HOPE Hindi ko alam kung makakaramdam pa ba ako ng awa para sa kaniya. Mas nanaig sa akin ang galit at matinding pagkamuhi. Medyo nag-iba ang itsura niya. Halata ang kawalan nito ng tulog nang kung ilang gabi. Magulo ang buhok nito at tila wala pang ligo. Nangingitim ang ilalim ng mga mata niya at medyo humigpis din ang mukha niya. I wonder if nakakain pa ba ito. Parang hindi na.Gusot gusot pa ang damit niya. Pero matatag ko siyang hinarap, ayaw kong makaramdam ng awa. "Pakawalan mo na ako Sin! Ayaw kitang kasama! Ayaw kitang makita! Mahirap bang intindihin 'yon?! Namumuhi ako sa 'yo!" Puno ng galit kong sabi. Nakakahiwa ang pinukol kong tingin sa kaniya. Umaalon ang dibdb ko sa sobrang galit. Umiwas ako ng tingin nang makita ko na naman ang sakit na nakabalatay sa kaniyang mga mata. Nakaupo ako sa gilid ng kama. Lumapit siya sa akin pero napausog ako. Nag squat siya para magpantay ang mga mukha namin. Ayaw ko siyang tingnan. Ayaw kong makita ang mga mata niyang puno ng k

HOPE "No. Please... Don't leave...Just stay with me," he looked at me. Hindi ko maaninag ang mukha niya but, I know he's very sad. Parang sinasaksak ang dibdib ko sa sakit habang nakatingin sa kaniya. I shouted his name repeatedly na parang mawawalan na ako ng boses. I stopped him from leaving me pero nagpatuloy lamang siya sa paglakad palayo sa akin. "Please, don't go! Please!" I sobbed. Pumaling paling ang ulo ko. Ang imahe niya ay unti-unting naglalaho sa hangin.Damang dama ko ang sakit nang iwan niya."Sin!!!" Napabalikwas ako ng bangon. Nanlalaki ang mga mata kong hilam sa luha. Habol ko ang aking paghinga. Ang kirot sa dibdib koy damang-dama ko. Naninikip... The same dream... Again...Hinawi ng palad ko ang pawis sa aking noo, pati ang aking mga luha. Pinawisan pa rin ako kahit pa nga bukas naman ang aircon. Ang hikbi ko ay naroon pa rin... Paulit-ulit na lang akong minumulto ng nakaraan ko sa aking panaginip. Noon, nanaginip rin naman ako pero hindi gano'n kadalas.

HOPE Tumawag ako sa mansion para ipaalam na male-late ako ng uwi. Gusto ko sanang tanungin kung pumunta roon ang ama ng mga anak ko pero pigil ko ang sarili dahil sa sama ng loob sa patong patong na dahilan. So, 'yong mga bata lang ang kinumusta ko. Pero hindi maiwasan na ibalita rin sa akin na nagpunta nga siya sa mansyon. "Oo hija. Huwag kang mag-alala sa mga bata dahil nakakain sila ng maayos. Nandito ang daddy nila kaya iba ang energy nilang tatlo. Naku, mahihirapan na naman umalis 'to mamaya lalo na't laging nakakarga at tila ayaw nang bumitaw ng bunso mo." Iba ang energy nila? Uminit ang dibdib ko at the same time sinundot ako ng pangamba. Naalala ko ang lungkot ni Silverlyn kaninang umaga. Halatang sabik na sabik ang mga anak ko sa presensya ng ama nila. Nasasanay na sila sa presensya ng daddy nila sa napakaikling panahon. Nararamdaman kong mas gustong bigyan ni Sin ng oras ang mga anak niya pero sa akin wala na. Ayaw na niya. Pero dapat ba akong maging masaya kahit

HOPE Sa buong duration ng biyahe namin ay hinayaan ko siyang hawakan ang kamay ko. Panakanaka niya iyong pinipisil o 'di kaya'y ginagalaw ang thumb niya pahaplos sa balat ko roon. Ang puso ko ay maya maya kung magwala. Lalo na noong mapahinto ang sasakyan namin sa stop light at dalhin niya ang aking kamay sa kaniyang labi bigyan ng magaan na halik iyon. Halos magliyab ang magkabila kong pisngi. Though, marami pa rin akong tanong. Kung ganito ako kamahal ng taong ito bakit? Bakit nagawa niya akong iwan? Bakit sa ilang taon, ngayon lang niya kami binalikan ng mga anak niya?Bakiy niya kami natiis? May kinalaman kaya ang pag-aaksidente ko sa kaniya? I mean, naaksidente ako noon ay magdadalawang buwang buntis na ako. Buti nga raw at hindi nalaglag ang pinagbubuntis ko noon kahit pa nga medyo malala ang natamo ko.Napaawang ang labi ko nang makita kong lumiko ang sasakyan papunta sa subdivision kung saan kami nakatirang mag-iina. "Sin, ang bata kailangan natin daanan kila mom and d

HOPE "Judy, tikman mo nga kung okay na?" nakakaramdam ako ng nerbyos sa hindi ko malaman na dahilan. Binigyan ko siya ng pinggan na may pancit."Hmm..." Aniyang sumubo. Kagat labi kong hinintay ang hatol niya na para bang nasa amazing chef contest ako. "Ang sarap Ma'am, lalong mai-inlove si Sir Sin niyan," ang hagikgik niya. Uminit ang mukha ko. "Akin na 'to Ma'am ha, " aniyang dinala na sa lamesa ang pinggan. Madami dami rin kasi ang nilagay ko. Nakangiti akong tumango. Pinagluto ko si Sin ng pancit. 'Yon daw ang paborito niya. Nagluto pa ako ng kare-kare at nagpa-ihaw ng liempo na timplado ko. Hindi naman 'yan masasayang kung sakali dahil alam kong may mga tauhan siyang kasama. Para naman sa dessert ay gumawa ako ng leche flan na siyang paborito rin daw nito. Nag-text siya sa akin kanina at nakalapag na raw ang eroplanong sinakyan niya. I heard that he usually used a private plane. Handa na ang lahat pagdating na lang niya ang hinihintay, "Judy, ang mga bata a, pakitingi