Chapter 3

They left after they eat dinner. Dahan-dahan ko naman na niligpit ang pinagkainan nila saka kumain na rin ako. I was in the middle of eating my dinner when I heard Carl's car. Nanlaki ang mga mata ko at kaagad ko na nilunok ang malaking karne kaya nabulunan ako. Ang plano kong tingnan ang pagdating niya ay hindi ko nagawa kasi agaran akong uminom ng maraming tubig para tuluyan kong malunok ang karneng bumigla sa lalamunan ko.

"Maxine," he called but I couldn't answer because I'm still coughing a lot of times.

Hinimas ko ang lalamunan ko dahil sa sakit at pinigilan ang sarili na maubo.

"Maxine!" he called again and this time it's louder. Mabilis akong napatayo at akmang pupunta na sa living room kaso napatalon na lang ako ng mahina dahil ilang metro na lang ang layo niya sa akin.

My eyes widened.

"Sorry, nabulunan kasi ako," mahinang sabi ko pero hindi nawala ang inis sa mukha niya.

"I am the one who's feeding you so stop acting like boss," malamig na sambit niya kaya napakurap ako at napalunok.

I am now looking at his eyes. His gray eyes turned darker as he watch me. Nanginig ang tuhod ko saka nakaramdam ako ng kaba dahil baka sakaling pagbuhatan niya na naman ako ng kamay.

"S-sorry," mahinang sabi ko sabay yuko.

"Change my bed sheet," utos niya saka mabilis na umalis doon.

Kinuyom ko na lang ang kamao ko saka napilitang ligpitin ang kinakain ko dahil alam kong hindi niya gusto na pinaghihintay. We are married for almost a year. Saulo ko na ang ugali niya. Alam ko na kung ano ang dapat iwasan at hindi.

Mabilis akong umakyat sa itaas saka pumasok sa kwarto ko. He's not here so I began changing his sheets. Napapapikit ako ng mariin paminsan-minsan dahil hindi ko maiwasang isipin ang mga nangyari sa ibabaw ng kama na ito. 

Nang marinig ko ang pagbukas ng pinto sa likuran ko ay kaagad ko iyong nilingon. Carl entered with his cold expression. Kaagad na nagtama ang mga mata namin pero mabilis niyang binaling ang tingin sa kama na hindi ko pa naayos.

"It's been thirty minutes since I ordered you to do this. Why aren't you done yet?" tiim bagang na tanong niya kaya binilisan ko ang pag-aayos.

"Sandali lang, hindi naman madaling magpalit nito," mahinang sabi ko at ilang sandali pa ay napangiwi ako dahil malakas niyang hinigit ang siko ko.

"Sumasagot ka na ngayon? Who are you again?" madiin na tanong niya at mas lalo pang diniin ang pagkakahawak sa akin kaya nagpumiglas ako sa sakit.

"A-aray," mahinang reklamo ko pero mas binaon niya lang ang daliri niya sa balat ko. Kaagad namuo ang luha sa mga mata ko dahil sa sakit.

"Remember this, Maxine, you will never get the life that you want. I will never give you that," madiin na sambit niya saka malakas akong tinulak na dahilan para mapaupo ako sa sahig ng kwarto niya.

My tears began to fall and I couldn't help but to look at him shortly.

"Hindi ko alam ang pinagsasabi mo," sabi ko pero tumawa lang siya ng walang halong tuwa.

"Hindi mo alam na kalahating bilyon ang utang ng putang-ina mong ama at pinili mong magpakasal sa akin para bayaran iyon? Tell me, aren't you embarrassed for yourself?" pang-iinsulto niya kaya mas lalo akong umiyak.

Mabilis siyang lumapit sa akin at sapilitan akong tinayo sa pamamagitan ng paghawak sa buhok ko. Napahagulgol ako dahil sa sakit. At pilit kong tinatanggal ang kamay niya sa buhok ko pero hindi ko kaya.

"No, no, no," pagmamakaawa ko pero mas lalo lang dumilim ang mukha niya sa galit.

"Gold digger, you don't have a choice because you're as poor as a rat now, huh?"

Mas hinigpitan niya ang paghila sa buhok ko at para na iyong matatanggal sa anit ko kaya mas lumakas ang pag-iyak ko.

"Tama na, tama na po," pagmamakaawa ko pero parang wala siyang naririnig.

Hindi pa siya nakuntento at hinawakan niya pa ang panga ko gamit ang isa niyang kamay para tingnan ako ng diretso sa mga mata. His gray eyes were so beautiful but it's full of anger. Full of danger.

"Anong karapatan mong magmakaawa? Why don't you just kill yourself to follow your parents? Para hindi ka na pabigat sa buhay ko," madiin na sambit niya.

Patulak niyang pinakawalan ang panga ko pero hawak-hawak niya pa rin ang buhok ko. Humagulgol ako ng sobrang lakas lalo na noong hilahin niya ako papunta sa labas.

"Tama na, tama na, tama na!" umiiyak na sigaw ko pero mas hinila niya lang ang buhok ko dahilan para mapaupo ako sa sahig. Pero kinaladkad niya pa rin ako.

"F*ck! Sa labas ka matutulog ngayon! I don't need trash inside this house! Kill yourself!" sigaw niya saka mas lalo akong kinaladkad.

Nasusugatan na ang mga binti ko dahil sa kaladkad niya. Halos gumulong na rin ako sa hagdanan pero nagbibingi-bingihan siya sa pagmamakaawa ko. Binalewala niya ang sigaa ko dahil sa sakit. 

"Carl! Carl! Please, maawa ka. Maawa ka," humagulgol na sabi ko pero nagpatuloy lang siya hanggang sa maabot namin ang main door.

Parang basura niya akong tinapon sa labas at kaagad akong nabasa ng malalaking butil ng ulan.

"Lumayas ka! Mas ikasasaya ko pa!" sigaw niya saka tinulak pa ako dahilan para mapaupo ako bermuda grass.

"Please, maawa ka. Maawa ka," pagmamakaawa ko pero isang nandidiring tingin lang ang binigay niya sa akin bago siya pumasok aa loob. Pabagsak niyang sinara ang pinto kaya agaran akong tumayo para lumapit doon pero naka-lock na ito.

I tried to open the door but I couldn't. 

"Carl! Please, please, please! Open the door! Please!" nanginginig na sambit ko habang pilit na kumakatok pero hindi bumukas ang pinto. I did that for almost an hour but nothing happened. 

Nakaramdam ako ng pagod kaya dahan-dahan akong umupo sa harap ng saradong pinto. The rain is still pouring at nababasa ko. Nakaramdam ako ng lamig kaya niyakap ko lang ang sarili ko habang umiiyak.

"Hindi ko naman kayo pineperahan," umiiyak na bulong ko.

Basang-basa na ang buo kong katawan dahil sa lakas ng ulan at aobrang nanginginig na ako sa lamig. Dahan-dahan akong tumayo saka lumipat sa garahe. Siniksik ko ang sarili ko sa pader at doon ko tiniis ang lamig na dala ng basa kong damit.

"Daddy, daddy, daddy," mahinang tawag ko sa amang iniwan na rin ako.

Dahan-dahan ko na hiniga ang sarili sa malamig na sahig at bumaluktot ako dahil baka sakaling mabawasan ang lamig na nararamdaman ko. Mas lalo akong nanginig nang kumidlat at kumulog ng sobrang lakas. Pilit kong pinikit ang mga mata ko habang iniinda ang sakit ng katawan.

As the rain keeps on pouring my tears were also falling. Hindi ko maiwasang isipin ang dati kong buhay noong nandito pa si Daddy. Hindi naman ako naging malupit at masama. But why? Bakit parang kinakarma ako?

Hindi ko ba deserve ang kabutihan? Bakit ganito? Bakit ganito ang nangyari sa akin? Gusto ko lang namang mabuhay. Gusto ko lang naman na bayaran ang utang ni Daddy. Hindi naman ako humihingi ng kahit ano. Pero bakit ganito?

Bakit ang hirap-hirap?