Kabanata 4

I am not drunk. Wala pa ngang kahit kaunting patak ng alak sa sistema ko kaya imposibleng dahil sa lasing ako. Alam ko sa sarili ko na hindi ako nagkakamali.

I was interrupted when Alona came back with a waiter on her back, bringing a bottle of alcohol and two glass. My cousin looks like this is not her first time here. As if she’s used to this loud environment. She smiled at me.

“Eto na, Asul! Mahal iyan kaya sulitin natin,” sabi niya saka humagikgik at itinuro sa waiter kung saan parte sa mesa namin iyon ilalapag.

Sandali lang nakuha ni Alona ang atensyon ko at bumalik iyon sa itaas kung saan ngayon ay may kausap na ang tinatanaw ko. I was about to walk forward to that area when Alona spoke.

“Hoy! Halika na,” aniya.

Nang lipatan ko siya ng tingin ay nakangiti siya sa waiter nang matamis bago nagpasalamat. Nilingon niya ako at yinakag muli, itinuro pa ang couch sa tapat niya. Wala akong nagawa kundi ang magtungo roon para saluhan siya.

Nagsalin si Alona sa baso naming dalawa at nakangising inilahad ‘yon sa akin.

“You’ll enjoy it, Insan. Sarap na sarap ako riyan. Malakas din ang tama.”

I don’t want to drink actually but knowing that Alona put so much effort to bring me here and her, reminding me of how pricey this drink is, wala na akong nagawa at ininom iyon.

I am not used to drinking alocohols. Mahirap na kami noong nasa tamang edad na ako at sa kalagayan ng buhay namin, hindi na ako mag-aaksaya pa ng pera sa alak o sa mga ganitong klaseng lugar. Hindi ko alam kung paanong nagkaroon ng access si Alona dito.

Minutes had passed. Hindi ko na alam kung nakailang baso na ba ako. Nasasanay na ako sa pait at init na paghagod ng alak na ‘yon sa aking lalamunan.

“I told you, magugustuhan mo.” I can hear the satisfaction on Alona’s voice.

Nakailang baso pa ako nang biglaang magpaalam sa akin si Alona.

“I’ll go to the restroom, sasama ka ba?”

Dahil nahihilo na ako ay tumanggi ako at hinayaan siyang umalis. She even told me not to leave the table para daw hindi siya mahirapan na hanapin pa ako. Hindi naging tahimik dahil tila mas dumoble pa ang lakas ng musika ngayon na sinasabayan ng mga sigaw at halakhak. Kung kanina ay ayaw ng sistema ko sa amoy ng usok ng sigarilyo, ngayon naman ay hindi ko na alintana ‘yon. Hindi ko alam kung totoo bang matagal si Alona o hindi lang ako sanay na walang kasama rito. Namalayan ko na lamang na naubos ko na ang laman ng bote na nasa harapan ko ngayon. Wala na akong iinumin!

I am drunk. Umaalon na ang paningin ko pero dama ko pa rin ang kagustuhan sa alak. What can I do with this place aside from drinking? Tumingala ako at pumikit. Ilang sandaling ganoon hanggang sa nagkaroon ako nang pakiramdam na may nagmamasid sa akin, na tila ba hindi ako nag-iisa o ‘di ligtas.

Nagmulat ako nang mata at agad ‘yong bumagsak sa itaas. Noong una ay nanlalabo pa ang paningin ko pero nang makapag-adjust ay nakilala ang may-ari nang maiinit at matatalim na tingin na ‘yon. I know that I am not hallucinating. The man upstairs is no other than the man I hated the most.

I gulped at knowing that he still remember me because if he don’t, he won’t stare like this. Like he is trying to stripped my clothes out of my body. Hindi ko alam kung tama lamang ba ng alak ‘to pero nag-iinit ako roon. Whether it is because of anger, alcohol effect or more than that but I know I need to do something to cure it.

I saw how he licked his lips still not tearing the eye contact to me. I noticed that he no longer have glass on his hand unlike earlier. I wanted to go upstairs, greet him with dripping anger on my voice but before I can now drag myself out of the couch, he turned his back at me. I huffed. I almost cuss because of that when an approaching Alona with a man beside her called me.

“Asul! I want you to meet someone,” she giggled after that.

The man smiled but not at me but for those who’re greeting him. He is like a celebrity, everyone wants to show him an adorned look and asked for his attention. He is wearing a blue suit, not suitable for a place like this. Nagsusumigaw siya ng karangyaan at nasisiguro ko na galing pang opisina o ‘di kaya ay meeting at dumiretso na lamang dito.

Piangmasdan ko ang pinsan kong lingkis na lingkis sa braso ng lalaki, animo’y ipinagmamalaking nasa tabi siya nito. Hinintay ko silang makalapit sa akin. Alona immediately went to my side; leaving the man behind.

“Asul this is Faustin,” she gestured her hand towards the man. “Faus, this is Asul, my cousin.”

The man offered his hand for a shake and I have no reason not to accept it. Ayaw ko na ipahiya si Alona dito.

“Nice meeting you, Asul.” I told him the same. He motioned us to sit and so we did.

“Salamat nga pala, Faus sa pag-imbita, ha?” malamyos na sabi ni Alona. Tumango ang lalaki sa kaniya.

He raised his hand a bit and after that, a waitress came to us. He whispered to her and the waitress leaves.

“I asked for another bottle,” he said while looking at Alona. My cousin pouted.

“Ikaw naman ang gagastos ng lahat, sige lang,” humalakhak siya.

I noticed something about the two but when I asked my cousin, itinanggi lang ito. Ayoko na mag-usisa pa. Ang talagang nasa utak ko ngayon ay kung paano ko ia-approach ang lalaking ‘yon?

“Cous, napapansin ko na kanina ka pa tulala? May problema ba? Kanina ka pa tingin nang tingin sa taas, ah. Hindi tayo pwede roon kasi members lang ng club ng kailangan. Libre lang itong atin,” si Alona na nakangiti man sa akin ay nanghihingi ng pasensya. Maybe she thought that I am not enjoying here.

“No, Alona. May nakita lang akong isang tao na gusto kong makausap.”

Nangunot ang noo ng pinsan ko.

“Huh? Sino? Boss mo?” Lumipat ang tingin niya roon malamang ay hinahanap kung sino ang tinutukoy ko.

“Hindi,” bumuntong-hininga ako.

“I saw the youngest Valderama. I am just wondering if he still remember his old stepsister,” madidiin ang mga salita kong ‘yon. Kahit pa alam kong kilala pa ako noon ay ‘yon ang dinahilan k okay Alona.

“I thought you hate them? Bakit gusto mo pa yatang kamustahin?” nakasimangot si Alona nang sabihin ‘yon.

Lasing na ako kaya naman hindi ko na ma-control ang sarili ko.

“I saw Faustin earlier. He’s upstairs. Maybe he can do something so we can visit the lounge?” Nadidinig ko ang pagkainip sa boses ko.

I heard Alona’s sigh.

“Sige, dito ka muna. Try kong pakiusapan si Faustin.”

Hindi na ako sumagot at nanatiling nakatingin sa may itaas, hinahanap ng mata ang isang taong kating-kati na akong malapitan. I want him to know that my mother is dead. Hindi naipagamot sa kakulangan sa pera dahil sa pagiging sakim nila. Kahit ngayon lang, hindi ang makapaghiganti ang gusto ko kaya nagpupumilit akong makita siya kundi ang malaman niya ang nangyari kay Mama. Maybe he’ll tell his dad at makaramdam ng kaunting awa, kung mayroon man sila noon.

Hindi ako mapakali at pakiramdam ay sinisilihan ang pwet. Kung hindi pa dumating si Alona kasama si Faustin ay hindi na nila ako maabutan do’n. Baka nasa labas na ako, hinila ng bouncer dahil nagpumilit na makapasok sa lounge.

“Let’s go, cous?” si Alona, kunwari ay mayaman sa pagsasalita. Hindi ko na siya pinuna.

Faustin motioned his arm to me kahit pa sa kabila noon ay nakakapit na si Alona. Hindi ako nag-inarte pa. Iniwan namin ang table, naroon pa rin ang bote na may laman pa. Umiikot ang paningin ko pero pinilit kong maging tuwid iyon. Hindi maaring maging mahina ako ngayon gayong nasa harapan ko na ang opurtunidad.

Pinag-iisipan ko ngayon kung kasabay ba nang pagpapaalam ko sa naging kalagayan ni Mama ay kung dapat ban a magmakaawa ako sa kaniya na ibalik sa akin ang kompanya. Handa ba akong maging mababa?

“May I know who’s the person you want to say hi?” si Faustin na hindi man nakabaling sa akin ay alam kong ako ang kinakausap.

“It’s someone I know. I forgot his name, e. Taon na rin kasi ang lumipas na hindi kami nagkita,” I answered. That is true. Taon na kaming hindi nagkita pero I don’t want Faustin to know his name. Baka mamaya ay magkakilala sila noong Valderama na ‘yon at hindi ako paakyatin.

Pigil-pigil ko ang sarili ko na gumewang dahil nakakahiya naman kay Faustin at baka maisama ko pa sila ni Alona sa pagbagsak.

“Dahan-dahan, Asul,” dinig kong sabi ni Alona.

Papaakyat kami sa hagdan at ramdam ko ang pag-alalay sa akin ni Faustin.

“Careful, ladies,” aniya saka may tinanguan na kakilala noong narating na namin ang lounge.

“Can you find him yourself?” si Faustin iyon.

Nilibot muna ng tingin ko ang buong lounge bago tumango nang mamataan na naroon siya sa bar counter doon, may kumakausap na babae sa kaniya.

I gritted my teeth. This man is the one who should pay for his father’s fault but right now, I can’t make him pay. I can only lure him. Hindi alintana kung sino ang kausap ni Faustin, bahagya kong sinulyapan si Alona na nakatingin na pala sa akin. Tinanguan niya ako kaya naman naglakad na ako, marahan para hindi ako makagawa ng eksena. Tuwid ang tingin ko sa pwesto kung nasaan si Valderama. A man on suit tried to stop me but I bluntly said no to his invitation.

Nakita ko ang babae sa tabi ni Valderama na mas lumapit pa sa kaniya, tila inaakit ito. Ngumisi ako. I know that he’s a playboy. Ganoon na siya noon pa man. He got a lot of girls on his palm. Sa bahay noon nila na nilipatan namin, hindi siya nawawalan ng bisita. Mapa-babae o lalaki pa ‘yan at kalahatan ng mga babaeng napupunta roon ay siya mismo ang puntirya.

Lilima lang ang bakante sa bar counter na ‘yon dahil ang main ay nasa baba. Para lamang ito sa mga tinatamad na magtungo roon. Ang bartender dito ay babae, mukhang bata pa. Nang makalapit ako sa bar, pinili ang panglimang stool, hindi man lang ngumiti sa akin ang babae bagkus ay nagtaas ng kilay?

“Can I have a whiskey?” I tried not to make them notice my drunkenness.

“Bago ka?” mataray na tanong niya. Dinig na dinig iyon dahil ‘di katulad sa ibaba na sobrang ingay, dito ay hindi gaano kadagundong ang musika.

“Who invited you?” aniya. Nagtiim-bagang ako.

“I am not here to be questioned, Miss. I am here to drink,” mariin kong sambit. Sa pheriperal vision ko ay nakita kong lumingon na sa amin si Valderama at ang kausap niya.

The woman in front me smirk like she knows something I don’t.

“You better control yourself, Miss. I can asked the bouncer to drag you out without explaining why,” she sounded so cocky when she said that. She might be one of the owner of this bar? Perhaps, investor?

Bumuntonghininga ako.

“Give me a glass of whiskey. Do your job.”

Hindi ko alam kung saan ako humugot ng lakas ng loob para sabihin ‘yon. Baka sa alak? Hindi ko ma-control ang sarili ko? Laking pasasalamat ko na lang nang hind na magsalita pa ang babae at hinanda ang in-order ko. Nang ilapag niya iyon sa’king harapan ay hindi na ako nagdalawang isip pa na inumin ‘yon. Nakatingin sa akin ang babae, may pagtataka sa mukha.

“Your card?” aniya. Instead of answering her I asked for another one.

“Hindi pwedeng walang card. That’s why I am asking you who invited you here?” Hindi ako nakasagot.

Nakarinig ako ng paggasgas ng isang bagay sa marmol na sahig. Pareho naming nilingon ng bartender ang pwesto ni Valderama.

“You’re going, hon?” the woman asked that as if she’d known him for too long.

Valderama’s eyes bore at me who’s staring at me intently.

“I’ll pay for her, Lauren. Give her anything she want. Sa playroom ako,” malamig ang boses niyang sabi.

Nangunot ang noo ko. He’s talking about the woman, right?

“Ikaw nag nag-imbita?” ang bartender, may halo ng pagtataka sa boses. Valderama nodded.

He glanced at me. Hindi ko pa sigurado na ako ang pinatutukuyan nila. Iyon nga lang, noong tumalikod si Valderama ay isinama niya ang babaeng kausap kanina. So, he’s talking about me. He’s going to pay for me? He’s making me look like I am asking for his money?

“Hindi ko kailangan ng…” huminto ako nang sinukin. “Someone will pay for me,” sabi ko bahagyang umaalon ang tingin.

The woman named Lauren grimaced at me.

“You don’t look like you have money. You’re wearing a non-branded clothes,” ngumisi siya matapos sabihin ‘yon.

Gusto ko pa siyang sagutin ang kaso ay nakuha ni Valderama ang atensyon ko nang pumasok siya sa isang pintuan. Na naman? Nakatakas na naman? Umiinom lang naman ako kasi kailangan ko pa ng alak para mas lalong madagdagan ang lakas ng loob ko. Nagngingitngit ang loob ko dahil naiwan ako roon mag-isa. Hindi niya ako pinansin!

“Here’s your whiskey. After nito umalis ka na, huh?” ani Lauren sa akin. Tumalim ang tingin ko sa kaniya na sinagot niya lang din ng matalim na tingin bago ako inirapan.

Kaysa makipag-away pa sa kaniya ay inubos ko ang laman ng baso at saka tumayo para hanapin si Faustin. Maybe he can bring me to the room that Valderma is talking about.

Umiikot ang paningin ko pero diretso pa rin ako sa paglakad. May iilan akong nabunggo pero hindi na nag-abala pang magalit dahil busy sa mga kausap. I can see that the people here at the lounge didn’t came here to get drunk. They’re here to kill time or maybe to meet a friend?

Nararamdaman ko ang pag-iinit ng katawan ko, lasing na nga ako. Kailangan ko na mahanap si Faustin. Magpapatulong uli ako sa kaniya. Nilibot ko ang tingin ko, hinahanap ng mata ang dalawang iniwan ko lang kanina sa pwestong kinatatayuan ko ngayon. Nawawala na ako ng pag-asa na makita sila rito kaya dumungaw na ako sa ibaba at baka naroon sila.

A man approach me again. He’s not holding any glass of wine on his hand.

“Hi! You’re new here?” I can hear a british accent when he talk. I nodded my head but I keep on looking for the two.

“Looking for someone?” hindi pa rin ako nilubayan noong lalaki. Nilingon ko na siya.

“Yes,” ngumiti ako nang pagkatamis-tamis matapos sabihin ‘yon.

“I am looking for someone who can bring me there,” I pointed at the door where Valderama entered earlier with a woman.

Sinundan niya ang itinuro ko.

“Playroom, huh?” a ghost of smile appeared on his lips after he said that.

He look at me. “I can bring you there,” sabi niya na mukhang nagyayabang.

Sinipat ko pang muli ang baba at nang matanto na wala nga roon ang dalawa ay nilingon ko na uli ang kausap.

“Please. My boyfriend went there with a woman,” I reasoned out.

Napansin ko ang pagtango niya, mukhang normal na sa pandinig ang ganoon.

“I see. Maybe you are looking for Stan,” he smiled.

“Let’s go?” Umawang ang labi ko at gustong tumalon sa tuwa. Hindi ko nga lang magagawa dahil umaalon na ang paningin ko.

“Thank you,” malambing kong sabi. Naglakad kami patungo sa pinto.

I smiled evilly knowing that I can finally have a chance to talk to Valderama. Sariel Valderama. It’s I who will decide whether you’ll get away from your father’s sin or not.

I can feel something on my stomach. I am nervous but I need to do this. Kailangan malaman nila ang nangyari kay Mama. Baka kahit kaunti ay makunsensya.

“We’re here!” masayang sabi niya.

Pigil ko ang hininga ko nang buksan niya ang pinto. Tumambad sa akin ang mga lalaking nakaupo sa sofa roon sa gilid, nakakandong sa kanila ang mga babaeng kasama. Sa kabilang gilid ay ganoon din, mas hindi nga lang intimate ang mga tao roon dahil hindi naman nakakandong sa kanila ang mga babae. Sa gitnang banda, naroon ang billiard pool. So, that is why this called playroom.

Hinanap ng mata ko ang pamilyar na pigura ng lalaki pero hindi ko ‘yon makita. I know he went here.

“There’s Stan–“ hindi natapos ng kasama ko ang sasabihin niya nang may magsalita sa tabi nito.

“You’re not allowed to bring someone here, Calde.”

That cold voice… I know him! Nilingon kong mabilis ang gilid ng kasama ko at natagpuan ang nagngangalit na mata ng lalaking hinahanap ko. Wala na siyang katabing babae ngayon pero may hawak na baso ng alak. I can see the way he gripped on it, madiin.

“I brought her here because she said her boyfriend is here. I am kind so… I think she is looking for Stan. I’ve known a lot of girls went here for Stan.” The guy beside me did not hesitate to spill that information to the man he’s talking with.

Hindi naalis sa akin ang tingin ni Valderama, galit pa rin at bakas na bakas ang iritasyon sa kan’yang mukha. I miss that! I miss seeing him look at me this way. Ano? Kinagat ko ang labi ko dahil sa naisip. Why would I miss something about him? We were never close. He did not even give us a chance to be a true sibling. He always makes sure I see how he loathed me and my mother kahit pa wala naman kaming ginagawang masama sa kaniya.

“Stan told you to stop believing anyone. Wala siyang girlfriend sa mga pinapasok mo rito. Nagpapanggap lang.” Umakyat ang iritasyon ko sa ulo dahil doon.

“I am not a pretender!” giit ko. Napalitan nang nanunuyang tingin ang ibinibigay niya sa akin pero sa kaniyang mata at sa ekspresyon, alam kong inis pa rin siya sa presensya ko.

“Oh yeah? Then what are you?” ngumisi siya, hindi dahil natatawa kundi nagtitimpi. Nababakas ko ang pag-igting ng kaniyang panga.

“Cal, can you please leave us?” sabi ko sa malambing na boses. Calde. That’s his name. Lasing ako pero hindi nakakalimot.

Caled look at me first and when he saw how determined I am on my decision to be left alone with this man, umalis na rin siya at nagtungo sa billiard pool. Naiwan kami ni Valderama na naglalaban ng tingin.

“Looking for your boyfriend, huh? Stan? He doesn’t do girlfriend, Miss. You can go out now,” aniya bago sumimsim sa basong hawak.

Pinagmasdan ko siyang gawin ‘yon. He’s aura didn’t change. Nagbago man ang itsura pero hindi ang epekto niya sa isang tao. Mas naging matured siyang tignan ngayon. Not that he doesn’t look matured back then. Ang akin lang, mas nagmukha siyang manly. Talagang tapos na sa pagiging binatilyo. Miski ang kaniyang katawan ay nadepino. Noon, hindi gaanong malaki ang mga muscle niya pero ngayon, nasa tamang mga lugar na ‘yon. Nagmamalaki.

Inilapag niya ang baso sa isang mesa roon bago muling ibinigay ang atensyon sa akin.

I gulped when I saw his eyes roam my body. Pakiramdam ko ay may makikita siyang hindi maganda roon at madi-disappoint. Umiling ako at pilit inalis sa isip ang kung ano-anong mga bagay.

“A Guevarra exploring the wild side…” he said those words with annoyance.

“I see,” he grinned like a mad man.

Lumakad siya palapit sa akin. Sinubukan ko umatras pero muntik nang tumamba. Mabilis niyang nahapit ang baywang ko. Agad akong tumama sa kaniyang dibdib. His firm arm is now jailing me to his side.

“Who’s the boyfriend you’re talking about, huh?” nadidinig ko ang galit niya sa pagsasalita.

Kumalabog ang dibdib ko. Pumikit ako nang mariin.

“W-wala ka na roon, Valderama. Pakawalan mo ako.”

I heard him huffed.

“Not when you’re inside a lion’s den. Hindi ka dapat pumasok rito. Being inside this room measn you’re up for something, woman. You won’t like it. You’re not that kind of woman,” giit niya.

Akala ko ay nahihilo lang ako pero hindi. Totoong inaakay pala niya ako palabas sa kwartong ‘yon. He’s controlling me. Like back then when I am still his stepsister. Katulad noon na gustong-gusto niya akong naiinis kaya pinakekealaman niya ang lahat sa akin miski ang maliliit na bagay! Valderama didn’t change. He’s still a fucking asshole!

“Bitiwan mo ako. I want to stay here!” nagpumiglas ako sa hawak niya na mas lalo lamang humigpit.

Hinampas ko siya, gumagawa ng paraan para mapigilan siya sa paglabas. Napansin ko ang pagkuha namin ng pansin ng ibang naroon.

“Stop shouting! I’m not raping you,” inis niyang sabi. Salubong na salubong ang kilay niya ngayon. May isang nagtangkang humarang pero nang tignan niya nang masama hindi na nagsubok pa.

Nainis ako dahil doon.

“I want to stay here! Hahanap ako ng ka-hook up ko! Wala namang masama dahil gusto ko magsaya,” gigil na gigil kong sabi. Humigpit lalo ang hawak niya sa palapulsuhan ko.

“Enough, Solana! Don’t test my patience.” Natigilan ako roon. May pinalidad ang boses niya. Hind ako sumunod. Pumiksi uli.

“Hindi na kita kapatid kaya bakit nakikialam ka pa rin sa akin? Hindi mo ako pagmamay-ari kaya bitawan mo ako! Hindi ako makakahanap ng ka-hook up dahil sa’yo.”

I don’t mean it. Dahilan ko na lamang ‘yon. Hindi pa rin niya ako binibitawan. Nakalabas na kami ay mahigpit pa rin ang kapit niya sa akin. Akala ko ay iiwan niya na ako roon pero hinila niya ako patungo roon sa isang pasilya. Kumabog ang dibdib ko. Papatayin niya ba ako kaya dinala rito? Kulay pula ang ilaw roon, walang tao at mahaba ang pasilyong tinatahak namin.

“You should sober up.”

Sinubukan kong tanggalin ang pagkakahawak niya sa akin.

“Papatayin mo ba ako kaya mo ako dinadala rito? Hah!” Nagpabigat ako para mahirapan siya. Nilingon niya ako nang gawin ko ‘yon.

“Hindi kita guguluhin na basta bitawan mo na ako. Aalis na ako.” Kung kanina ay galit ang boses ko, ngayon ay nagmamakaawa na.

Alona, nasaan ka ba? Hindi mo ba ako hinahanap? Sana makita mo ako para walang magawang masama sa akin si Valderama.

Akmang magsasalita pa uli ako nang inisang hakbang niya ang pagitan namin at walang sabi-sabing sinapwat ako. Bumagliktad ang tingin ko, lalong nahilo. Pakiramdam ko, lahat ng ininom ko kanina ay babalik sa bibig ko. Sinapak-sapak ko ang likod niya pero hindi siya natinag at mas malalaki ang hakbang na tinahak ang kahabaan ng pasilyo.

Umiikot ang paningin ko, baligtad pa! Hinihila na ang talukap ng mata ko nang antok pero nilalabanan ko ‘yon. Baka kung matulog ako ay ‘di na magising pa. I don’t trust this man. I will never!

Naramdaman ko ang paghawak niya sa aking baywang. Umangat ang aking katawan at ilang sandali pa ay naramdaman ang paglapat ng likod ko sa malambot na bagay. Sapilitan kong ibinuka ang mata ko. Namulatan ko siya na nakayuko at inaayos ang damit kong malamang ay gulo na. Nilingon niya ako at sinamaan ng tingin. Wala sa sarili akong napangiti.

“Kuya…” binasa ko ang labi ko nang banggitin ‘yon. He hates it. He doesn’t want me to call him that because he can’t and will never accept me as his sister.

“Sariel…” I heard him sighed. He is about to stand up when I stop him. My right hand catch his nape and dragged his head down until I can kiss him.

Just a kiss. Just one kiss that can tell me I am not dreaming. A kiss that can be wake me up from this illusion. A kiss that can cut the tie between us being a sibling because we are not. Valderama and Guevarra is not a family but enemy.