Halos hindi ako makahinga sa higpit ng yakap ng asawa ko. Talagang diniin niya ang mukha ko sa dibdib niya.Takot na takot na may makita akong hindi kaaya-aya. Na curious tuloy ako. Sinubukan kung makawala mula sa yakap niya. Para sumilip man lang sana kung ano ba ang nakita niya. Pero lalo niyang diniin ang mukha ko sa dibdib niya."Di... bakit ba?" Iling ang tugon niya. Tanda na ayaw nga niya akong sumilip man lang.Nagpakawala siya ng marahas na buntong-hininga. Pero wala pa talaga siyang plano na bitiwan ako."Walang hiya ka, P're! Alalang-ala ako sa'yo! Kahit masakit ang katawan, kahit nanginginig ako. Nagpumilit pa rin ako na alamin kung ano na ang kalagayan mo. Akala ko, kung na pa'no ka na. Nagpapasarap ka lang pala!" singhal niya kay Nelson.Gigil na gigil siya, 'yong nginig ng kamay niya na nakikita ko kanina dahil sa pag-aalala sa kaibigan namin ay napalitan ng nginig ng inis. Ramdam na ramdam ko ang marahas niyang paghinga. Pamaktol niya pa na pinahid ang mga luha."Nagpap

Katatapos ko lang umiyak, ngayon umiiyak na naman. Wala na yata itong katapusan. Mugtong-mugto na ang mga mata ko. Mahapdi na. Pero kahit na ayoko na sanang umiyak. Iba naman ang dulot ng iyak na 'to. Iyak ng saya.Ilang buwan na ba ang lumipas mula no'ng umalis itong kaibigan naming si Dorry. Hindi ko na matandaan. Pero hindi naman problema kung gaano katagal kaming hindi nagkita at nagkasama. Ang mahalaga, magkaibigan pa rin kami at wala pa ring nagbago."Kumusta, Mia? Maayos na ba pa ang pakiramdam mo? Wala na bang masakit sa'yo?" Haplos ni Dorry ang mukha ko, pinahid ang mga luha. Gaya ng ginawa niya sa asawa ko kanina.Umiyak din kaya siya, kaya may pahaplos din itong si Dorry sa pisngi niya. Nakangiti na siya nang nilingon niya ako. Mapang-asar pa nga na ngiti ang ginawa niya."Hindi pa rin maayos... ang dami ko pang iniindang sakit. Pero darating din ako d'yan... sa sinasabi mong maayos.." Mapait akong ngumiti."Talagang hindi mo magawang magkunwari!" Iiling-iling siya."Naman!

Kulay asul na dagat, bituing kumikislap, at mga hampas ng alon sa dalampasigan. Mga tanawin na hindi ko pagsasawaan. Ang gaan lang sa pakiramdam, matapos ang mapait na dinanas ko sa buhay. Dinanas namin sa buhay ng asawa ko. Heto... kahit paano nakakangiti na ako. Kahit paano panatag na ang loob ko. Higit sa lahat ramdam ko na ang saya. Ang tunay na saya, sapagkat kasama ko na ang mga mahal ko sa buhay.Dalawang buwan na ang lumipas mula noong dumaan ang bangungot sa aming buhay. Hindi pa ganoon ka tagal. Sapat lamang na maghilum ang mga sugat at pasa sa aming mga katawan. Pero 'yong sugat na gawa ng bangungot na 'yon sa aming mga puso. Nandito pa rin, hindi pa tuluyang naghilum.Pero kahit na nandito pa rin ang sugat. Hindi naman ito hadlang na maging masaya ako ng tuluyan. Paunti-unting usad lang. Hanggang sa tuluyan naming malimot ang bangungot na iyon.Sa dumaan na dalawang buwan. Ang daming nagbago. Ang daming nangyari. Gaya na lamang ang kasal namin sa simbahan ng asawa ko.Ilang

DIEGO POVHindi maalis ang tingin ko sa asawa ko na kasalukuyan nang nakapikit habang sinusuot ko ang aking damit. Hindi ko gusto na saktan at umiiyak siya kanina. Hindi ko rin akalain na napansin niya pala na may gumugulo sa isipan ko. Masyado pala akong halata. Ang tototo, handa kong kimkimin lahat ng iyon at pilitin na iwaglit sa puso ko. Wala akong balak na ipaalam sa kaniya ang nararamdaman ko. Ang selos ko.Sira-ulo ko! Sakabila nang pananakit ng lalaking iyon sa asawa ko nakaramdan pa rin ako ng selos.Nagseselos ako dahil alam ko kung gaano niya kamahal ang lalaking 'yon noon. Nakita ko kung paano niya iniyakan at paano siya nasaktan noong nagkalabuan sila. Paulit-ulit niya pa na binibigkas ang pangalan nito. Kaya nga ako umalis dahil doon. Iyon ang dahilan kung bakit ako sumuko at nagpaubaya.Ayoko man, hindi ko man gustong mag-isip ng masama. Hindi ko naman mapigil ang puso ko. Ito lang naman kasing puso ko ang nagrereklamo. Pero itong utak ko, alam na hindi papayagan ng asaw

VIANNA MAY POV Hindi ko alam kung ano ang maramdaman nang makita ko sa labas ng gate, ang mga magulang ni Romeo. Ayoko sanang papasukin sila. Ayoko sanang harapin o kausapin sila. Pero hindi ko magawa. Hindi ko magawang maging bastos sa mga taong naging mabuti naman sa akin noon. Naging mabuting magulang. Ang sikip ng dibdib ko habang kaharap sila. Bukod sa alam kung nalulungkot at nahihirapan sila. Bumabalik din sa alaala ko ang mga ginawa sa akin ni Romeo. Lahat! Sana nga iniwan ko na lamang sila at hindi na nakinig sa sasabihin nila. Wala na kasi akong paki' ano man ang mangyari sa anak nila. Bilang pagrespeto na lamang ang ginawa kong pagharap ko sa kanila. Nagkamali sila sa ginawang paglapit at pahingi ng tulong sa akin. Binuhay lamang nila ang galit sa puso ko. Tama sila, wala silang karapatan na lumapit o humingi ng tulong sa akin para sa anak nila, pero bakit pa sila lumapit? Sana naisip nila kung ano ang maramdaman ko, at hindi lang ang nararamdaman nila. Dahil ako iyong so