga ang araw na pinakahihintay namin ni Venice. She give birth sa pinakamalusog at pinaka-cute na sanggol. Paglipas ng ilang araw na pananitili sa hospital, umuwi na rin kami sa bahay ko. Hindi mawala-wala ang ngiti sa mga labi ko habang pinagmamasdan ang anak ko na ngayon ay mahimbing na natutulog. "Oh god! I can't imagine myself as a daddy now!" natatawa nitong wika. Hinaplos ko ang kamay ng sanggol at kapagkuwan, tumitig ako sa pinakamagandang babaeng nakilala ko. "I promise that I will be a good father to our son, and a good husband to you," "Will you marry me?" dahil sa sinabi ko, gulat na napatingin sa akin si Venice. Inilabas ko ang singsing na kabibili ko lang kamakailanlang. Humahanap lang ako ng magandang tyempo at sa tingin ko, ito ang pinakamagandang pagkakataon para magpropose. "Gusto ko munang ayusin natin ang lahat bago tayo magpakasal. Let's talk your parents first." nag-aalalang tugon nito habang nakatitig sa hawak kong singsing. "Okay, If you want

Habang tumatagal na paninirahan namin ni Daniel dito sa america na kasama sina Anna at Diego sa iisang bubong, ay napapansin ko naman ang pagliit ng mundo sa pagitan ng magkapatid. Nandito ako sa island kitchen dahil maghahanda lang sana ako ng pagkain ngunit, binulabog ako ng sigawan ni Daniel at Diego mula sa sala. Wala ang parents ng mga ito dahil maagang umalis patungo sa kanilang trabaho at si Anne naman ay may pinuntahan sa labas. "Past is past, Diego! Married na kami ni Venice at may anak na rin kami!" "I don't care! Nagsisisi na ako! Everyday kinakain ako ng konsensiya ko! Bakit nagawa kong ipagpalit si Venice? I found myself longing for her love as my wife just like the old times!" 

Chapter 25 Tatlong buwan na simula nang makauwi ako pabalik ng pilipinas. Sa loob din ng tatlong buwan na iyon, walang oras at minuto na hindi ako umiiyak at nagmumukmok sa kwarto ko. Ang sakit-sakit lang isipin na hindi ko na makakasama ang anak ko. Ang sakit na pati si Daniel ay hindi ko na makausap dahil pinalitan nito ang kaniyang cellphone number. Maging ang telephone number nito ay hindi ko na matawagan. Hindi ko maiwasang malungkot dahil alam kong hindi na ito babalik pa ng pilipinas. Wala na akong pag-asang bumalik pa ang lahat ng magagandang pinagsamahan namin. Naisipan kong bisitahin si Joy sa kaniyang bahay. Gusto kong may mahingan ng bigat sa dibdib dahil pakiramdam ko sasabog na ang dibdib ko dahil sa matinding problema at pangungulila sa mag-ama ko.

Chapter 27 Siguro mga ilang oras kong pinakatitigan ang calling card na ibinagay sa akin ni Daniel kagabi. I'm undecided if I will take his offer. Pero gusto kong makasama ang anak namin. And I'm still hoping na magkaayos kaming dalawa. Later on, I found my self dialing the number he has given me. Ilang sandali lang ay may sumagot sa kabilang linya. "G-good morning," nag-aatubili kong bati. Pinakinggan kong mabuti kung anong sasabihin niya. "Decided ka na ba?" diretsahang tanong nito na hindi pinansin ang pagbati ko. I bit my lower lips and tries to hold back my tears. Ang sakit na nagkakaganito na kami sa isang iglap. 

Chapter 29 Tahimik lang akong nagdidilig ng mga halaman dito sa labas ng bahay. Simula nang makatuntong ako dito sa poder ni Daniel, nakaugalian ko na rin ang gumawa ng mga gawaing bahay. Nakakahiya din naman kasi kapag wala akong gawin baka masumbatan pa ako. Masaya pa rin naman ako kahit papaano na napunta ako dito dahil sa wakas, malaya ko nang nalalapitan ang anak ko. Para sa anak ko, handa akong magtiis. Pakanta-kanta pa ako habang nagdidilig ng mga halaman ngunit, napahinto ako ng biglang may bumusina sa labas ng gate. Siguro si Daniel na iyon. May pinuntahan kasi ito sa kaniyang restaurant sa pagkadinig ko kanina, hindi ito magtatagal at tama nga ito dahil ngayon ay alam kong siya na ang bumubusina sa labas. Nagpatuloy pa rin ako sa pagdidilig dahil may guards naman na magbubukas doon. Nang makarinig ako ng mga yabag, dahan-dahan akong lumingon upang batiin ito ng good morning ngunit, para akong namagneto ng mapagtantong, may kasama pala ito. Isang babae. Maganda at matangk