It will always seems imposible until your courage roar outside then you will going to fight. Mula noon hanggang ngayon hindi ko pa rin maisip na ginawa ko 'yon. I've been such a naive and needy. Natatawa nalang ako kapag naiisip ko yon.Siguro'y oo minsan naririnig ko ang apleyido nila sa mga tanyag na hotels and companies. Kahit hindi ko alamin alam kung mas lumawak ang kayamanan nila. Hindi ko alam kung anong nangyari sa kanila ni Clarettine pagkatapos nang gabi na iyon.Pero hindi na ako tulad noon, konting rinig ko lang sa pangalan niya di ko maiwasan kabahan. No feelings involved.It's been four and half year has passed by. Maraming nagbago. Maraming naiba. May mga tao akong nakilala na hindi parte sa buhay niya. Hanggang sa ngayon pinapatunayan ko ang sarili ko para sa iba. That I am stronger enough to handle those consequences. Sobra na akong malisto. Hindi na mabirong hindi na ako tatanga-tanga.With my pierce eyes. I was wearing a corporate attire while walking like a proffes

I wake up earlier than usual today. Tumambad sa aking mukha ang sinag ng araw. Nakalimutan ko palang takpan ang aking glass window. Nag-unat muna ako bago isinuot ang aking tsinelas at tumungo sa banyo. I did my daily routines in morning.I put some light makeup on my face and a lip gloss on my lips. I was wearing a black ruffled-sleeve dress and a pair of white high heels.Sinuklay ko ang aking buhok habang ang aking handbag ay nasa kaliwang braso. Binuksan ko ang mini fridge sa aking kitchen at inilabas ang isang kahon ng fresh milk, isang bread at isang strawberry jam.Nilagyan ko ng gatas ang aking baso bago naupo sa high chair at nagpalaman ng tinapay. Hinalukay ko ang folder at taimtim na binabasa ang bawat proposals ng mga clients.Nasanay na rin ako ganito ang buhay ko. Matutulog. Magigising. Trabaho. Hindi ko na nga maibilang na hindi sumama sa mga paanyaya ng mga ibang empleyado ko upang mag-party.Pagkatapos kong kumain ng tinapay at uminom ng isang baso gatas. Inayos ko mu

I placed my hand on my chest as I pounder it. Wala na Luna! Maayos kana! Tapos na. Huwag ka ng mag-alala.My hand is still trembling. Nakita ko ang pagkunot-noo ni Eya habang hawak-hawak ang mga papeles."Ayos ka lang ba?" Nagtataka niyang tanong.Nanlalambot pati rin tuhod ko dahil sa mga magaganap ngayon. Hindi naman ako ganito dati e. Bakit pa siya bumalik? Bakit dito pa niya napiling magpakita? It was five years ago. In just a moment my world turning and changing. At any point, I need to deal with whatever the world can throw at me.Sabi nga ng iba balang araw ay magkikita muli kayo at doon mo na malalaman ng mga sagot sa lahat ng katanungan mo nong umalis ka. But I am scared. Natatakot akong malaman ang totoo tapos babalik ulit ako sa kanya.It's sending shivers up my spine, just thinking how powerful he is."Eya, mauna kana. Ihi lang ako saglit." Paalam ko sa kanya.Alam kung 'di siya sanay sa akin na ganito ako. May bahid na pagtataka ang kanyang ekspresyon."S-Sige." Anito.Tu

I found myself the time I lost him. Unti-unting nabubuo ang lahat ng sagot na gusto kong malaman noon pa. I'm tempted to do somethin' without thinking what others say.The pain is unbearable but I think all this time nakakaya ko na. Nakikita ko na ang tunay na ako. I won't give up easily.I was walking like a thunder in every bit of my steps are bolts. Bawat paghakbang ko ay napapagtanto kung kailangan kong kalimutan na ang nakalipas. I didn't come this far kung hindi ako nasaktan noon. Maybe I should be thankful to him. Even I've been hurt so much."Luna!" Napabaling ako ng tingin sa kaliwa ko.My mouth opened. Drianne grinned. Halos liparin ko ang pagitan namin at saka siya niyakap ng mahigpit."Bal, I can't breath. Sobrang higpit ha!" Humalakhak siya.Mahina rin akong natawa. Sobrang namiss ko siya. I want to make understand to Chiz how much he hurt her. Mabuti ang kaibigan ko at mapagmahal."I miss you so much. Grabe." Ani ko.Humiwalay ako ng yakap sa kanya at saka tinignan ang k

"Flowers for you, baby." Now I feel good. Pina-upo ko siya sa single couch na mayroon ako at saka inilipag ang hawak na tray.Tumabi ako sa kanya. Kahit medyo masikip dahil halos na-okupado niya ang buong upuan."T-Thank you." My cheeks turn reddened. Tinanggap ko ang bulaklak. His effort is becoming more purpose. He show to me that he can do it. Hindi nga ata siya napapagod magdala ng bulaklak.He was wearing a white tee shirt, ripped jeans, and a pair of rubber shoes.Ryker bent his head down to reach my forehead, placing a soft kiss. I closed my eyes and savored the feeling of his gentle and heartwarming lips.He treat me as a queen and acting like my king. Hindi lahat ng effort na appreciate pero kapag lubos na lubos nitong ipinapakita ang pagmamahal. Naiihanda ko na muli ang sarili para mahalin siya."Kamusta pala kayo ni Clarettine?" Tanong ko."Knowing Clarettine, well she keeps me bothering these passed days. Ayaw ko lang patulan. Wala naman siyang magagawa e!" Balewala niyang