"He's the man that I need but...he left me."I didn't sleep the whole night. Parang sirang palakang paulit-ulit na nagpe-play sa utak ko ang mga sinabi niya sa akin. I didn't left her, I am with her all the time. I may not be physically present but I make sure that I am there. I am silently taking care of her from afar. I just need to do that because I have to. Dahil ako mismo , hindi ako sigurado kung kaya ko bang kontrolin ang sarili ko pagdating sa kanya. Simpleng pagdikit nga lang ng katawan namin noon iba na ang nararamdaman ko ano pa kaya ngayong dalaga na siya. Ayokong bastusin siya kahit sa utak ko pero minsan hindi ko nako-kontral ang reaksyon na aking katawan. I don't want my obsession with her to go too far. My conscience is stressing me every time I'm jerking inside her bathroom for fucking sake. I'm no saint I know, kaya habang maaga pa at habang kaya ko pa umiwas na ako. Sinunod ko ang utos ni Daddy dahil alam kong para rin yun sa ikabubuti ko...sa ikabubuti ng lahat.

"I can't bear the pain anymore, Mama. Everyday I feel like I'm dying. I can't sleep, I am hearing my Addy's cries calling my name. I am seeing her face full of tears begging for mercy. Sobrang sakit sa puso ko Mama. Hindi ko na alam paano mapawi ang sakit na nararamdaman ko ngayon. Parang na akong mamatay..." I fell on my knees and cried hard in front of my mother. I couldn't remember when was the last time I didn't cry. Since that day they took my Addy from me, walang oras na hindi ako umiiyak. Para na akong mababaliw sa sakit. Hindi ko alam paano ko ipagpapatuloy ang buhay ko kung wala na siya. It's been how many weeks but I still we couldn't find her. Everyday the passes by I felt like I'm dying. Hindi ko alam kung ano na ang kalagayan niya. Kung may nag-aalaga ba sa kanya, kung may kinakain ba siya. Ilang beses na naming sinuyod ang lugar na huling pinagdalhan sa kanya pero kahit bali-baliktarin ko pa hindi ko pa rin siya mahanap. My Addy, my poor baby... "Stop blaming yours