ผ่านไปไม่นาน เทศกาลปีใหม่ก็มาถึงในวันส่งท้ายปีเก่า เสิ่นชิงทำเกี๊ยวและอาหารมากมายจนเต็มโต๊ะ และให้เฉียวซุนพาหลินเซียวมาฉลองปีใหม่ด้วยกัน “ตอนนี้เธอไม่มีใครแล้ว ถ้าไม่ฉลองปีใหม่กับพวกเรา แล้วจะไปฉลองกับใครล่ะ?”เฉียวซุนแอบกินเกี๊ยวไปหนึ่งชิ้น “หนูโทรไปแล้วค่ะ! ”เสิ่นชิงเหลือบมองเธอพลางตีมือเบา ๆ “รอกินพร้อมกันสิ! อย่าเพิ่งตะกละ! ”เฉียวซุนหัวเราะเธอฟื้นตัวขึ้นเยอะ เสิ่นชิงที่กำลังจะพูดต่ออย่างมีความสุขก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังมา และเมื่อเปิดประตูก็พบว่า เป็นหลินเซียวนั่นเอง!หลินเซียวถือกระเป๋าใบใหญ่และเล็กไว้ในมือ นอกจากอาหารเสริมของเฉียวต้าซวินแล้ว เธอยังซื้อผ้าพันคอแบรนด์หรูให้เฉียวซุนอีกด้วย เฉียวซุนชอบลวดลายดอกไม้บนผ้ามาก ทว่าก็รู้สึกเสียดาย “ ใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายอีกแล้วนะ! ”หลินเซียวพันผ้าพันคอให้เธอ “สวยจะตาย! มันเข้ากับเธอมากเลย”เฉียวซุนเตรียมของขวัญปีใหม่ไว้ให้หลินเซียวเช่นกัน ซึ่งเป็นกระเป๋ารุ่นลิมิเต็ด หลินเซียวชอบมันมากจนต้องตะโกนออกมา “มาว่าฉัน! กระเป๋าใบนี้ราคาตั้งสองสามแสน! นี่มันหนังจระเข้เลยนะ! ”เฉียวซุนจงใจพูดต่อ “ถ้าไม่ชอบ งั้นฉันทิ้งนะ? ”หลินเซ

ตาของลู่เจ๋อขุ่นมัว เธอเรียกเขาว่า...คุณลู่? ทั้งคู่ตกอยู่ในภวังค์หญิงสาวที่อยู่ข้าง ๆ เห็นถึงความตึงเครียดระหว่างพวกเขา เธอโน้มตัวไปถามด้วยน้ำเสียงที่คุ้นเคย “คุณต้องการให้ฉันออกไปก่อนไหมลู่เจ๋อ? ”เธอถามโดยที่วางมือลงบนไหล่ของลู่เจ๋อตามปกติ ซึ่งดูสนิทสนมกันลู่เจ๋อกำลังจะผละออก แต่เมื่อเขาเห็นขนตาของเฉียวซุนสั่นเล็กน้อย แทนที่จะผละออก เขากลับพูดเบา ๆ ว่า “ไม่ต้อง! ”ทันทีที่พูดจบ เฉียวซุนก็เดินผ่านเขาไปที่นั่งที่จองไว้ทันทีลู่เจ๋อหรี่ตาลงช้า ๆ ทางฝ่ายหญิงก็เก็บมืออย่างโดยดีอันที่จริงเธอแค่อยากทดสอบสถานะของเธอในหัวใจของลู่เจ๋อ ตอนแรกก็ดีใจแต่พอเฉียวซุนเดินออกไป สีหน้าของเขากลับเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่ง เธอรู้ได้ทันทีว่ามันไม่มีโอกาสสำหรับเธอ ผู้หญิงที่เคยได้รับการดูแลเป็นอย่างดีเธอสะบัดผมยาวเบา ๆ ก้มศีรษะลงเพื่อทานอาหาร และพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลและมีเสน่ห์ “คุณยังห่วงเธออยู่เหรอ? ”ลู่เจ๋อไม่อยากอาหารเลยเขาวางมีดและส้อมในมือลง เอนหลังบนเก้าอี้ด้วยเสื้อเชิ้ตราคาแพง และมองเฉียวซุนซึ่งอยู่ไม่ไกลอย่างตั้งใจ...เธอถอดเสื้อคลุมออกและสวมกระโปรงยาวสีอ่อนเธอผอมเพรียวเธอส

เฉียวซุนรีบกลับบ้านเซี่ยลี่ดูไม่มีชีวิตชีวาเลยสักนิดมันไม่ได้กินอาหารมาทั้งวัน แม้แต่ขนมและของเล่นที่ชอบก็ไม่ยุ่ง เสิ่นชิงกังวล “คงไม่ใช่ว่าป่วยหรอกนะ! ป้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เราพามันไปหาหมอด้วยกันเถอะ เผื่อว่ามันจะป่วยเป็นโรคอะไร”เฉียวซุนอุ้มเซี่ยลี่ขึ้นมา พลางคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูด “พ่อยังไม่แข็งแรงดี ไม่มีคนอยู่บ้านไม่ได้ หนูไปคนเดียวได้ค่ะ! ป้าเสิ่น หนูอยากจ้างคนมาดูแลบ้านและพยาบาล ปกติป้าก็เหนื่อยมากแล้ว”เสิ่นชิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ก็ดีนะ! ดึกมากแล้วระวังตัวด้วยนะลูก”เมื่อเฉียวซุนออกไป พ่อของเธอก็เดินออกมา เขาลูบหัวเซี่ยลี่เบา ๆ หลังจากที่ประตูปิดลง คุณพ่อเฉียวก็พูดกับเสิ่นชิงว่า “ปกติผมเห็นคุณรังเกียจหมาจะตาย แต่พอแบบนี้ กลับกังวลกว่าใครเลยนะ! ”เสิ่นชิงเดินไปที่ห้องครัวเพื่อรินน้ำและทานยาหลังจากนั้นครู่หนึ่งก็มีเสียงดังมาจากห้องครัว “คุณก็ด้วย? ยังกล้าว่าฉันอีกนะ”เฉียวต้าซวินยิ้ม...…...โรงพยาบาลสัตว์ฉิงหยวนแพทย์ตรวจดูเซี่ยลี่อย่างละเอียด โดยมีเฉียวซุนนั่งอยู่ข้าง ๆ เซี่ยลี่คลอเคลียเธอไม่ห่าง หัวกลมทุยวางอยู่บนฝ่ามือเธอ เผยดวงตาสีดำคู่หนึ่งที่น่าสงสารประต

เมื่อเฉียวซุนกลับมาถึงบ้าน เสิ่นชิงยังคงนั่งรออยู่เธอตกตะลึงเมื่อรู้ว่าเซี่ยลี่กำลังมีประจำเดือน “สุนัขก็มีได้เหรอเนี่ย! ”เฉียวซุนใส่ผ้าอนามัยให้เซี่ยลี่เหมาะมาก!อาจเป็นเพราะได้ใส่กางเกงตัวเล็ก ๆ เซี่ยลี่จึงรู้สึกมั่นใจขึ้น มันทั้งทานอาหาร ดื่มน้ำ และหลับไปในอ้อมแขนของเฉียวซุนไฟปิดแล้ว แต่เฉียวซุนนอนไม่หลับ กว่าจะหลับก็กลางดึก......เธอและหลินเซียวไปดูร้านที่คุณนายหลี่แนะนำในสองวันต่อมา ทุกส่วนของร้านเหมาะสมในทุกด้าน เฉียวซุนรู้สึกชอบมากเธอได้นัดหมายกับคุณเฉาจากอาคารหัวเหมาผ่านทางคุณนายหลี่คุณนายหลี่บอกเธอว่า “คุณเฉาคนนี้เป็นลูกเขยที่มีความมั่นใจในตนเองสูง ระวังอย่าทะเลาะกับเขาในเรื่องนี้ ส่วนเรื่องอื่นเขาค่อนข้างเป็นมิตร”เฉียวซุนรู้สึกโล่งใจและขอบคุณคุณนายหลี่เฉียวซุนอยากได้ร้านนี้จริง ๆ เธอตั้งใจมาก ไม่เพียงแต่นัดรวมตัวทานอาหารเย็น แต่เธอยังทำให้ขึ้นราคาตลาดได้อีก 5% คุณเฉาก็ค่อนข้างพอใจเช่นกันเขากำลังจะตกลงเมื่อบังเอิญเห็นหลินเซียวที่กำลังรินชาอย่างขยันขันแข็งคุณเฉาจำหลินเซียวได้เธอเคยเป็นนางแบบ อยู่กับลู่จิ้นเซิงมาหลายปี เขาจะหมั้นจึงไม่ต้องการเธอแล้ว ...

ลู่เจ๋อนั่งอยู่นานจนกระทั่งเฉียวซุนลับสายตาไปภายในรถมืดสนิท เขาสวมชุดสูทอย่างเป็นทางการ พิงเบาะหนังเบา ๆ แสดงให้เห็นถึงอารมณ์ที่เย็นชาและเงียบสงบคนขับข้างหน้าก็เงียบเช่นกัน เขาถามเบา ๆ หลังจากคิดอยู่นาน “ประธานลู่ครับ กลับคฤหาสน์เลยไหมครับ?”ขณะที่ลู่เจ๋อกำลังจะพูด โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้นแม่ของเขาโทรมาลู่เจ๋อหยิบมันขึ้นมา ฝ่ามือที่ถือโทรศัพท์นั้นเรียวยาวและสวยงาม น้ำเสียงของเขาติดเย็นชาเล็กน้อย “มีอะไรครับ?”ลู่เจ๋อคุณหญิงลู่สวมชุดราตรีหรูหรา นั่งอยู่บนโซฟาที่ทำจากผ้าราคาแพง เธอถือรูปถ่ายในมือ ลู่เจ๋อนั่งอยู่ในรถกับเฉียวซุน เฉียวซุนอุ้มสุนัขไว้คุณหญิงลู่ถามลูกชาย “ลูกหย่ากับเฉียวซุนแล้ว ไม่เห็นต้องสนิทสนมกันขนาดนี้! คนอื่นจะคิดยังไง? ลูกสาวของครอบครัวอื่นที่ตั้งใจจะแต่งงานกับตระกูลลู่จะทำยังไง?”ลู่เจ๋อปรับท่าทางให้เหมาะสมและไม่พูดอะไรคุณหญิงลู่คิดว่าเขายอมอ่อนข้อลงจึงพูดต่อ “ในบรรดาผู้หญิงพวกนี้ คนที่แม่ชอบมากที่สุดคือชิงเฉิง ทั้งภูมิหลังครอบครัวและรูปลักษณ์ของเธอ เธอไม่ได้ด้อยกว่าเฉียวซุน... ลู่เจ๋อ ลูกจะลังเลอะไรอีก? ลูกก็รู้ดี ประธานลู่ซื่อกรุ๊ปจะไม่มีภรรยาไม