ตอนที่เซี่ยเชียนฮวันเดินทางมาถึงหมู่บ้านฉางหยวน ก็เป็นเวลามืดแล้วในหมู่บ้านยังคงมีสภาพน่าสลดดังเดิม แม้ศพจะถูกจัดการจนเรียบร้อยแล้ว แต่เสื้อผ้าและคราบเลือดที่ล้างไม่ออก ยังคงบ่งบอกว่าที่นี่เคยเกิดเรื่องใดขึ้นเซี่ยเชียนฮวันพยายามเดินเลี่ยงขั้นบันไดที่แตกหัก แล้วปีนขึ้นไปยังที่สูง มองออกไปยังทิวทัศน์ที่เงียบสงบแห่งนี้“เซียวเย่หลัน!” นางลองเอ่ยเรียกเซียวเย่หลันดู “หากเจ้าได้ยินข้า จงตอบรับข้า หรือเคาะของที่อยู่ข้างกายให้ข้ารู้ว่าเจ้ายังมีชีวิตอยู่!”สิ่งที่ตอบนางกลับมามีเพียงสายลมอันเยือกเย็นเซี่ยเชียนฮวันยังไม่ยอมแพ้ นางปีนไปอีกยอดเขาหนึ่ง ตะโกนว่า “เซียวเย่หลัน หากเจ้ายังไม่ออกมา ข้าจะเอาสมบัติของเจ้าทั้งหลายมาเป็นของตน แล้วคลอดเด็กในท้องออกมา ให้เขาสืบทอดตำแหน่งจ้านอ๋องของเจ้า กลายเป็นทายาทคนเดียวของเจ้า และใช้ชีวิตอย่างมั่งคั่งในสมบัติที่เจ้าทิ้งไว้!”“เจ้าขี้ขลาด โง่เง่า เซียวเย่หลัน เจ้ายอมได้งั้นหรือ? เจ้าเป็นลูกผู้ชายหรือไม่?!”น้ำเสียงของนางแหบแห้ง อดไม่ได้ที่จะไอออกมาแต่รอบกายนอกจากเสียงลมแล้ว กลับไร้ซึ่งเสียงตอบรับใดเซี่ยเชียนฮวันได้แต่คิดในใจว่า ด้วยนิสัยของเซีย

“เซียวเย่หลัน ข้าเอง เจ้าจำข้าไม่ได้หรือ? เจ้าไม่ได้ยินเสียงของข้า หรือไม่อาจพูดได้?"เซี่ยเชียนฮวันมองแล้วตบไปทางเขาด้วยท่าทีอันร้อนรนใจ จนกระทั่งตบไปถูกบาดแผลของเขา เซียวเย่หลันจึงส่งเสียงออกมาเบาๆ นางจึงได้หยุดลงห้องใต้ดินนี้มืดเหลือเกิน มองอะไรไม่ชัดเจน เซี่ยเชียนฮวันไม่อาจรู้ได้ว่าบาดแผลของชายหนุ่มเป็นเช่นไรตอนนี้นางทำได้เพียงดึงมือของเขา แล้วเดินไปยังทิศทางของเชือก "ข้าจะพาเจ้าขึ้นไป!"คิดไม่ถึงว่าชายหนุ่มจะรั้งนางเอาไว้ ไม่ให้เดินไปข้างหน้า"เจ้าเป็นอะไรไป? เหตุใดไม่สามารถออกจากที่นี่ได้?"เซี่ยเชียนฮวันหันกลับมา น้ำเสียงของนางดูเหมือนจะร้องไห้นางกลัวมาก ราวกับว่าทุกอย่างในที่มืดมิดนี้เป็นเพียงจินตนาการที่ไม่อาจพบกับแสงสว่างได้เกรงว่าเมื่อเจอแสงสว่างแล้วเขาจะหายไปแม้นางจะรู้ว่าความคิดเช่นนี้เกินจริง แต่ก็อดจะรู้สึกหวาดกลัวไม่ได้ชายหนุ่มยังคงไม่พูดคำใดออกมา ได้แต่กุมมือของเซี่ยเชียนฮวันเอาไว้ จากนั้นใช้นิ้วที่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดจึงสั่นคลอนเขียนคำว่าอันตรายลงไปบนฝ่ามือของนางเซี่ยเชียนฮวันจึงได้เข้าใจ "เจ้าหมายความว่าข้างนอกอันตรายงั้นหรือ!"หมายความว่า ผู้นำสาย

ไข้สูงเช่นนี้ หากใช้วิธีในสมัยโบราณไม่อาจลดได้แน่นอนแต่ในมือของเซี่ยเชียนฮวันตอนนี้ไม่มียาใดๆ แม้นางจะรู้ว่ากลั่นออกมาอย่างไรแต่ก็ทำไม่ทันวิธีเดียวที่ทำได้ก็คือ ใช้เข็มหยกดำแต่นางเพิ่งจะได้มันมา ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใช้อย่างไร หากผิดพลาดขึ้นมาอาจเป็นอันตรายถึงชีวิตของเซียวเย่หลัน!ในตำราทั้งเจ็ดเล่มหมอผีเขียนเอาไว้ว่า ยิ่งเป็นเข็มที่เก่งกาจเพียงใด แต่ละครั้งที่ใช้ ผู้เป็นหมอจะสูญเสียพลังมากเซี่ยเชียนฮวันไม่แน่ใจว่าความสามารถของตนจะสามารถต่อสู้กับแรงสะท้อนกลับของเข็มหยกดำได้หรือไม่นางจึงไม่ได้ตัดสินใจโดยพลการเมื่อครู่นางไปขุดสมุนไพรมาจากป่าได้จำนวนไม่น้อย ลองไปต้มให้เซียวเย่หลันกินดูก่อน หากสามารถอาศัยพลังจากร่างกายของเขา โดยมียาสมุนไพรเหล่านี้มาช่วยแล้วทำให้อาการดีขึ้นได้เช่นนั้นก็คงจะดีผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงเซี่ยเชียนฮวันเดินถือถ้วยยาตรงเข้ามาทางเซียวเย่หลัน พยุงเขาให้ลุกขึ้นแล้วพูดเบาๆ ว่า "เจ้ารีบดื่มนี่เขาไปเถิด ดื่มเข้าไปก็ไม่เป็นไรแล้ว"แต่เนื่องจากสติของเซียวเย่หลันหลุดลอยไปแล้ว ต่อให้เซี่ยเชียนฮวันพยายามพยุงใบหน้าของเขาเอาไว้แล้วฝืนป้อนยาลงไป วินาทีต่อมายานั้น

"พอได้แล้ว"ฮ่องเต้โบกพระหัตถ์ขึ้นเพื่อให้องค์ชายรองและองค์รัชทายาทหยุดทะเลาะกันทั้งสองคนจึงทำได้เพียงเงียบเสียงลงองค์ชายรองสังเกตดูสีพระพักตร์ของฮ่องเต้ พบว่าแววตาของฮ่องเต้มืดมนลงไปไม่น้อยต่อมาฮ่องเต้จึงได้เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา "หากวันที่ฝังศพของเจ้าเจ็ดแล้วพระชายาจ้านอ๋องยังไม่ปรากฏกาย จงถอนตำแหน่งพระชายาจ้านอ๋องของนางเสียและอย่าให้นางกลับมาอีก"...ภายในกระท่อมร้างเซี่ยเชียนฮวันเปิดเสื้อผ้าของชายหนุ่มออกเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่อยู่ตอนนี้ไม่ให้เสื้อผ้าของต้าเซี่ย ดูเหมือนกับเสื้อผ้าจากต่างถิ่นจากการคาดเดาของเซี่ยเชียนฮวัน คิดว่าเซียวเย่หลันคงจะสังหารชาวซีเหลียง แล้วอาศัยช่วงที่ดวงตาเขายังมองเห็น รีบถอดเสื้อผ้าของตนออกเปลี่ยนกับอีกฝ่าย ก่อนจะเอาร่างของอีกฝ่ายโยนลงไปที่เหว ใช้วิธีนี้ในการหลอกล่อชาวซีเหลียงว่าตนตกเหวตายไปแล้วปรากฏว่าอู่อันโหวและลูกน้องกลับพบศพของชาวซีเหลียงผู้นั้น ด้วยใบหน้าอันแหลกเหลวจึงเข้าใจผิดคิดว่าเป็นเซียวเย่หลัน ด้วยเหตุนี้จึงพาศพนั่นกลับเมืองหลวง"เฮ้อ เจ้าน่ะเกือบจะตายอยู่ในสถานที่รกร้างไร้ผู้คนแห่งนี้เสียแล้ว เมื่อถึงเวลานั้น กลับเป็นคนอื่น

"เจ้าคือ..."เซียวเย่หลันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบแห้งนับเสียงของเขาเบามากทั้งยังคลุมเครือ ด้วยความดังเสียงนี้ไม่อาจทำให้เซี่ยเชียนฮวันซึ่งเหนื่อยล้าบาททั้งวันตื่นขึ้นได้นางยังคงกุมมือเขาเอาไว้แน่นต่อให้นอนหลับสนิทก็ไม่ปล่อยเซียวเย่หลันหันหน้ากลับมาแม้เขาจะมองไม่เห็นบรรยากาศตรงหน้านี้ แต่เขารับรู้ได้ว่า สตรีนางนี้นอนเอนกายอยู่ข้างเขาราวกับสัตว์ตัวน้อย พิงมาที่บ่าของเขาได้ยินว่าหากคนเราสูญเสียทักษะการมองเห็น การรับกลิ่นและการได้ยินต่างๆ ไป สัญชาตญาณจะแข็งแกร่งมากขึ้นตอนนี้จู่ๆ เซียวเย่หลันก็มีความคิดอันแปลกประหลาดหนึ่งขึ้นมาสตรีที่นอนอยู่ข้างกายเขาตอนนี้ ให้ความรู้สึกอันคุ้นเคยเหลือเกิน ราวกับสตรีที่ใช้ร่างของตนในการช่วยเขาขับพิษเย็น และเป็นผู้ช่วยชีวิตเขาในครั้งนั้นแน่นอนเขารู้ว่าผู้มีพระคุณคนนั้นคือซูอวี้เออร์แต่ความคิดนี้ก็ยังวนเวียนอยู่ในใจของเขาไม่จางหายเขาจำเป็นต้องยอมรับว่าเขาไม่ชอบมีปฏิสัมพันธ์ทางร่างกายกับสตรีนัก รวมถึงซูอวี้เออร์ แต่สำหรับสตรีนางนี้แทบจะเข้ามานอนอยู่ในอ้อมกอดเขาแล้ว เขากลับไม่รู้สึกปฏิเสธใดๆ ทำให้เซียวเย่หลันแปลกใจเหลือเกินเพียงแต่ตอนนี้