-Rain's point of view-Kinakabahang hinarap ko ang ina ni Harve. Hindi ko alam pero may nararamdaman akong kakaiba sa awra ng ginang. She's very serious. She didn't even greet me like she use to do. Pati nga ang pagbati sa kambal ay ibang iba.She ignored them. Inutusan pa nga nito ang mga yaya ng kambal na i-akyat ang mga bata sa kanilang mga silid. Masyadong nakakapagtaka dahil kapag bumibisita ang mga ito ay ang dalawa ang lagi nilang hinahanap. Pero ngayon--- ni hindi man lang niya sinulyapan ang dalawa. "Go to your rooms, okay? Mag uusap lang kami ng Mommy LA niyo." Nginitian ko ang dalawa at hinalikan sila sa ka nilang mga pisngi. "Tatawagin ko na lang kayo kapag aalis na tayo, okay?"Ngumiti ang dalawa saka tumango sa akin. And then lumapit sila sa Mommy La nila. Nagpaalam sila, pero ang nakakasakit lang ay ni hindi niya pinansin ang dalawa. Ni hindi nito tinignan ang kambal. Diretso lang ang tingin nito sa bintana.I can see pain in their eyes. Nasasaktan ako bilang nanay ni

-Rain's point of view-Natauhan ako nang marinig ko ang malakas na sigaw ni Nero. Tinatawag nito ang pangalan ng kakambal habang umiiyak.Nanginginig man sa takot ay pinilit kong kalmahin ang sarili. Wala akong maitutulong kung magpapanic din ako gaya ng ibang tao sa paligid. "Isa... dalawa... tatlo..." nakapikit na bilang ko. Bumuga pa ako nang malalim ba hininga bago nagmulat ng mga mata at patakbong lumapit sa kinaroroonan ng anak. May mga nagmamagandang loob ng tumutulong sa mag ama. Madali lang sana ang pagrescue sa kanila kaso tagilid ang pagkakahawak ni Eros sa kanyang daddy. Isang pagkakamali lang nito at maari na siyang bumulusok pababa ng bangin. "Stay still, son. Daddy is here, okay? Hindi ka bibitawan ni daddy. Just trust and listen to me." Kita sa mukha ni Harve na nahihirapan din siya at natatakot. Alam din nito kung ano ang sitwasyon."If daddy said keep still--- keep still, okay?" Marahang tumango si Eros. "Eros!" Umiiyak nang sigaw ko. Ito ang pangalawqng pagkak

-Harvey's point of view-Malakas akong napabuntong-hininga habang pinagmamasdan ang kambal na natutulog. They are sleeping peacefully and very innocent. Hindi ko malaman kung ano ba dapat ang maramdaman ko. But one thing is for sure... I'm scared. Never akong natakot, kahit na masangkot pa ako sa gulo. Ngayon--- sobrang takot ang nararamdaman ko. Hindi para sa sarili ko, kung hindi para sa kaligtasan ng mga anak ko. Hindi ko sila kayang protektahan bawat segundo o minuto. "If only I can stay with you every seconds, gagawin ko mga anak. I will do everything just to make you safe even if it will cost my life. Hindi ako magdadalawang isip. Para sa inyo--- itataya ko ang buhay ko nang walang pagdadalawang isip." I whisper as I caress their hair, gently.Sa mga oras na ito--- I am torn in two things. Dalawang bagay na kung maa-ari lang ay gusto kong pagsabayin. Iyon ay ang makasama sila at protektahan sila. As much as I wanted them beside me--- alam kong hindi iyon maa-ari. Hindi ko si

-Harve's point of view-Napakunot ang aking noo sa gustong tumbukin ni Jordan."Why didn't you tell me?" sermon nito. Nasa presinto kami at magkaharap na nakaupo. Siya ang tinawagan ko para puntahan si Rain sa sinabing hospital. "Gago!" mura ko, kung katabi ko lang siguro ito at nabatukan ko na siya. "Ano naman ang tingin mo sa akin? Adik? Baka gusto mong iplastic din kita at gawing pulbura?""Eto naman, hindi mabiro. Pero seryoso--- kaibigan mo ako at pwede mong sabihin sa akin ang lahat. Hindi kita huhusgahan." Sinamaan ko siya ng tingin. "Those are not mine. Remember, galling ako ng condo mo. And you know me too well, Jordan. Someone framed me up. Sigurado ako dun." "Actually, yan din ang iniisip ko kanina pa. Base na din sa biglang tawag na natanggap mo--- tapos wala naman pala doon ang asawa mo at nasa bahay niyo. I think alam ng nag frame up sa 'yo ang lahat ng kilos mo.""And to think na sinabi sa akin ng mga pulis na may nagtip sa kanila tungkol sa akin. And to the fact n

Lalapitan ko sana si tatay ng bigla itong magpaalam na may sasaglitin lang sa kumpare nito. Ang bilis niyang magtsinelas. Pinipigilan ko siya dahil may pag-uusapan kami, pero saglit lang daw at nagmamadali ng umalis.Umiiwas si tatay sa akin simula pa kaninang pagdating namin. I'm sure of it. Ayaw niyang magkasarilinan kaming dalawa. Alam ko na alam nito ang pag-uusapan namin kaya ganoon nalang siya umakto."Why is it hard for you to tell me, tatay?" tanong ko sa papalayong pigura niya. "Hindi ko pa kayang sundan niyo si mama. Hindi ko pa kaya. Gagawin ko ang lahat para manatili kayo sa tabi namin..." nangangakong bigkas ko at tumingin sa kisame para pigilan ang luhang gustong kumawala sa aking mga mata.I am frustrated by the way tatay confirmed everything. Mas nangingibabaw na ang katotohanang may sakit nga ito, ayaw lang tanggapin ng puso ko at lalong ayaw kong maniwala.Alam niyang nalaman ko na ang lahat. Base on his moves--- halatang sinadya nitong ipagsabi ang karamdaman. I kno