HIndi na alam ni Jino kung nasaan na siya dinala ng kaniyang pagtakas. Ang kaniyang pagod at hapong nararamdaman ay magkasamang gustong tumalo sa natitirang hibla ng kaniyang huling lakas. Gustuhin man niyang magpahinga ay nawala na sa isip niya dahil ang tanging mas matimbang sa isipan niya ay makatakas at ganap na makalayo mula sa mga taong humahabol sa kaniya. Kanina lang ay dinig pa niya ang sigaw at mga yabag na nakasunod sa kaniya hanggang sa tila mga boses ang mga iyon sa kaniyang pandinig na unti-unting namamaos. Hindi na niya ramdam ang mga tinik ng mga dawag na sumasagi sa kaniyang mapino at hindi kaputiang kulay ng balat. Maging ang mga pagdurugo ng mga sugat na likha niyon ay balewala na din sa kaniya. Ang kaniyang mga paa na hindi na mabilang ang mga tinik na nakasalaksak ay parang naging normal na lamang sa kaniyang pakiramdam. Sinubukan niya ang pasaglit na lingon upang tiyakin kung may sumusunod pa sa kaniya. Sa klase ng lugar na pinasukan niya, malabong masundan p