KINABUKASAN, tumambad sa mga mata ni Mari ang ganda ng langit pagkamulat ng kanyang mga mata, bukas kasi ang malaking bintana sa ospital room niya, napapikit siya at huminga ng malalim. Napatingin siya sa side table dahil nahagip ng mga mata niyang may nakalagay na bulaklak roon. Kumunot-noo niya dahil bago siya makatulog kagabi ay wala pa ang mga bulaklak na iyan, halatang fresh ang mga iyon dahil sa itsura. Hindi niya maiwasang abutin ang vase, na ngayon niya lang rin nakita, may kalakihan iyon."Teka...alam ko ang bulaklak na ito 'a..." mahinang komento niya ng mahawakan niya ang kulay puti at maliit na bulaklak, medyo hawig sa roses dahil parehos ang hugis ng mga ito. Dinala niya ang bulaklak sa kanyang ilong at hindi niya maiwasang singhutin ang amoy nito, it's smell refreshing. "Lily of valley," mahinang sabi niya. Iyon ang pangalan ng bulaklak. Alam niya dahil hindi man halata pero mahilig siya sa mga bulaklak kaya't may kaunting knowledge siya sa mga ito. Binalik niya ang vas

NAGULAT si Heckson nang makita niya si Mikael na kakabukas lamang ng pintuan ng kanyang opisina. Isang linggo na nakakalipas matapos ang pag-iinuman nila kasama ng iba pa nilang kaibigan at ngayon araw pa lang ng pakita muli si Mikael sa kanya. Magkahalong pagkagulat at saya ang nadama niya."Oh, napasyal ka?" kaagad na sabi niya sa kanyang kaibigan. Marahang ngumiti si Mikael. Hindi niya maiwasang mapangiwi sa itsura ng kaibigan niya, humaba na kasi ang balbas nito, magulo ang buhok at nangingitim ang mga mata."Kael, kumakain ka rin ba? O natutulog ka ba?" nag-alalang tanong niya nang hindi na sumagot si Mikael sa kanyang tanong."Hindi makakabuti ka kapag nagpatuloy kang ganiyan–""Pwede ko bang hiramin ang bahay mo?"Napakurap-kurap siya at napatitig sa kaibigan sa sinabi nito. "Iyong bahay na katabi ng bahay ko sana," dagdag pa ni Mikael."Kael—""Please, Son. Hindi ako mapapanatag kapag hindi ko nakikita mag-ina ko. Hindi ko alam kung ayos lang ba sila, kumakain ba ng maayos s

NAGISING si Mari na puro puti ang nakikita niya. Napabalikwas siya ng bangon nang mapagtanto niya kung nasaan siya-ospital. Kaagad na napahawak siya sa tiyan niya nang maalala niya ang nangyari, napaiyak siya nang makapa niyang may malaki pa rin tiyan niya. "Thanks god! Akala ko mawawala ka na sa akin," umiiyak na wika niya. Napa-angat siya ng tingin nang marinig niyang bumukas ang pinto at sumalubong sa kanya ang mukha ng kanyang ina."Mari, anak, mabuti naman at gising ka na, kamusta ang pakiramdam mo?" Napatitig siya sa Ginang. "Medyo ayos na po. S-sino po ang nagdala sa akin rito?" Upo ang Ginang sa may upuan na nasa gilid ng kama niya at inabot ang kanyang kamay. "Napaka-swerte mo sa kanya anak. Mukhang mahal na mahal ka talaga niya-""S-si Mikael po ba?" pigil hiningang tanong niya."Siya nga. Siya ang nagdala sa iyo rito at siya rin ang nag-donate ng dugo para mailigtas kayo mag-ina. Hindi lang iyon, siya rin ang nagbantay sa iyo araw at gabi halos dito na nga tumira ang bat