HINDI ALAM ni Rigor kung ano ang mararamdaman sa sinabing iyon ni Althea. Ilang beses na parang nakita rin niya si Sophia nuon pero inisip na lamang niyang namamalikmata lamang marahil siya dahil sa labis na pangungulila dito. Ngunit hindi na lamang siya ang nakakakita kay Sophia ngayon. “I’m sure nagkamali ka lang. Baka namalikmata ka lang. Imposible ang sinasabi mo. Matagal nang wala si Sophia,” aniya rito habang napapailing. “Hindi ako maaring magkamali, Rigor. Si Sophia ang nakita ko. Buhay siya. . .buhay ang asawa mo,” umiiyak na giit nito sa kanya saka parang natatarantang tiningnan siya, “Ano ng mangyayari ngayon sakin, ha Rigor?” Nag-aalalang tanong nito. Hindi siya sumagot sa halip ay nagmamadaling pumasok sa kanyang kuwarto at kaagad na tinawagan ang ama. Ilang minuto rin bago siya nito sinagot. Kinumpronta kaagad niya ang ama tungkol kay Sophia. “Pa, hindi ko nakita ang bangkay ni Sophia nang mamatay siya. Basta n

HINDI alam ni Rigor kung ano ang kanyang isasagot kay Sophia. Naguguluhan ang utak niya sa mga nangyayaring ito ngayon. Napatitig sya nang matiim kay Sophia habang pilit na kinakapa ang damdamin niya para dito. Sa ngayon ay para siyang nasa dilim. Nilapitan siya nito at niyakap nang maghigpit, “Namiss kita ng sobra, Rigor. Walang araw na hindi ko pinapangarap na makasama kang muli,” sabi nitong buong pananabik siyang siniil ng halik sa mga labi. Para siyang napaso sa halik nito kaya mabilis siyang kumalas sa mga yakap nito. “Binigla mo ako, Sophia. Hindi ko alam kung ano sa ngayon ang nararamdaman ko. Hindi biro ang lahat ng sakit ng kaloobang pinagdaanan ko nang mawala ka at. . .at nang natanggap ko ng wala ka na, saka heto bumabalik ka kaya. . .naguguluhan ako. . .” aniya rito, “Hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa na buhay ka or dapat akong magalit dahil pinaglaruan ninyo akong lahat,” may pait sa mga labing dagdag niya, “I don’t know. . .I really don’t

HALATA NI ALTHEA na umiiwas sa kanya si Rigor. Gusto niya itong komprontahin tungkol kay Sophia ngunit kinatatakutan naman niya ang isasagot nito. Kaya wala siyang nagawa kundi ang makiramdam. Feeling niya ay naghihintay lamang ito ng tamang panahon para makipaghiwalay sa kanya. Kinatatakutan niya ang araw na iyon ngunit ipinapangako niyang hindi na siya papayag na basta na lamang ito ibigay kay Sophia nang wala siyang laban. Iniisip pa lamang niya na maghihiwalay sila ay napapaiyak na siya. Ipinatong niya ang kape sa harap nito, nakatingin siya sa mukha nito ngunit parang iniiwas nito ang mga mata sa tingin niya. “Don’t worry, hindi kita kukulitin,” sabi niyang mabilis nang tumalikod at nagmamadaling pumasok sa loob ng kanyang kuwarto, kagat kagat ang labi upang hindi siya tuluyang mapaiyak. Simula nang magbalik si Sophia, gabi-gabi na yata siyang walang ginawa kundi ang umiyak. NILINGON LANG NI RIGOR si Althea. Hanggang nga

“DAMN, RIGOR, bakit ba pati sa panaginip ko, ginugulo moa ng utak ko? Alam ko namang masaya ka na sa piling ni Sophia. . .sabagay, sino nga lang ba ako sa buhay mo?” Tumawa ito ng mapakla, “Isang fake na Sophia!” Kahit lasing ay hindi maipagkakaila ang hinanakit sa tono ng pananalita nito. “Hindi ako isang panaginip lang, Althea,” halos paanas lang na sabi niya rito, “Pwede ko namang iutos lang sa tauhan ko na sagipin ka sag ago mong asawa pero. . .” Napatitig siya rito, “Pero hindi ko sinipot si Sophia para lang saiyo!” Ang lakas ng tawa nito, “Hanggang sa panaginip ba naman binobola mo pa rin ako?” Sabi nito sa kanya, nakita niya ang pagtulo ng mga luha nito, “Please lang, patulugin mo na ako. Umalis ka na sa panaginip ko!” Sigaw nito sa kanya. “Hindi nga sabi ako panaginip lang eh,” aniya rito, hinalikan niya ito sa mga labi. Gumanti rin ito ng halik sa kanya. Muling nag-init ang kanyang buong katawan. Tuluyan na niyang nakalimut

PINAGTATAKHAN NI ALTHEA na isang oras na silang naglalakbay ay di pa sila nakakarating kay Rigor, “Nasaan ba siya? Bakit parang ang layo naman yata? Hindi nyo ba sya itinakbo sa Sandehas General Hospital?” Hindi kumibo ang lalaki, tahimik lang itong nagmamaneho. Bigla tuloy siyang kinutuban lalo na nang mapansing talahiban na ang pinapasok ng sasakyan. Ang dilim-dilim pa naman ng daan kaya wala siyang makita. Pinilit niyang buksan ang pinto ng sasakyan ngunit naka-lock iyon. Napalingon siya sa mga lalaking kasama niya. Shucks. Bakit nga ba bigla na lang siyang naniwala nang hindi man lamang kinukumpirma kung totoo ang sinasabi ng mga ito? Kaya siya napapahamak dahil ang tanga-tanga niya at hanggang ngayon ay di pa rin siya natututo. “San ninyo ako dadalhin? Maawa kayo sakin, wala naman akong perang pantubos sa inyo!” Napapaiyak nang sabi niya. “Anong nangyayari? Sinong nag-utos sa inyong kdnapin ako? Si Griff ba? Si Rigor ba?”