แต่เย่หลิงจูไม่ได้หวาดหวั่น นางยังคงกล่าวคำต่อว่าอย่างไม่เกรงกลัวตั้งแต่เล็กจนโต เย่หมิงเยว่ก็ถูกต่อว่าเช่นนี้เสมอมาเย่หลิงจูเป็นศัตรูตัวฉกาจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของนาง“ข้าไม่สามารถให้หยกพกชิ้นนี้แก่เจ้าได้ นี่เป็น…”ก่อนที่นางจะพูดจบ เย่หลิงจูก็ดึงข้อมือของนางออกแล้วดึงหยกพกออกมา“เอามาเถอะ!”บุคลิกของเย่หมิงเยว่เหมือนดอกไม้สีขาวเล็ก ๆ ที่แสนบอบบาง นางไม่สามารถสู้กับเย่หลิงจูเพื่อปกป้องหยกพกได้เย่หลิงจู่ดึงหยกพกไป หลังจากพินิจดูอยู่ครู่หนึ่งนางก็โยนมันไปรวมกับกองเครื่องประดับ พลางเชิดคางขึ้นแล้วพูดว่า “เอาล่ะ ท่านออกไปได้แล้ว”นางยังคงหยิ่งผยองและแสดงอำนาจที่เหนือกว่า อีกทั้งไม่รู้สึกผิดเลยที่ได้กลั่นแกล้งผู้อื่นใบหน้าของเย่หมิงเยว่เปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธ หน้าอกของนางสั่นอย่างรุนแรงดวงตาของนางฉายแววมืดดำ จากนั้นนางก็ออกจากกุฏิโดยไม่หันกลับมามองซูชิงอู่เฝ้ามองความน่าตื่นเต้นจากด้านข้าง และรู้สึกสะใจมากเมื่อเห็นท่าทางน่าสงสารที่เหมือนถูกรังแกของเย่หมิงเยว่แน่นอนว่าคนชั่วย่อมต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ไปเย่หลิงจูรอให้คนกลุ่มนั้นกลับไป จากนั้นก็เดินมาหาซูชิงอู่นางว

นางพูดอย่างเอาแต่ใจ “ไทเฮาเพคะ หลิงจูเห็นเหตุการณ์ พระชายาแค่ลงโทษคนรับใช้เท่านั้นเอง จะทรงคิดมากไปทำไมเล่าเพคะ? พี่สี่นี่ก็นะ ช่างไม่รู้ความต่างของชนชั้นเอาเสียเลย จะคลายความข้องใจให้บ่าวโดยการโจมตีเจ้านายด้วยกันเองหรือ?”แม้สิ่งที่เย่หลิงจูพูดจะค่อนข้างไม่สมเหตุสมผลเหมือนจะกลั่นแกล้งกัน แต่ก็ดูมีเหตุผลอยู่มากเพราะถึงอย่างไรอำนาจของฮ่องเต้ก็เป็นที่ตั้งสูงสุด ไทเฮาและคนอื่น ๆ เองก็ได้รับผลประโยชน์จากความต่างของชนชั้นด้วยเช่นกัน แล้วพระนางจะมาเสียเวลามาไกล่เกลี่ยแทนบ่าวทำไมแม้ซูชิงอู่จะทำผิดจริง แต่นางก็ลงมือกับคนเป็นบ่าว ก็เหมือนกับตระกูลขุนนางที่แม้จะฆ่าบ่าวไปสักคนสองคนก็ไม่ต้องถูกลงโทษแต่อย่างใด นี่เป็นกฎที่พื้นฐานที่สุดของการเอาชีวิตรอดในโลกใบนี้ดังนั้นสีพระพักตร์ของไทเฮาจึงดีขึ้นทันทีพระนางทอดพระเนตรมองเย่หลิงจู พลางลูบหัวนางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักใคร่เอ็นดู“สิ่งที่หลิงจูพูดนั้นก็ใช่ว่าไม่มีเหตุผล หมิงเยว่ เจ้าเป็นองค์หญิง อย่าทำตัวใกล้ชิดกับบ่าวพวกนี้มากเกินไป”เมื่อฟ้องร้องไม่สำเร็จก็ต้องเป็นฝ่ายถูกตำหนิแทนเย่หมิงเยว่รู้สึกเกลียดชังแทบตาย แต่นางก็ทำอะไรไม่ได้

แต่เขากลัวว่าซูชิงอู่จะผลักเขาออกไป ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าขยับรถม้าเคลื่อนตัวไปข้างหน้า และทันใดนั้นซูชิงอู่ก็ลืมตาขึ้นมา “ท่านบุกเข้ามาเช่นนี้ มีใครเห็นท่านหรือไม่?”เย่เสวียนถิงตอบ “ไม่ มีคนช่วยปกปิดร่องรอยให้ ข้าจะออกไปตอนที่เราใกล้ถึงเมืองหลวง”ซูชิงอู่เลียริมฝีปากของตัวเอง สายตาเจ้าเล่ห์ปรากฏบนดวงหน้าจะให้นางไม่สบายอยู่คนเดียวได้อย่างไร?“ท่านอ๋องเขยิบมาหน่อยสิ”“หืม?”ซูชิงอู่เชิดคางแล้วพูดข้างหูอีกฝ่าย “ตรงนี้ไม่มีใครเห็นหรอก ให้ข้าจูบท่านเถิด”เย่เสวียนถิงตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ จากนั้นจึงตระหนักได้ว่าการถูกเผาไหม้ด้วยความปรารถนานั้นเป็นอย่างไร……เหล่าองครักษ์ส่งไทเฮาและคนอื่น ๆ กลับถึงวังแล้ว อีกทั้งฮ่องเต้เฒ่าก็ทรงทราบแล้วว่าเมื่อคืนนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นนางสนมกลุ่มหนึ่งพากันประคองไปที่ท้องพระโรงและต่างรอการซักถามไม่ขาดไปแม้แต่คนเดียวพระสนมซูเฟยถูกผลักไปด้านหน้า นางมองกลับไปทางซูชิงอู่ด้วยความกังวลนางถูกคุมตัวเพียงคืนเดียว และแม้นางจะตัวคนเดียว แต่กลับไม่ได้ถูกเอารัดเอาเปรียบแต่อย่างใดตอนนี้เจียวกุ้ยเฟยนับนางเป็นคนของตัวเอง ดังนั้นนางจึงสั่งให้คนส่งเครื่องนอน

เทคนิคคาถาอาคมทั้งหมดเป็นเพียงกลอุบายที่ใช้หลอกลวงผู้อื่นพระสนมซูเฟยที่เดินมาถึงประตูแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้กับเหตุการณ์นี้ เสียงหัวเราะของนางดึงดูดผู้คนมากมายให้มองมาที่นางซูเฟยได้เปลี่ยนท่าทางที่ดูอ่อนแอก่อนหน้านี้ของนางไปเป็นท่าทีเด็ดขาดนางพูดว่า “ก่อนหน้านั้นข้าก็เป็นเช่นนี้ ไทเฮามีรับสั่งให้คนจับข้าและกล่าวหาอย่างผิด ๆ ว่าข้าใช้คาถาอาคม ตอนนี้ทุกคนก็เป็นเหมือนกันแล้ว พวกท่านจะพูดอย่างไรดีล่ะ?”แต่ทันทีที่นางพูดจบ บรรดานางสนมที่อยู่รอบ ๆ ก็รีบวิ่งเข้ามาคว้าชายกระโปรงของนาง “ท่านเป็นคนทำใช่หรือไม่? พวกเราค้นพบความลับของท่าน ท่านเลยจะแก้แค้นทุกคน!”“นั่นสิ ต้องใช่แน่ ๆ ในเมื่อท่านสามารถทำให้รอยชั่วร้ายบนร่างกายของท่านหายไปได้ ท่านก็ต้องช่วยพวกเราได้เช่นกัน มอบยาแก้พิษมาเลย!”เมื่อต้องเผชิญกับภัยอันตรายที่คุกคามถึงชีวิต นางสนมเหล่านี้ก็ไม่สนใจสิ่งใด พวกนางต้องการโยนความผิดให้ซูเฟยซูเฟยหัวเราะด้วยความโกรธเมื่อได้ยินคำพูดดังกล่าวในวังหลังแห่งนี้ จิตใจของผู้คนช่างเลวร้ายเหลือจะทน พวกนางมองว่านางเป็นเชือกฟางช่วยชีวิตและพากันมารุมจับนางไว้แน่น ทว่าพวกนางกลับไม่รู้เลยว่าในตอนนั้น

“กราบทูลไทเฮา เมื่อครู่หมอหลวงซุนก็ได้ทูลไปแล้วไม่ใช่หรือเพคะว่ารอยดำบนร่างกายของพระองค์และสนมคนอื่น ๆ จะหายไปในเช้าวันพรุ่งนี้”ไทเฮาทรงเลิกคิ้ว “ของชั่วร้ายเหล่านั้นอาจจะเป็นอันตรายต่อสุขภาพของข้าก็ได้ใครจะรู้”เมื่อเห็นว่าไทเฮาทรงตั้งใจแน่วแน่ที่จะทำเช่นนั้น ซูชิงอู่ก็พุ่งเป้าไปที่องค์หญิงสี่ทันที“ได้เพคะ ให้คนมาลองการรักษาของหม่อมฉันดีไหมเพคะ?”นางยิ้มมุมปากแล้วพูดทันที “องค์หญิงสี่ รบกวนมาทางนี้หน่อยเพคะ”นางตัวแข็งทื่ออยู่ครู่หนึ่งนางอ้าปากค้าง สีหน้าของนางดูไม่ค่อยสู้ดี ทันใดนั้นนางก็ปิดปากและไออย่างรุนแรง“ขะ...ข้าไม่สบายนิดหน่อย ไม่นานมานี้เป็นหวัดโดยไม่ทันได้ระวังตัว เกรงว่าจะร่วมการทดลองไม่ได้...”ซูชิงอู่ยิ้มและพูดว่า “พอดีเลยเพคะ วิธีรักษาของหม่อมฉันไม่เพียงแต่สามารถกำจัดรอยดำเหล่านั้นได้ แต่ยังรักษาโรคของท่านได้ด้วย”เย่หมิงเยว่กัดฟัน ปากและฟันของนางสั่นเล็กน้อยขณะที่นางมองหน้าของซูชิงอู่ ก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงสิ่งที่ซูชิงอู่พูดในโบสถ์...ตัดมือให้เจ้าสัตว์กิน ตัดแขนขาออก แล้วทำให้กลายเป็นหมู...ทันใดนั้นนางก็ค้นพบว่าบุตรีคนเล็กของตระกูลซูไม่ใช่ดอกไม้สีขาวท