หลินซีเดินตามหลังหลี่อู่หราน เมื่อเห็นจ้าวซีซีที่นั่งอยู่ตรงนั้น ดวงตาของเธอก็เปล่งประกายด้วยสีเข้มจ้าวซีซีรู้สึกถึงดวงตาของหลินซี แต่ตอนนี้เธอไม่ได้ให้ความสนใจกับเรื่องนี้มากนัก แม่สามีหลี่อู่หรานพูดกับเธอทันทีอย่างไม่เกรงใจว่า “จ้าวซีซีเธอยืนขึ้นให้ฉัน ยังไม่ให้คุณหลินนั่งอีก เธอเป็นแขกคนสำคัญนะ!”“นั่งลง!”“ไม่ต้อง”จ้าวซีต้องการยืนขึ้นโดยอัตโนมัติ แต่กลับถูกคุณย่าฮั่วดึงเอาไว้ และยังมีเสียงของฮั่วหานฮุยตามมาด้วยแม่สามีหลี่อู่หรานพูดทันทีว่า “ลูก นี่ลูกทําอะไรอยู่ จ้าวซีซีผิวหยาบเนื้อหนา ยืนสักพักมันจะเป็นอะไรไป คุณหลินตั้งใจมา แม้แต่เก้าอี้สักตัวก็ไม่ให้คนอื่นนั่ง พูดออกไปมันจะไม่อับอายขายหน้าหรอกงั้นเหรอ?”หลินซีพูดด้วยสีหน้าเสแสร้งว่า “คุณน้าคะ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันยืนได้”ท่านหญิงฮั่วพูดว่า “ตอนนี้ซีซีไม่เหมือนกัน เธอตั้งท้องแล้ว ก็ต้องนั่งเป็นธรรมดา”ประโยคนี้เหมือนกับเสียงสายฟ้าฟาด และมันก็ระเบิดออกในทันทีหลินซีตะลึงงันอยู่อย่างนั้นแม่สามีหลี่อู่หรานก็เบิกตากว้างและมองไปที่จ้าวซีซี “เป็นไปไม่ได้ ทําไมจู่ๆ ก็ท้องได้แล้วล่ะ?”ท่านหญิงฮั่วจึงรีบพูดว่า “เธอหมายความว่าอย่างไร เธอไม่

หากเขาคิดที่จะให้เธอทำแท้งเด็กคนนี้ล่ะ?ติ๊ดติ๊ดติ๊ด รถหรูที่จอดอยู่ข้างทางบีบแตรเสียงดังจ้าวซีซีจําได้ว่านี่เป็นรถของฮั่วหานฮุย เธอเห็นหน้าต่างรถถูกลดลง ชายหนุ่มนั่งอยู่ในตําแหน่งเบาะข้างคนขับ ใบหน้าด้านข้างที่หล่อเหลาและซ่อนตัวอยู่ในรถ ดวงตาที่เรียวยาวคู่นั้นคมเข้มและแฝงไปด้วยความมีออร่าจากนั้นเขาก็ขยับริมฝีปากบางๆ “ขึ้นรถ”จริงๆ แล้วจ้าวซีซีไม่อยากขึ้นรถเลย แต่เห็นได้ชัดว่าน้ำเสียงของชายหนุ่มไม่ให้โอกาสเธอปฏิเสธแต่อย่างใดเธอสังเกตเห็นว่ามีคนหลายคนมองเข้ามา จึงก้มตัวเข้าไปในรถเมื่อประตูรถถูกปิด มันก็กั้นทุกอย่างเอาไว้ด้านนอกจ้าวซีซีนั่งติดกับประตูรถ ถึงกระนั้นเธอก็ยังรู้สึกถึงการดํารงอยู่ที่แข็งแกร่ง และไม่สามารถมองข้ามได้ของชายหนุ่มที่อยู่ข้างกายเธอเธอกลั้นหายใจและไม่พูดไม่จา เหมือนกําลังรอการพิจารณาคดีครั้งสุดท้ายจากเขาอยู่ครู่ต่อมา เสียงทุ้มต่ำและเย็นยะเยือกของเขาก็ดังแว่วมาที่ข้างหู “คุณชอบเด็กมากนักเหรอ?”จ้าวซีซีกลืนน้ำลาย “ก็ ก็พอได้”ยังไงมันก็เป็นลูกของเธอ เธอก็ต้องชอบอยู่แล้วสิเธอไม่มีครอบครัวตั้งแต่เด็ก จึงให้ความสําคัญกับเด็กที่มาอย่างกะทันหันคนนี้มากหลังจากจ้าวซ

แต่อาหารบางจานค่อนข้างจะอยู่ไกล เธอมองๆแล้วก็ต้องยอมถอดใจวินาทีต่อมา ตะเกียบของฮั่วหานฮุยก็ตกลงมาตรงหน้าเธอ สายตาของเธอหยุดชะงัก แล้วพูดอย่างใจเย็นว่า “ขอบคุณค่ะที่รัก คุณก็มากินด้วยกันสิคะ”จ้าวซีซีคีบอาหารที่เขาไม่ชอบกินอย่างยิ้มแย้มและใส่ลงในจานตรงหน้าเขาฮั่วหานฮุยกวาดตาแล้วดึงตะเกียบกลับมาด้วยสีที่ไม่เปลี่ยนแปลงส่วนป้าหลิวที่อยู่ข้างๆก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจ อีกเดี๋ยวจะต้องไปรายงานสถานการณ์กับท่านหญิงสักหน่อยแล้วหลังจากรับประทานอาหารเสร็จ จ้าวซีซีก็ลูบท้องแล้ว “กินจนอึดอัดเลย”“คุณชายคะ คุณชายออกไปเดินเล่นกับคุณนายน้อยสักหน่อยนะคะ มีประโยชน์ต่อทั้งคนท้องและลูก”มือของจ้าวซีซีหยุดชะงัก “ไม่ต้องหรอกมั้งคะ”ให้ฮั่วหานฮุยเดินเล่นกับตัวเอง สู้เธอออกไปเดินเองเสียดีกว่าน้ำเสียงราบเรียบของชายหนุ่มดังแว่วมาจากด้านข้าง “ได้สิ”จ้าวซีซีฝืนกระตุกรอยยิ้มออกมา “ความจริงแล้ว ฉันไปเดินเองได้นะ”ชายหนุ่มกอดไหล่ของเธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ปฏิเสธไม่ได้ “เดินเล่นมีผลดีต่อคนท้อง ไปกันเถอะ”ในที่สุดจ้าวซีซีก็มาถึงเส้นทางเดินของชุมชนกับเขาอย่างไม่เต็มใจ กลางคืนในฤดูร้อนเย็นมาก ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาว

จ้าวซีซีกลับไปที่ห้องนอนชั้นบนและพบว่าฮั่วหานฮุ่ยยังไม่กลับมา คาดว่าน่าจะอยู่ในห้องอ่านหนังสือล่ะมั้งเธอชินกับการใช้ชีวิตแบบนี้อยู่แล้ว ยังไงเสียเขาก็จะนอนอยู่ในห้องอ่านหนังสืออยู่แล้วเธอหันไปที่ห้องแต่งตัวและพบว่านอกจากเสื้อผ้าของฮั่วหานฮุยแล้ว มันก็เป็นเสื้อผ้าของเธอทั้งหมดดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเหมือนตอนที่เธอจากไป ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลยเธอยังคิดว่าจะเจอเสื้อผ้าของหลินซีที่นี่ แต่เธอค้นไปทั่วก็ไม่พบร่องรอยการมีอยู่ของผู้หญิงคนนั้นเลยไม่น่าจะเป็นแบบนี้นี่นาจ้าวซีซีพิงประตูของห้องแต่งตัว เธอคุ้นเคยกับที่นี่และไม่มีสถานที่ไหนที่เธอไม่สามารถค้นหาได้แต่มันกลับไม่พบอะไรเลยเธอนึกถึงสาวรับใช้เสี่ยวหงที่เคยบอกว่าหลินซีไม่เคยพักที่นี่หรือว่าแม้ว่าฮั่วหานฮุยจะเป็นคนกากๆไปหน่อย แต่เขาก็เป็นคนที่มีความประพฤติดี?จ้าวซีซีครุ่นคิดเป็นเวลานาน และพบว่าความสนใจของเธอถูกฮั่วหานฮุยพรากไปอีกครั้ง เธอรีบหาชุดนอนที่เธอสวมใส่และไปอาบน้ำทันทีชุดนอนพวกนี้เป็นเสื้อผ้าแบรนด์ดังที่คนรับใช้เตรียมไว้และจะเปลี่ยนเสื้อผ้าตามฤดูกาลวันที่เซ็นใบหย่า เธอเอาแต่เสื้อผ้าของตัวเองไป เสื้อผ้าแบรนด์เนมพวกนี้ไม่ได

แต่วินาทีต่อมา เขาได้รับข้อความไลน์จากหลินซีอีกครั้ง หลังจากเห็นเนื้อหาแล้ว เขาก็หันหลังและออกจากห้องนอนอีกครั้งเมื่อจ้าวซีซีสังเกตเห็นว่าเขาออกจากห้องนอนแล้ว เธอก็ลืมตาอย่างช้าๆ ดวงตาเต็มไปด้วยการประชดประชันเธอสัมผัสท้องน้อยของตัวเอง และหลับไปอย่างรวดเร็วหลังจากปรับอารมณ์ได้แล้ววันรุ่งขึ้น จ้าวซีซีกลับมาบ้านเพื่อเก็บของและเตรียมตัวไปลงทะเบียนเรียนที่มหาลัยป้าใหญ่จับมือเธอเอาไว้ด้วยความเป็นห่วง “หนูต้องไปพักอยู่มหาลัยจริงๆเหรอ? กลับมาบ้านทุกวัน ป้าจะทำอะไรอร่อยๆเอาไว้ให้กิน”“คุณป้าคะ ตอนนี้ฉันไม่ใช่เด็กแล้ว ดูแลตัวเองได้แล้วนะคะ”จ้าวซีซีต้องอยู่ที่มหาลัยแน่นอน มิฉะนั้นเรื่องที่เธออาศัยอยู่ที่บ้านตระกูลฮั่วในตอนกลางคืนจะถูกป้าใหญ่ล่วงรู้และจะเป็นห่วงเอาได้ และไม่แน่ว่าความลับอาจจะถูกเปิดเผยต่อหน้าพวกพี่ๆก็เป็นไปได้เธอไม่อยากก่อเรื่อง คุณย่าก็จำเป็นต้องผ่าตัดในอีกหนึ่งสัปดาห์ข้างหน้าหลังจากเล่นละครตลอดทั้งสัปดาห์นี้ เธอก็จะเป็นอิสระแล้วเมื่อจ้าวซีซีถือกระเป๋าเดินทางและกําลังจะออกไปข้างนอก แต่ทว่าพี่สามก็ได้ผลักประตูเข้ามาพอดี เมื่อเห็นกระเป๋าเดินทางในมือเธอ ถึงจะเข้าใจขึ้นมาได้