“ข้าสามารถทำให้ใบหน้าของเจ้าเสียโฉมได้ทั้งหมดเลยนะ! หากเจ้าทำให้ข้าโกรธ… ข้าก็จะฆ่าเจ้าด้วย!”หัวหน้าหยิบมีดผ่าตัดแล้วค่อย ๆ ขยับมันไปมาบนใบหน้าของหลิงอวี๋!หากเป็นคนธรรมดา เมื่อต้องเผชิญกับภัยคุกคามเช่นนี้ คงจะหวาดกลัวจนสติกระเจิงไปแล้วหลิงอวี๋จึงแสดงสีหน้าหวาดกลัวเพื่อสร้างความสับสนให้ทั้งสามคน หัวหน้าขู่รวมถึงหลอกล่อด้วยผลประโยชน์ “บอกข้ามาว่าตำราการแพทย์อยู่ที่ใด แล้วข้าจะปล่อยเจ้าไป!”หลิงอวี๋แสร้งเอ่ยอย่างเป็นกังวล “ข้ามิรู้จริง ๆ ว่าซือคงชวิ่นคือใคร แล้วก็มิเคยเห็นตำราการแพทย์ของเขาด้วย! พวกเจ้าอย่าทำร้ายข้าเลย… ข้าคือพระชายาอ๋องอี้ หากพวกเจ้าอยากได้เงินข้าก็จะให้พวกเจ้า!”“อยากจะไปซื้อตำราการแพทย์อะไรพวกเจ้าก็ไปซื้อได้!”หัวหน้าใจร้อนขึ้นมา เมื่อเห็นว่าหลิงอวี๋มิได้พูดความจริง จึงตะคอก “กล้ามาหลอกข้าเยี่ยงนั้นรึ? ข้าว่าเจ้านี่มิเห็นโลงศพมิหลั่งน้ำตานะ!”“เช่นนั้นก็ได้ ข้าจะให้เจ้าลิ้มรสความแข็งแกร่งของข้า!”หัวหน้าโบกมือ แล้วหญิงสองคนที่อยู่ข้างหลังก็เดินไปหยิบถังน้ำขนาดใหญ่ออกมาหลิงอวี๋มองไปอย่างประหลาดใจ แล้วก็เห็นร่างดำ ๆ ยืนอยู่ในเงามืดอย่างเลือนรางนั่นใครกัน

หลิงอวี๋วิ่งเข้าไปก็เห็นเด็กในชุดสีชมพูนอนจมกองเลือดอยู่ใบหน้าครึ่งหนึ่งของนางหันหน้ามาทางหลิงอวี๋พอดี หลิงอวี๋จำได้ว่านางคือท่านหญิงจ่างหนิงหัวหน้าของหญิงชุดดำคนนั้น กำลังถือกริชไล่ตามหลิงซวนอยู่ส่วนหลิงซวนก็อุ้มเด็กชายตัวน้อยไว้ในอ้อมแขนแล้ววิ่งไปตรงหน้าต่างที่หลิงอวี๋ปีนออกไปเมื่อครู่นี้“ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!”เด็กชายกรีดร้องด้วยความตื่นตระหนก และพยายามดิ้นรนออกจากอ้อมแขนของหลิงซวนอย่างบ้าคลั่ง“ปล่อยพวกเขาไป!”หลิงอวี๋เห็นเช่นนั้นก็ตะโกนอย่างกังวล“ปล่อยพวกเขาไป แล้วข้าจะบอกที่ซ่อนที่แท้จริงของตำราการแพทย์กับเจ้า!”“ว่ากระไรนะ? เจ้ากล้าโกหกข้าหรือ!” หัวหน้าตะคอกด้วยความโกรธ“อยากให้ข้าปล่อยพวกนางไปหรือ? ฝันไปเถอะ! เจ้าฆ่าเหล่าเอ้อร์กับเหล่าซานไปแล้ว ข้าจะฆ่าเจ้า!”นางตะคอกแล้วพุ่งไปหาหลิงอวี๋อย่างดุร้าย หลิงอวี๋จึงหันหลังวิ่งหนีไป“หลิงซวน เจ้าพาเขาหนีไปเร็วเข้า! รีบกลับไป…”หลิงอวี๋เตือนแล้ววิ่งไปที่ป่าไผ่นางอยากจะล่อหัวหน้าออกไป แล้วให้โอกาสเด็กกับหลิงซวนหนีเอาตัวรอด!เมื่อหัวหน้าเห็นก็ยิ้มอย่างเย็นชา จากนั้นก็ยกมือขึ้นปาลูกดอกออกไปเข้าที่น่องของหลิงอวี๋หลิงอว

เฮ่อจู้ตบไปอีกครั้งอย่างโหดร้าย หลิงอวี๋ถูกตบจนตาพร่า และมีเลือดไหลออกมาจากมุมปากเฮ่อจู้จะตบตีต่ออีก แต่มีเสียงโกรธ ๆ ตะโกนมา “หยุด!”เฮ่อจู้ไม่หันกลับไป พลางตะคอกด้วยความโกรธ “ใครมันกล้ามายุ่งเรื่องของข้า? วันนี้ข้าจะฆ่านางสารเลวผู้นี้...”เฮ่อจู้เหวี่ยงมือตบไปอีกครั้ง แต่ยังมิทันที่มือของเขาจะโดน ก็มีร่างหนึ่งพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว แล้วคว้ามือของเฮ่อจู้ไว้ยังมิทันที่เฮ่อจู้จะได้โต้ตอบ เซียวหลินเทียนก็คว้ามือของเขาไปด้านหลัง จากนั้นเฮ่อจู้ก็ล้มลงกับพื้นอย่างแรง“บังอาจ...”“ท่านอ๋องอี้!”มีเสียงเรียกดังขึ้นในเวลาเดียวกัน เท้าของเซียวหลินเทียนเหยียบอยู่บนหน้าอกของเฮ่อจู้อย่างโหดร้ายเขาเห็นหลิงอวี๋ถูกทุบตีอยู่กับพื้น ใบหน้าครึ่งหนึ่งบวมช้ำ ผมเผ้ายุ่งเหยิง และมีเลือดไหลลงมาที่มุมปากของนาง“เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร? ถึงได้กล้าทุบตีพระชายาของข้า!”เซียวหลินเทียนสีหน้ามืดมน ออกแรงที่เท้ามากขึ้น เฮ่อจู้รู้สึกราวกับว่ากระดูกที่อกของตนเองกำลังจะหักไปหมด หายใจไม่ออกเลยจ้าวซวนกับเฉาอี้ที่ตามหลังมาเห็นสภาพที่น่าเวทนาของหลิงอวี๋ ก็จ้องมองเฮ่อจู้อย่างโกรธ ๆ“ท่านอ๋องอี้ อย่าทำร้ายรองผู

เมื่อหลิงอวี๋ได้ยินดังนั้น ก็คุกเข่าลงพลางเอ่ยเสียงเรียบ “เสด็จพ่อ หลิงอวี๋ถูกใส่ร้ายเพคะ!”ยังมิทันที่หลิงอวี๋จะพูดจบ ฮองเฮาเว่ยก็ตะโกนอย่างร้อนใจ “พูดจาไร้สาระ ใครจะใส่ร้ายเจ้า?”“ฝ่าบาท ดูสิเพคะ จนถึงตอนนี้หลิงอวี๋ก็ยังไม่มีท่าทีสำนึกผิดแม้แต่น้อย... เห็น ๆ กันอยู่ว่านางคือคนที่ฆ่าจ่างหนิง แต่นางกลับมิยอมรับ!”“นางถือว่าได้สร้างความดีความชอบครั้งใหญ่ในการออกไปกำจัดโรคระบาดครั้งนี้ คิดว่าฝ่าบาทยังต้องการนางอยู่ จึงได้เย่อหยิ่งเช่นนี้เพคะ!”จักรพรรดิอู่อันเกลียดที่สุดคือการที่มีคนเย่อหยิ่งเพราะได้รับความดีความชอบ เมื่อได้ยินดังนั้นจึงตะคอกออกไป“หลิงอวี๋ เจ้าฆ่าคนโดยมีหลักฐานประจักษ์ชัด! ตอนนี้มิเพียงแต่มิคิดจะกลับใจแต่ยังกล้าโต้เถียงอีก! เจ้าคิดว่าเจ้ามีความดีความชอบจึงได้กล้าหยิ่งผยองเช่นนี้จริง ๆ ใช่หรือไม่?!”“วันนี้ข้าจะต้องกำจัดการวางอำนาจของเจ้า! ใครก็ได้ ลากตัวหลิงอวี๋ไปประหาร!”“เสด็จพ่อ เรื่องนี้ควรสอบสวนให้ดีก่อนมิใช่หรือ?”“ฝ่าบาท จัดการอย่างเร่งรีบเช่นนี้มิได้พ่ะย่ะค่ะ!”เซียวหลินเทียนกับท่านอ๋องเฉิงเอ่ยเป็นเสียงเดียวกันจักรพรรดิอู่อันจ้องมองเซียวหลินเทียนด้วย

เซียวหลินเทียนเชื่อว่าหลิงอวี๋พูดความจริง ส่วนฮองเฮาเว่ยเอาแต่พูดขัดหลิงอวี๋อยู่หลายครั้ง เขาจึงอดมิได้ที่จะเอ่ย“ฮองเฮา แม้ว่าฮองเฮาจะเสียใจมากกับการตายของจ่างหนิง และเราก็เข้าใจถึงความรู้สึกที่อยากจะแก้แค้น! แต่ตอนนี้เสด็จพ่อให้หลิงอวี๋ได้พูดแย้งให้ตัวเองอยู่มิใช่หรือ?”“หรือฮองเฮาคิดว่าเสด็จพ่อมิปราดเปรื่องเท่าฮองเฮา มิสามารถแยกแยะได้ว่าสิ่งที่หลิงอวี๋พูดมานั้นเป็นเรื่องจริงหรือไม่?”ฮองเฮาเว่ยคุกเข่าลงทันที พลางเอ่ยอย่างเศร้า ๆ “ฝ่าบาทโปรดอภัยให้หม่อมฉันด้วยเพคะ! หม่อมฉันมิได้หมายความเยี่ยงนั้นเพคะ!”จักรพรรดิอู่อันก็โกรธอยู่เช่นกันกับความเลยเถิดของฮองเฮา จึงตะคอกเสียงแข็ง “ฮองเฮา หากเจ้าคิดว่าข้ามิสามารถทำการไต่สวนอย่างยุติธรรมได้ เช่นนั้นเจ้าก็มาทำเองเถอะ!”“หม่อมฉันมิกล้าเพคะ... หม่อมฉันผิดไปแล้ว... ฝ่าบาทอย่าได้ถือสาหม่อมฉันเลย... หม่อมฉันอารมณ์เสียเพราะรับมิได้กับการตายของจ่างหนิง... หม่อมฉันสัญญาว่าจะมิพูดแทรกอีกเพคะ!”ฮองเฮาเว่ยแทบจะคลานลงไปบนพื้น จักรพรรดิอู่อันเห็นผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงของนางก็ขมวดคิ้วและไม่ถือสานางอีก“หลังจากนั้นเล่า?”จักรพรรดิอู่อันเอ่ยถามต่อไป“ค