I was jolted awake by a sensation wrapping around my waist from behind, a gentle yet insistent presence that stirred me from my slumber. Keeping my eyes closed, I allowed myself to fully immerse in the moment, savoring the delicate touch that enveloped me. The fragrance of the room danced around me, its sweet scent permeating the air and adding to the surreal atmosphere that surrounded us. Despite the soft caress of the breeze against our bodies, my husband Colten made no move to close the windows or draw the curtains. The room remained bathed in soft moonlight, casting long shadows across the floor and creating an ethereal ambiance that seemed to suspend time itself. The warmth radiating from Colten's body at my back provided a comforting contrast to the cool night air, shielding me from the chill that threatened to seep into my bones. As I lay there, caught between wakefulness and dreams, I couldn't help but feel a twinge of resentment and guilt tugging at my heart. There was a pa

On that calm Saturday morning, the sun painted our garden with a gentle warmth as we settled around the table for breakfast. The smell of freshly brewed coffee mixed with the tempting aroma of pandesal baking in the oven filled the air. My husband, always attentive to our needs, stood by the stove, skillfully preparing tocino and crafting a delicious garlic fried rice with eggs. Our family, gathered together, brought a smile to my face. It was a rare occasion for us to have such leisurely moments, with everyone usually occupied with their own responsibilities. But on weekends, we made it a priority to come together and enjoy each other's company, leaving behind the stresses of work and other commitments. The atmosphere was light and easy as we conversed about various topics, laughter punctuating the sound of utensils against plates. I marveled at my husband's culinary prowess, watching him move around the kitchen with ease and confidence. Before long, our table was adorned with an

Naalimpungatan si Keisha dahil sa pagbukas ng pintuan ng kwarto nila ng kanyang asawa. Hindi nito inaasahan na makakatulog nang may sama ng loob sa anak na si Noah. Nilingon nito kung sino ang pumasok sa kwarto, at walang iba kundi ang kanyang asawa na si Colten. Ng sumulyap ito bintana ng kwarto na nakabukas ay medyo makulimlim, at mukhang nagbabadyang bumagsak ang isang malakas na ulan. Napayakap ito sa kanyang at bahagyang hinila hanggang leeg ang makapal nitong kumot ng pumasok ang napakalamig na simoy ng hangin. Hindi pa man bumabagsak ang patak ng ulan ay galit na galit na ang kalangitan, sobrang itim maging ang mga ulap ay halos wala ng matanaw. "Nagising ba kita mahal, pasensya I just wanted to check on you. Are you hungry?" Umupo ito sa dulo ng kama, habang si Keisha ay nanatili na nakahiga sa kama at balot na balot ng makapal na kumot ang katawan. "Hindi pa naman ako gutom, pero gusto ko ng butchi, pandesal at mainit na kape" hindi maiwasan ni Keisha na mangiti ng tumabi

Naalimpungatan ako nang biglaang sumakit ang tiyan ko, agad kong tiningnan orasan na nasa side table ng aming higaan at napagtanto kong madaling-araw pa lamang, pasado alas dos. Sobra rin ang aking pagpapawis at hindi ko maiwasang hawakan ang aking tiyan, sobrang sakit nito. Hindi ko mapigilang maglabas ng isang bahagyang ungol, sa pag-asang maibsan kahit konti ang kirot pero hindi ito naibsan. Tumayo ako mula sa kama, umaasa na makakabawas ito sa sakit, ngunit bago pa man ako makatayo nang maayos, napaupo muli ako sa kama. Ramdam na ramdam ko na ang umbok sa aking tiyan, kaya't nagdesisyon akong magdaster para mas komportable ako. Ang pagkakahiga ay hindi na nagbibigay ng kahit anong ginhawa, kaya't inasam ko na lamang na ang pag-upo o pagtayo ay makatulong sa aking nararamdaman. Ang kuwarto ay tahimik at madilim, maliban sa malabnaw na huni ng mga insekto. Ramdam ko ang pagtulak ng pumipintig kong puso, samantalang ang sakit sa aking tiyan ay tila mas lumala. Hindi ko alam kung an

Hindi alam ni Colten kung papaano haharapin ang asawa kapag nagising ito, tila mawawalan sya ng lakas na ipagtapat rito ang nangyari sa kanilang anak na si Butchi. Hindi man lang nila ito nagawang maghawakan at masilayan. Kung meron mang magluluksa ng labi sa kanila ay yun ang asawa niya, ito ang naghirap ng labis sa kanilang anak at nag-alaga. Kinakailangan niyang maging malakas para rito, Hindi niya sinasabing hindi siya pwedeng magluksa o ilabas ang kanyang lungkot, ngunit alam niyang kailangan niya maging bantayog at sandalan ng kanyang asawa sa oras ng pangangailangan. Hindi magandang manatili sa lungkutan at luha. Mayroon silang mga anak na nangangailangan ng kanilang gabay at suporta. Sa pagkakaisa at pagtitiwala sa isa't isa, makakayanan nilang harapin ang anumang pagsubok na kanilang mararanasan, magiging sandalan nilang mag-asawa ang isat-isa. Masakit ang nangyaring pagkawala ng anak nilang si baby butchi, hindi nya maiwasang maisagi sa isipan na huwag tanungin ang diyos ku