Rose Inihatid kami ni Mang Roberto patungong Francisco Bangoy International Airport at agad din naman siyang umalis matapos ibaba ang aming mga bagahe. Isang tote bag lang ang bitbit ko at isang luggage na pang-20 kilos lang na mismong si Ethan pa ang nagbigay sa akin. Ang binata naman ay may dalang leather bag na sakto lang sa laki para may mapaglagyan ng kaniyang wallet, cell phone at ilang mga cards. May dala rin naman siyang isang bagahe na sakto lang dahil nga sa hindi naman kami magtatagal sa Maynila. Nagpaalam na rin naman ako nang maayos sa nanay ko at bago rin kami umalis ni Ethan ay humingi ako ng pera sa kaniya para sa negosyong naisip ng nanay ko. Syempre, kinapalan ko na ang mukha ko dahil pera naman iyon ng tatay ko kung tutuusin. Hindi rin naman siya nagtanong pagkabigay niya ng perang limampung-libong piso at sabi ko naman na ibawas niya sa ibibigay sa akin. Ang wika lang niya ay kung kulang, magsabi lang ako. Napapailing na nga lang ako dahil parang sugar daddy ang

EthanLorenzo cleared his throat. We didn't hear anything from him but he open the door widely for us to allow inside. He had no choice. Alam niyang hindi rin naman namin siya titigilan sa pang-uusisa kapag hindi niya kami pinapapasok.“Come inside,” seryoso niyang saad sabay lapit kay Tamara. Hinawakan niya ito sa kanang braso saka iginiya muna patungo sa kanyang silid.Naramdaman na lang namin na may ibinulong siya sa dalaga at panay nagkakatinginan kaming mga naroon. Si Winston na hindi man nagsasalita ay panay ang ngiti at napapailing. Kulang na lang ay mag-uumpisa na naman siyang mang-asar. Si Lorenzo naman na muli kaming binalingang apat.All of us were looking intently at him and as if waiting for him to speak. Sina Romano at Winston ay magkatabing nakaupo sa sofa at kapwa may nakalolokong ekspresyon sa mukha. Sa aming magkakaibigan ay ang mga ito ang numero unong magaling sa asaran.Mostly, Winston. Lumaki siyang nasa l

RoseNapamaang akong nakatitig kay Ethan. Pinipilit ko pa rin intindihin ang sinasabi niyang magiging responsable siyang ama. But how? I can bear his child and then what? Gagawin ba niya akong inahin at susuportahan lang ang bata? Paano naman ang bata kapag lumaki ito na wala kaming relasyon ng tatay niya?Naguguluhan ako nang mga sandaling ito. Hindi malinaw sa akin kung ano ba talaga ang relasyon na mayroon kami. Ginagawa ko lang ito upang mabawi ko ang karapatan namin ng mga kapatid ko sa perang dugo’t pawis na inilaan ng aming itay. Oo at kahibangan itong nangyayari sa amin na pati ang katawan ko ay inialay ko pa sa lalaking sarado ang isip at tila laro lang ang lahat sa kaniya.“You don’t understand me, Ethan. Hindi ako nakikipaglaro sa iyo, Ethan Villaver. Sinabi ko na sa iyo noon pa man na kung sakaling magkakaroon ako ng pamilya, sisiguraduhin kong mahal namin ang isa’t isa. Na handa niyang tugunin ang lahat ng p

Rose NATULOS na yata ako sa kinatatayuan ko nang makita ko si Ethan na nakatayo malapit sa entrada ng pinto. Kahit siya ay shocked din sa nakikita niyang naroon ako. Marahan siyang naglakad papalapit sa akin pero bago pa man siya nakalapit ay humarang na agad ang kaibigan kong si Ayesha. “H-Hi. Good morning. I-Ikaw ba iyong tinawagan ng boss ko? Mukhang nakalimutan na naman niyang e-lock ang gate.” aniya. Tiningnan lang niya ang kaibigan ko saka siya naglakad muli palapit sa akin. “Nandito ka lang pala. What are you doing here?” Nagpalipat-lipat pa ang tingin niya sa amin ni Ayesha. “Brader!” Tumayo si Gabriel na tinawag din ni Ethan na Winston ngunit ‘di na gaanong tuwid ang paglalakad niya. “You’re so fast, huh. Lumipad ka ba?” “You’re ten minutes away from my place. But how did you and—” “I don’t know,” tanggi ni Winston. “Ask my nurse.” “K-Kaibigan ko si Ayesha,” singit ko. “H-Hindi ko alam na magkakilala pala kayo ni…” Napatingin ako kay Gabriel na tinawag din ni Ethan na

RoseUmupo kami sa malambot na rusty couch dining na tila tahimik lang at nagpapakiramdaman. Napuna ko rin kung gaano kaingat si Sir Lorenzo na alalayan si Tamara sa pagkakaupo niya. Mukhang nakabingwit ng matabang isda itong kaibigan ko. Ang swerte mo naman, Tam. Iyon dapat ang sasabihin ko kay Tamara pero parehas kaming tikom ang bibig sa ipaalam ang mga kaganapan sa paligid.“Choose your meal, sagot ko,” wika ni Ethan.“What’s the celebration?” tanong ni Lorenzo saka binuklat ang menu. “Mukhang masaya ka yata ngayon.”“Nothing so special. Baka ikaw itong may gustong e-celebrate.” Saka sumulyap si Ethan kay Tamara ngunit nagbawi rin ng tingin at ipinagpatuloy ang pamimili ng kakainin sa menu. “What do you like to eat, Rose?” Hindi siya sumulyap sa akin bagkus abala lang siyang maghanap ng kakainin.Iniusog ko ang sarili ko sa kaniya at nakikitingin sa menu na hawa