การร้องเพลงและการเต้นรำบนเวทีมีชีวิตชีวา แต่ผู้คนในกลุ่มผู้ชมก็ซุบซิบกันไม่หยุด"เธอขี้เหร่และมีจิตใจไม่ดี เธอแต่งงานกับอ๋องชางมาหลายปีแล้ว แต่ข้าไม่เห็นการเคลื่อนไหวใด ๆ ในท้องของเธอ บางทีอ๋องชางอาจไม่เคยแตะต้องเธอเลย""ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่เคยแตะต้องเธออยู่แล้ว เจ้าไม่เคยได้ยินคืนแต่งงานใหม่ของพวกเขา เธอยังเฝ้าห้องว่างอยู่คนเดียวเหรอ และช่วงเวลานี้เธอไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ คาดว่าการซ่อนตัวอยู่ในห้องส่วนตัวทุกวันจะไม่กล้าเจอใครแล้ว...""เมื่อพูดถึงหน้าตาดี หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนนั้นสวยที่สุด""เดิมทีมีคนบอกว่าเธอสวยขึ้นมาก แต่ข้าอยากเห็นว่าเธอจะเปลี่ยนไปสักขนาดไหน...""เฮ้ อย่าหัวเราะเยาะเธอ แม้ว่าเธอจะไม่เป็นที่โปรดปรานอีกต่อไป แต่เธอก็ยังคงเป็นพระชายาอ๋องชาง แม้ว่าอ๋องชางจะมีคนรักอยู่แล้วก็ตาม""ข้ารู้เรื่องนี้ อ๋องชางเคยพาคนนั้นเข้ามาในวังมาก่อน ไม่ต้องพูดถึงว่าล้ำค่าแค่ไหน…""ดูเหมือนว่าพระชายากำลังมีชีวิตที่น่าสังเวชตอนนี้…""..."เมื่อผู้คนพูดคุยกันอย่างมีความสุข จู่ ๆ ก็มีคนพูดว่า "นั่นคือหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนเหรอ? ทำไมเธอถึงปกปิดใบหน้าของเธอขนาดนั้น?"ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ทุกคน

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เสียงกู่เจิงอันไพเราะนั้นค่อย ๆ หยุดลง มันเป็นเพลงที่ทุกคนไม่เคยได้ยินมาก่อน จนกระทั่งต่อมาก็หยุดลงอย่างสมบูรณ์ ผู้คนก็ไม่ได้ตั้งสติเป็นเวลานาน ราวกับว่าเสียงกู่เจิงนั้นยังคงลอยอยู่รอบ ๆ...ในที่สุดหนานมู่เจ๋อก็มองหลิ่วเซิงเซิงอย่างจริงจัง ความรังเกียจในสายตาก็ดูเหมือนจะจางหายไปเล็กน้อยหนานลั่วเฉินตกตะลึงเหมือนกับทุกคนที่อยู่ตรงนั้นหลิ่วเซิงเซิงจู่ ๆ ก็ลุกขึ้นและเดินไปหาหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนบนเวที "น้องสาว เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"ทันทีที่เธอเปิดปาก ทุกคนก็กลับมามีสติอีกครั้ง"วิเศษมาก เพลงนี้วิเศษมาก!""ต่างก็บอกว่าคุณหนูใหญ่จวนแม่ทัพเป็นคนโง่เขลาและไร้ความสามารถ นั่นไม่เป็นเช่นนั้นเลย ทักษะการเล่นกู่เจิงของเธอก็ดีมากเช่นกัน""แต่ไม่เคยได้ยินเพลงนี้มาก่อน ไม่รู้ว่าเธอไปเรียนมาจากไหน ไพเราะมาก...""คิดว่าหลิ่วเซิงเซิงจะขายหน้าแล้ว แต่ไม่กลับไม่คิดว่าจะเป็นหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนที่ขายหน้า""นั่นน่ะสิ เมื่อกี้เธอเต้นมั่วอยู่บนเวทีขี้เหร่มาก""เจ้าดูสิว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่? เธอกลับผลักพี่สาวของตัวเอง...""..."ฝูงชนอึกทึกครึกโครม ทุกคนจ้องมองคนสองคนบนเวทีหลิ

หลิ่วเซิงเซิง ไม่ได้พูดอะไร แต่เดินตามองค์หญิงเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว ท่าทางที่ชำนาญนั้นดูเหมือนจะคุ้นเคยกับบ้านหลังนี้มาก...หลิ่วเซิงเซิงหรี่ตาลง ดูเหมือนว่าตัวเองจะเดาไม่ผิด องค์หญิงรู้จักหรงหรงมานานแล้ว...เดินไม่กี่ก้าวก็เห็นร่างของหยูเหวินซื่อในลานบ้านแห่งหนึ่งเห็นแต่เขายืนอยู่ข้างเก้าอี้ด้วยสีหน้าเป็นกังวล ผู้หญิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เป็นผู้หญิงธรรมดา ๆ ใบหน้าของผู้หญิงมีจุดด่างดำ ตาตี่ ๆ ดูไม่ค่อยสวยจริง ๆ"คุณชายสี่ ตอนนี้ท่านเป็นพระราชบุตรเขยขององค์หญิงแล้ว ไม่ควรมาพบข้าบ่อยนัก ถ้าองค์หญิงรู้เข้า จะต้องโกรธแน่นอน…"หยูเหวินซื่อลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน "อย่าคิดมาก องค์หญิงไม่โกรธง่ายขนาดนั้น สิ่งที่เจ้าควรคิดตอนนี้คือตัวเจ้าเอง ข้ารู้ว่าเจ้าอารมณ์ไม่ดี แต่ก็ไม่สามารถล้อเล่นกับชีวิตของเจ้าเองได้"หรงหรงหรี่ตาลง "ข้าแค่ไม่เข้าใจว่า เมื่อก่อนองค์หญิงยังเห็นข้าเป็นเพื่อนอย่างเห็นได้ชัด ทําไมตอนนี้กลับโกรธข้าขนาดนี้ ทุกครั้งที่นึกถึงองค์หญิง ใจข้าก็อึดอัดเป็นพิเศษ...""นั่นก็เพราะว่าใจเธอไม่กว้างพอ ยังทำตัวเป็นเด็กถึงแม้จะโตมากก็ตาม พูดยังไงก็ไร้ประโยชน์ เห้อ คงเป็นแบบนี้ไปตลอ

หยูเหวินซื่อที่อยู่ในห้องก็รู้ดีว่าเขาไม่สามารถปิดบังได้อีกต่อไป จึงเห็นเขาเดินโซเซออกจากห้องด้วยสีหน้าน่าเกลียดพอ ๆ กันมีเสียง "เพี๊ยะ" และเขาก็ถูกตบทันทีที่ออกมาหนานซินมองเขาทั้งน้ำตา "นี่คือน้องสาวที่เจ้าบอกเหรอ? นี่คือสิ่งที่เจ้าบอกว่าไม่มีอะไรเหรอ? พวกเจ้าถึงกับมีลูกด้วยกันแล้ว เจ้าบอกข้าว่าพวกเจ้าเป็นแค่เพื่อนกันเหรอ? หยูเหวินซื่อ เจ้าใจร้ายมาก! เจ้าโกหกข้าได้ยังไง?"หยูเหวินซื่อเงยหน้าขึ้นและมองไปที่หลิ่วเซิงเซิง แต่กลับหัวเราะเยาะ"จนถึงตอนนี้เจ้ายังเสแสร้งทําอะไรอยู่ล่ะ? จริง ๆ แล้วเจ้ารู้มานานแล้วใช่ไหม? หรงหรงเคยเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเจ้า ตั้งแต่พวกเจ้าทะเลาะกัน เจ้าแกล้งทำเป็นไม่รู้จักเธอตอนอยู่ข้างนอก เมื่อพูดถึงเธอ เจ้ามักจะว่าเธอเป็นปีศาจจิ้งจอก แม้ว่าเจ้าจะพูดเสียงดังว่าจะฆ่าเธอ แต่เจ้าก็ไม่เคยตามหาเธออีกเลย แต่วันนี้เจ้าก็มาที่บ้านอย่างกะทันหัน เพราะรู้ว่าเธอตั้งท้องเลือดเนื้อของข้าแล้วไม่ใช่เหรอ?""เจ้ากำลังพูดไร้สาระอะไร?""ข้าพูดเรื่องไร้สาระเหรอ? หรือว่าคนที่โวยวายอย่างไร้เหตุผลไม่ใช่เจ้าเหรอ? ใช่ เราสองคนมีอะไรกันจริง ๆ ข้าหลงใหลเธอจริง ๆ แต่เจ้าไม่สามาร

ใบหน้าเสี่ยวถังเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ เมื่อเห็นความเฉยเมยของหลิ่วเซิงเซิง ทำได้เพียงติดตามเธอออกไปอย่างสงสัยขณะที่พวกเธอจากไป หยูเหวินซื่อก็เชิญหมอหลายคนเข้ามาด้วยหยูเหวินซื่อรีบให้พวกเขาขึ้นไปดู หลังจากนั้นไม่นานพวกหมอก็ตกใจ"อาการของคุณหนูหรงหรงทรงตัวแล้ว...""อาการทรงตัวเร็วขนาดนี้เลย? เธอเสียเลือดมากขนาดนั้น!" หยูเหวินซื่อไม่อยากจะเชื่อเลยหมอหลายคนก็มีสีหน้าไม่เชื่อเช่นกัน"แม้ว่าอาการของคุณหนูจะยังแย่มาก แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้จะทรงตัวแล้ว…""น่าทึ่งมาก ไม่รู้จริง ๆ ว่าพระชายาทำได้ยังไง""..."ฟังหมอหลายคนอุทาน หยูเหวินซื่อกลับอดไม่ได้ที่จะก้าวถอยหลังเธอช่วยหรงหรงไว้ได้จริง ๆ​และอย่างง่ายดาย...นี่หมายความว่าสิ่งที่เธอพูดอาจเป็นเรื่องจริงใช่ไหม?หยูเหวินซื่อรู้สึกอยู่เสมอว่าโลกกำลังจะล่มสลาย เขาจับมือของหมออย่างสั่นเทา"หมอ หมอท่านช่วยตรวจดูข้าให้หน่อยได้มั้ย?""พระราชบุตรเขยอยากตรวจดูอะไร?"หยูเหวินซื่อรู้สึกเขินอายเล็กน้อยที่จะพูดแบบนั้น แต่เมื่อคิดถึงความปลอดภัยของตัวเองแล้ว เขาก็ยังพาหมอแอบเข้าไปในห้องที่ไม่มีคนอยู่เมื่อเขาออกมาอีกครั้ง ไม่มีสีบนใบหน้าของเข