หลิงอวี๋ยกมุมปากยิ้ม “อย่าลืมว่ายังมีคนที่แข็งแกร่งอีกสองคนอยู่ข้างหลัง! จื่อผิงแค่มองปราดเดียวก็ดูแผนการของข้าออกแล้ว! คนผู้นี้มิควรประมาท!”“เนี่ยนจือผู้นั้น มิแก่งแย่งมิก่อความวุ่นวาย… มีภาษิตในหมู่ราษฎรมิใช่หรือ? ที่ว่าสุนัขที่มิเห่าจะกัดอย่างโหดร้ายที่สุด!”“พวกเจ้าจะวางใจมิได้เป็นอันขาด ต้องระวังตัวด้วย!”“เจ้าค่ะ!”สุ่ยหลิงกับหานเหมยต่างก็รับปากเมื่อเห็นว่าทางนี้ไม่มีอะไรแล้ว หลิงอวี๋จึงกลับไปดูที่เรือนบุหงาหลิงเยวี่ยเขียนหนังสือเสร็จแล้วเมื่อออกมาก็เห็นผู้เป็นแม่ เขาจึงวิ่งไปหาแล้วโผกอดหลิงอวี๋ พร้อมกับทำหน้ามุ่ยอย่างเสียใจ“เป็นอะไรไปหรือ? ใครมายั่วยุอะไรเด็กน้อยของแม่?”หลิงอวี๋แกล้งเขาฉีป้าวหัวเราะเบา ๆ พลางเอ่ย “พระชายา เยวี่ยเยวี่ยอยู่ในตำหนักอ๋องอี้แล้วอุดอู้ เขาอยากออกไปเล่น แต่ก่อนหน้านี้ท่านอ๋องอี้ได้บอกไว้ว่า สองวันนี้เยวี่ยเยวี่ยมิได้รับอนุญาตให้ออกจากตำหนัก!”หลิงอวี๋ได้ยินก็เข้าใจทันที จ่างหนิงของพระชายาเว่ยถูกฆ่า เซียวหลินเทียนกังวลว่าพวกเขาจะลงมือกับหลิงเยวี่ย ดังนั้นจึงมิอนุญาตให้หลิงเยวี่ยออกจากตำหนัก“เยวี่ยเยวี่ยอยากไปไหนหรือ? รอท่านอ๋องเสด็จกลั

เมื่อได้ยินเช่นนี้ข่งฮุยก็เอ่ยถามอย่างกังวล “แล้วองค์จักรพรรดิวตรัสว่าอย่างไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?”องค์ชายคังยังมิตระหนักถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ จึงเอ่ยอย่างสบาย ๆ “เสด็จพ่อตรัสว่า เรื่องนี้ต้องหารือกับเหล่าคณะขุนนางก่อนจึงจะตัดสินใจได้!”หัวของข่งฮุยรู้สึกว้าวุ่นทันที จากนั้นก็เอ่ยอย่างร้อนใจ “องค์ชาย ท่านเข้าวังไปหาพระชายาเส้าเพื่อสืบดูหน่อยเถิดพ่ะย่ะค่ะ! หากองค์จักรพรรดิตกลงที่จะจัดการแข่งขันทางทหาร เช่นนั้นเราก็จะต้องเร่งรับสมัครผู้มีความสามารถแล้ว!”“ท่านข่ง หมายความว่าอย่างไร? การแข่งขันทางทหารเกี่ยวข้องกับตำแหน่งองค์รัชทายาทหรือ?” องค์ชายคังเอ่ยถามอย่างสงสัยข่งฮุยเห็นว่าองค์ชายคังยังมิได้ตระหนักในเรื่องนี้ จึงเสนอ “องค์ชาย การแข่งขันทางทหารครั้งนี้มิใช่เรื่องเล่น ๆ! องค์ชายหนิงเสนอให้มีการแข่งขันทางทหารในเวลานี้เป็นเจตนาที่มิดีพ่ะย่ะค่ะ!”“ทรงคิดดูเถิดพ่ะย่ะค่ะ การแข่งขันทางทหารระหว่างสี่แคว้นจะเผยให้เห็นความแข็งแกร่งทางทหารของทั้งสี่แคว้น จากสิ่งนี้องค์ชายหนิงจะมองเห็นได้ชัดเจนว่า แคว้นใดมีความแข็งแกร่งทางทหารมากที่สุด และแคว้นใดควรค่าแก่การเป็นพันธมิตรมากที่สุด!”“สงครามระ

เมื่อมู่หรงชิ่งได้ยินพี่ชายพูดเช่นนั้นก็เก็บดาบแล้วยิ้ม จากนั้นก็เดินตามมู่หรงเหยียนซงไปทั้งสองคนเป็นองค์ชายกับองค์หญิงที่ตระกูลมู่หรงของเยวี่ยใต้ส่งมาให้แต่งงานเชื่อมสัมพันธ์มู่หรงชิ่งเป็นองค์หญิงสามของตระกูลมู่หรง มู่หรงเหยียนซงเป็นองค์ชายใหญ่ของตระกูลมู่หรง องค์หญิงสามกับองค์ชายใหญ่มีมารดาคนเดียวกัน ทั้งสองมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาโดยตลอดมู่หรงชิ่งรู้เหตุรู้ผลและประพฤติตัวดี แม้ว่านางจะเป็นองค์หญิง แต่นางก็มิได้โอหังวางอำนาจเหมือนกับองค์หญิงหกเซียวทงและเซี่ยโฮ่วตานรั่ว“ท่านพี่ เป็นความสามารถในการรับรู้ที่น่าอัศจรรย์ของท่านพี่หรือไม่ที่ทำให้ท่านพี่รู้ว่านางแตกต่าง?”มู่หรงชิ่งเชื่อในสัญชาตญาณของมู่หรงเหยียนซงมาก มันเป็นสัญชาตญาณที่ช่วยพวกเขาจากอันตรายมาหลายครั้งแล้ว ดังนั้นตอนนี้นางจึงเชื่อใจพี่ชายโดยไม่มีเงื่อนไข“อืม!” มู่หรงเหยียนซงมิสามารถอธิบายได้ว่าเหตุใดเขาจึงมีความรู้สึกพิเศษกับหลิงอวี๋เห็นนางแล้วเหมือนกับเจอญาติ รู้สึกสนิทใจมาก!เขามองหลิงอวี๋อยู่ห่าง ๆ ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าหญิงงามผู้นี้มีความพิเศษมาก!ความรู้สึกคุ้นเคยนั้นเริ่มแข็งแกร่งมากขึ้นเรื่อย ๆนี่เ

“ได้สิ! แต่อาหารมื้อแรกข้าจะเป็นคนเลี้ยงเอง ข้าเป็นเจ้าบ้าน ถือเสียว่าข้าทำหน้าที่เจ้าบ้านแล้วกันนะ!”หลิงอวี๋มองมู่หรงชิ่งอย่างใจเย็น แม้ว่าอาภรณ์ของนางจะดูมิเอิกเกริก แต่ก็ทำจากผ้าดิ้นเงินดิ้นทองล้ำค่าอีกทั้งนางก็มีท่าทีวางตัวอยู่ในทุกอิริยาบถด้วยหูที่บอบบางของหลิงอวี๋ได้ยินว่ามีคนจำนวนมากเข้ามาใกล้ น่าจะติดตามหรงชิ่งมาฉีตะวันออกมีองค์หญิงชื่อเซี่ยโฮ่วตานรั่วแล้ว ด้วยกลิ่นอายของหรงชิ่ง กอปรกับที่มีผู้คอยปกป้องนางอย่างลับ ๆ ตัวตนของนางก็น่าจะเป็นองค์หญิงแห่งเยวี่ยใต้ชื่อของหรงชิ่งก็น่าจะเป็นมู่หรงชิ่ง!หลิงอวี๋นึกถึงจี้หยกของหลานฮุ่ยจวนที่มีมู่หรงสลักอยู่บนนั้น เมื่อเห็นว่ามู่หรงชิ่งดีกับตนก่อน จึงอยากหาข้อมูลบางอย่างจากมู่หรงชิ่ง จึงตอบตกลงทันที“พี่หญิงหลิงอวี๋ เมื่อครู่ข้าเห็นว่าเจ้าพาเด็กมาด้วย เป็นลูกของเจ้าหรือ? กลับไปเรียกเขาแล้วเราไปกินข้าวกันเถิด!”มู่หรงชิ่งลากหลิงอวี๋เดินออกไปด้วยท่าทางคุ้นเคยกันกระทั่งกลับมาที่การแสดง หลิงอวี๋เห็นว่าหลิงเยวี่ยยังคงกุมมือของเถาจื่อยืนดูนิ่ง ๆ อยู่ที่เดิมหลิงเยวี่ยยิ้มเล็กน้อย แล้วให้หานอวี้ไปบอกเถาจื่อว่า หลังจากที่หลิงเยวี่

หลิงอวี๋มิเคยคิดที่จะให้หลิงหว่านแต่งงานไปไกลถึงเพียงนั้นอยู่แล้ว ก็ทำเหมือนมู่หรงชิงพูดเล่น นางเอ่ยอย่างสบาย ๆ“น้องสาวของข้ามิเหมาะกับพี่ชายของเจ้าหรอก องค์จักรพรรดิน่าจะมีคนที่เหมาะสมอยู่แล้ว เราจะมิไปยุ่ง!”“องค์หญิงชิ่ง มาสิ เจ้าดูสิว่าชอบกินสิ่งใด ขนมอบกับอาหารในภัตตาคารจี๋เสียงแห่งนี้อร่อยมาก!”มู่หรงชิ่งเอ่ยอย่างสบาย ๆ ว่าพี่ชายของนางดูดีมาก นางจะมิจับคู่ให้เขาไปเรื่อยเด็ดขาด!ทั้งสองกินไปคุยไป หลิงอวี๋ให้หานอวี้เพิ่มโต๊ะให้ฉีเต๋อกับคนอื่น ๆ กินข้าวด้วยหลิงอวี๋กับมู่หรงชิ่งพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ภายใต้การนำของหลิงอวี๋ มู่หรงชิ่งเล่าให้หลิงอวี๋ฟังเกี่ยวกับเยวี่ยใต้มิน้อยหลิงอวี๋รู้ว่ามู่หรงเหยียนซงพี่ชายของมู่หรงชิ่งเป็นองค์รัชทายาทแห่งเยวี่ยใต้แม่ของมู่หรงชิ่งกับมู่หรงเหยียนซ่ง คือฮองเฮาแห่งเยวี่ยใต้คนปัจจุบันจักรพรรดิแห่งเยวี่ยใต้มีความยุติธรรมกับเข้มงวดในเรื่องการบ้านการเมือง แต่ชีวิตส่วนตัวของเขากลับยุ่งเหยิง เขามีองค์ชายกับองค์หญิงยี่สิบกว่าคนหลิงอวี๋ฟังแล้วก็รู้สึกเหนื่อยแทนจักรพรรดิเยวี่ยใต้ มีลูก ๆ มากถึงเพียงนี้ เขาจะจำได้จริง ๆ กี่คนกัน!หลังจากกินอาหารเ