Chapter 2
Kinabukasan nang magising ako sa umaga ay una kong tiningnan ang mukha ko sa salamin na puno ng pasa. Nakaramdam ako ng awa sa sarili ko nang makita na mas lalong namaga anb pasa ko sa pisngi. Dahan-dahan ko iyong nilagyan ng gamot. I am teary eyed while doing that because it hurts so much.Matapos kong lagyan ng gamot ang pasa ko ay mabilis akong lumabas ng kwarto ko sa bahay na ito. We are maybe married but we don't share in one room which I like. Mabuti na ito.Nang makalabas ako sa kwarto ko ay kaagad kong nilingon ang pinto ng kwarto ni Carl na sarado pa rin. Alas sinko na ng umaga at maya-mayang alas otso ay magtatrabaho na siya kaya dapat akong magluto ng agahan. Mabilis akong bumaba at tulad ng nakasanayan ko ay sa garden muna ako dumiretso. I immediately smiled when I saw my sunflowers. Matingkad ang mga kulay nila at sabay-sabay na sumasayaw dahil sa hangin kaya kaagad akong nakaramdam ng saya.Sunflower is just a simple flower but it could make me happy. Mabuti na lang at hindi ako sinaktan ni Carl noong pinuno ko ang garden ng sunflowers.Kumuha ako ng ilang bulaklak ng sunflowers para ilagay sa loob ng bahay at hindi maalis ang ngiti ko dahil doon. I put it in a small vace in the dining area and in the island counter. Naglagay rin ako sa living room.After doing that I immediately prepared the ingredients for our breakfast. Madalian akong nagluto ng pancake, ham at hotdog. After that I prepared his coffee. At nataranta ako nang mamataan siyang pababa sa hagdanan."Where's my coffee?" kaagad na tanong niya."Teka," mabilis na sabi ko kasi hindi pa handa ang kape."Hurry up," inis na sambit niya kaya dali-dali ko nang inangat ang mainit na kape para ibigay sa kanya.At dahil punong-puno ang baso, natapon ito bago ko pa maibigay sa kanya. Natapon sa mismong harap niya pero hindi siya natamaan kasi agaran siyang umatras. Nanlaki ang mga mata ko dahil sa kaba."Walang kwenta, nawalan na ako ng gana," malamig na sambit niya saka mabilis tinabig ang kapeng natitira kaya nabuhos ito sa kamay ko."Ahh!" sigaw ko dahil sa init at kaagad kong nabitawan ang baso dahilan para mabasag ito.Tumakbo ako palapit sa sink saka hinugasan ko kaagad ang napaso kong kamay. Mangiyak-ngiyak ako habang ginagawa iyon. Hindi ko na pinatagal ang paghugas ko dahil baka mas lalo siyang mainis.Nilingon ko siya sa hamba ng pinto ng kitchen. He's still there, currently looking at me coldly like he wants to slap me really hard. Nanginig ako sa kaba."I-ipagtitimpla na lang kita ng bago," nanginginig na sambit ko pero mas lalo lang nandilim ang mga mata niya."No way, you always makes my blood boil. You are such a gold digger b*tch. If you'll die I will be the happiest," sambit niya saka mabilis na tumalikod. Nahulog ang ilang butil ng luha sa mga mata ko kaya mabilis ko iyong pinunasan bago siya sinundan.Tuloy-tuloy siyang naglakad patungo sa garrage. Nanatili lang ako sa pinto habang tinatanaw siyang nagda-drive paalis. Mas lalo lang tumulo ang luha ko nang makaalis na siya. Ang hapdi ng kamay ko dahil sa paso pero mas masakit ang dibdib ko dahil sa mga salitang binitawan niya. I am not a gold digger. Kailanman ay hindi ko ginusto ang pera nila o ang pera niya. Sadyang wala lang akong choice. Nagtitiis ako dito kasi wala akong choice.Pinili ko na lang na maglakad pabalik sa kusina. Nakita ko ang mga niluto kong hindi ko naman mauubos pero wala akong choice kundi itapon ang matitira mamaya kasi kung may pagkain na natira sa loob ng ref ay sasaktan niya na naman ako. Sinubukan kong ubusin ang niluto ko kaso hindi ko kinaya kaya nagpasya akong huwag na lang magluto sa tanghali kasi hindi naman siya dito kumakain ng lunch. After eating my breakfast I went to the garden with my unfinished book. Umupo ako sa duyan na palagi kong inuupuan at doon ako nagbasa ng libro kasama ang mga nagsasayawang sunflowers na tanging nagbibigay ng ngiti sa akin.I spent almost three hours reading the book. At natapos ko iyon saktong tanghali na kaya inubos ko ang niluto ko kanina sa breakfast. After eating I decided to clean the whole house. Inuna ko ang kwarto ng asawa ko.Tahimik akong pumasok sa kwarto niya. His manly scent immediately invaded my nose as I look around his room. Hindi siya makalat sa gamit niya at wala rin siyang masyadong gamit kaya ang spacious tingnan ng room. I fixed his bed and I also mopped the floor. This room is too plain and minimalist. Hindi masakit sa mata.Matapos kong linisin ang kwarto niya ay sinunod ko naman nasa labas. I cleaned the whole house despite of my hurting hand. Nasa gitna ako ng paglilinis sa living room nang marinig ko ang pamilyar na tunog ng kotse ni Carl.My eyes widened because I did not expect him to go home this early. Nataranta ako dahil medyo magulo pa ang living room at kapag naabutan niya 'to ay siguradong magagalit siya. Mabilis kong inayos ang lahat para maibalik sa dati pero hindi ko pa natatapos ay mabilis ko siyang natanaw papasok.At sandaling tumigil ang mundo ko sa nakita. He is not alone. Carl Sarmiento is currently kissing a woman and they are too close with each other. Napaawang ang mga labi ko at hindi ako nakagalaw mula doon. Tinitigan ko sila habang naglalaban sa halik.And suddenly the woman stopped and she looked at me. Napatingin rin sa akin ang inis na si Carl kaya doon lang ako natauhan at nag-iwas ng tingin."Who is she?" the woman asked with disgust."Just a maid, let's go upstairs," Carl said and after that he carried the giggling girl towards his room and I know what will happen next.Nakaramdam ako ng hapdi sa dibdib ko kaya nanghihina akong napaupo sa couch. This is not the first time. Ikalawang araw matapos ang kasal naming kami lang ang nakakaalam at ang lolo niya ay nagdala na siya ng babae dito. Ilang ulit at ilang beses. Kaya sanay na ako.Pero sa dinami-dami ng babae na dinala niya ay ngayon lang ako labis na naapektuhan. Ngayon lang ako nanghina at nasaktan sa hindi ko malamang dahilan.Alam kong matatagalan pa sila. Napapikit ako ng mariin sandali bago ko tinuloy ang paglilinis. Natapos akong alas sinko ng hapon sa paglilinis at hindi pa rin sila bumababa. I decided to go upstairs. Hindi ko maipaliwanag ang kabang nararamdaman ko at pati na rin ang panginginig ng tuhod ko.Nasa huling baitang pa lang ako ng hagdanan ay narinig ko na ang malalakas na ungol mula sa kwarto ni Carl. Natigilan ako at napahawak na lang ng mahigpit sa hawakan sa gilid ng hagdanan."Uhmm! Faster Carl! Ughhh!"Mabilis akong bumaba dahil hindi ko makayanan ang mga naririnig at nang makarating ako sa kusina ay mabilis akong uminom ng tubig kasi pakiramdam ko ang nanunuyo ang lalamunan ko.Hindi ko maipaliwag kung bakit apektado ako ngayon dahil mag-iisang taon na kaming kasal at palagi siyang nagdadala ng babae dito. I can't understand why I want to cry right now. I can't understand why I am currently hurting.I tried to hard to calm myself and when I did that I decided to cook for dinner. Tila namamanhid ang buo kong katawan habang nagluluto ng caldereta. Parang pagod na pagod ang katawan pati ang isipan ko.Habang nilalagay ko sa malaking bowl ang niluto ko ay nakarinig ako ng isang mahinang tawa."You are so good at this, Carl. Hindi na ako magtataka kung hindi mo na ako pansinin sa mga susunod na araw. So this is really the Carl Sarmiento they were talking about, huh? I'm lucky then?"Mabilis kong tiningnan ang direksyon kung saan iyon galing. At dahil malaki ang pinto ng kitchen at kaagad ko silang nakita na pababa sa hagdanan. Halos hindi ako ko magawang kumurap nang makita ang magiliw na ngisi sa labi ng asawa ko habang nakapulupot ang braso niya sa baywang ng babaeng kasama."What did you heard about me? I hope it's all positive," Carl said while smirking but the woman just giggled."Wala," sabi ng babae kaya sabay silang natawa.Hearing Carl laugh made me shock. I mean, he's not the kind of person who always laughs. O sa akin lang."Maxine!"Mabilis akong nataranta nang marinig ko ang pagtawag niya sa akin. Iniwan ko ang ginagawa ko para puntahan sila. Nakita ko sila sa living room. The woman is sitting on Carl's lap.Napalunok ako bago tumingin sa mga mata ni Carl. The coldness in his eyes made me shiver."A-ano iyon?" utal na sambit ko sabay tingin sa babaeng nakataas ang kilay sa akin. Mabilis akong yumuko para hindi na lang sila makita."Prepare us foods, hurry up. Huwag kang tatanga-tanga," Carl said so my lips parted before I nod my head as a response.Dahan-dahan akong bumalik sa kusina pero bago pa ako tuluyang makapasok ay narinig ko ang sinabi ng babae tungkol sa akin. "Is she really your maid? I don't like her."Of course, no one knew about us being married. Kaming tatlo lang yata ng lolo niya ang nakakaalam. In this one year of being husband and wife I didn't even meet his parents. O baka nga ayaw niya lang at wala naman akong magagawa doon. Lahat ng babae na dinadala niya dito ay kilala ako bilang katulong."Masanay ka na, Maxine," bulong ko sa sarili ko habang nagpapatuloy sa paglipat ng ulam at kanina sa malakaking bowls.Akmang dadalhin ko na sana ang ulam at kanin sa dining area nang makita ko si Carl na papasok. Natigilan ako dahil tuloy-tuloy lang siyang naglalakad. At sa sumunod niyang ginawa ay tila nagwala ang puso ko. Kinuha niya mula sa akin ang ulam at kanin ng walang kahit anong sinasabi saka siya pumunta sa dining area. My lips parted as I watch him walk. Tila tumigil ang buong mundo ko dahil doon at nakaramdam ako ng ilang hindi maipaliwanag na damdamin.It's no big deal. But for me, it is.They left after they eat dinner. Dahan-dahan ko naman na niligpit ang pinagkainan nila saka kumain na rin ako. I was in the middle of eating my dinner when I heard Carl's car. Nanlaki ang mga mata ko at kaagad ko na nilunok ang malaking karne kaya nabulunan ako. Ang plano kong tingnan ang pagdating niya ay hindi ko nagawa kasi agaran akong uminom ng maraming tubig para tuluyan kong malunok ang karneng bumigla sa lalamunan ko."Maxine," he called but I couldn't answer because I'm still coughing a lot of times.Hinimas ko ang lalamunan ko dahil sa sakit at pinigilan ang sarili na maubo."Maxine!" he called again and this time it's louder. Mabilis akong napatayo at akmang pupunta na sa living room kaso napatalon na lang ako ng mahina dahil ilang metro na lang ang layo niya sa akin.My eyes widened."Sorry, nabulunan kasi ako," mahinang sabi ko pero hindi nawala ang inis sa mukha niya."I am the one who's feeding you so stop acting like boss," malamig na sambit niya kaya napakurap ako at
Nagising ako dahil sa silaw. Umubo ako ng isang beses at dahan-dahan na bumangon. I suddenly remember what happened last night so I roam my eyes around the silent garage. Biglang bumalik ang kaba at takot sa akin pero kahit ganoon ay nagpakatatag ako.Natuyo na ang damit ko pero ramdam ko pa rin ang lamig ng sahig kaya dahan-dahan akong tumayo. I cough a lot of times before I look at the main door. Nabuhayan ako ng loob nang makita na nakabukas na ito.Dahan-dahan akong naglakad papunta doon. Ramdam ko ang init ng mga mata ko at nahihilo rin ako pero hindi ko na iyon pinansin pa. The first thing inside my head was to enter the house.Nang makarating ako sa hamba ng pinto ay kaagad kong natanaw si Carl na nakaupo sa living room. He suddenly looked where I was so my eyes widened. Nang tumayo siya mula sa pagkakaupo ay mabilis akong umatras dahil sa takot. Nanginig ako at kaagad nakaramdam ng kakaibang takot dahil baka saktan niya na naman ako. Baka kaladkarin niya na naman ako at sampal
I continue sobbing hard while hiding. Sograng sakit ng puso ko at halos hindi na ako makahinga pero patuloy akong nagususmiksik. I am so scared. Takot na takot ako dahil baka saktan ulit ako. Natatakot ako.Habang humahagulgol ay bigla akong may naramdaman na bulto ng tao na nakatayo sa harap ko. Nanginginig akong nag-angat ng tingin ay doon ay nakita ko si Don Sarmiento na nahahahag na nakatitig sa akin."S-sorry po. Wala po akong ginagawa. Wala po akong kasalanan," nanginginig na sambit ko saka agaran na lumuhod sa paanan niya habang patuloy ang pagtulo ng mga luha ko."Tumayo ka," malamig na sambit niya kaya kahit nanghihina at nanginginig ang mga tuhod ko ay pilit akong tumayo. "D-Don Sarmiento," sambit ko habang takot na nakatingin sa kanya. Kita ang kulubot ng balat niya pero kahit ganoon ay alam kong malakas pa rin siya.Napabuntong hininga siya saka dahan-dahan na bumaba ang mga mata niya sa braso ko. Kaagad akong napalunok at mabilis kong itinago ang mga braso ko sa likuran
Chapter 6Unti-unti akong tumigil sa pag-iyak pero hindi pa rin nawawala ang takot at panginginig ko. Tinalasan ko ang pandinig ko at nnag mawala ang ingay ng pagbabasag sa labas ay doon ako bahagya gumalaw. I swallowed hard and I slowly stood up.Nanginginig ako sa takot pero kung may pagbabasag akong narinig kanina ay siguradong maraming kalat sa labas. Dahan-dahan akong similip sa pinto ng kwarto ko at nakita ko na kaagad ang mga basag na vases sa hallway. Wala na si Carl doon at siguradong nasa loob na ng kwarto niya kaya lumabas naman ako sa kwarto ko. Nang makalabas ako ay doon ko mas nakita na halos lahat ng mga palamuti dito sa ikalawang palapag ay nasa sahig na. Ang mga vases ay basag, ang mga paintings ay sira pati mga lamesa.Nanubig ang mga mata ko sa nakita at unti-unti kong pinulot ang mga iyon para linisan. Dahan-dahan ang pagpulot ko dahil hindi ko gustong makagawa ng ingay at dahil na rin sa panginginig ng mga kamay ko na halos hindi makahawak ng mabuti.Tuloy-tuloy
Chapter 7Titig na titig ako kay Carl na hindi lumampas sa mga tingin ko ang biglang pag-ilaw ng phone niyang nakapatong lang sa tabi niya. Tumigil siya sa pagkain para lang tingnan iyon kaya napatingin rin ako sa phone niyang hawak na niya ngayon.And when he reads what's the message he received he immediately stood up like it's the most exciting thing he saw. Napaayos ako ng tayo at hindi ko alam pero biglang nanuyo ang lalamunan ko habang tinatanaw siyang unti-unting maglakad palabas ng dining area dahil lang sa mensaheng natanggap niya na hindi ko alam kung galing kanino.Paika-ika naman akong pumunta sa dining area para ligpitin na lang ang mga pinagkainan niya. Pero ilang sandali pa ay bigla siyang bumalik habang kunot ang noo kaya napalayo ako sa lamesa dahil sa takot. Nanlalaki ang mga mata ko siyang tiningnan kaya malamig niyang sinalubong ang mga mata ko."Do not go out of your room later. I will bring someone here. Kapag nakita kitang pakalat-kalat malalagot ka sa akin," ma
Chapter 8I immediately followed what he said. Sa kabila ng sumasakit kong paa ay pinilit kong linisin ang lahat ng mga kalat bago pa ulit siya bumalik. Matapos ko iyong linisin lahat ay hindi ko na nakayanan pa ang sakit ng paa ko kaya ginamot ko iyon.At habang ginagamot ko ang masakit na paa ay bigla kong narinig ang pagtunog ng kotse ni Carl. Natigilan ako pero nang marinig ko na tuloy-tuloy itong umalis ay napabuntong hininga na lang ako saka tahimik na nagpatuloy sa paggamot sa paa ko.After that my injured foot did not look so well. Alam ko namang hindi magiging madali ang pag galing nito lalo na at marami akong trabaho. I need a rest to make this fully healed but I can't just rest. At dahil umalis si Carl ay sa garden ako nagpalipas ng oras. Kumalma ang buo kong katawan habang tinatanaw ang magandang ayos ng mga bulaklak kaya paunti-unting nawala ang sakit ng paa ko. I smiled and I let my hair slap my face.At habang nasa ganoon akong sitwasyon ay biglang may bumusina sa labas
Chapter 9I sighed again and again and I waited for Shane to open the door. Baka sakaling naalala niya na nasarhan niya ang pinto at nandito pa ako sa labas. But I waited outside the main door for thirty minutes until one hour but no one opened it for me.Dahan-dahan akong tumayo saka saka muling sinubukan na buksan ang pinto pero kahit anong pihit ko sa door knob ay hindi ito bumubukas. "Carl," I murmured and a second after that I finally lost my hope that this door would open.Ayaw ko nang isipin ang posibleng nangyayari sa loob. Particularly in Carl's room.I sighed before walking towards the garden. May maliit na duyan doon kaya kahit malamig ay pinili kong doon maupo. Kaunting ilaw na lang ang bukas pero tama lang iyon para maging maliwanag sa pwesto ko ngayon. Dahan-dahan akong umupo sa duyan saka napahimas sa braso ko dahil sa lamig. Mula dito ay tanaw na tanaw ko ang balcony ng kwarto ni Carl. I smiled sadly because it's dark. They are probably sleeping.Mas lumamig ang ihip
Chapter 10Natulog ako nang hindi kumakain dahil sa banta ni Carl. Tunay ngang may CCTVV ang bawat sulok ng bahay kaya mas lalo lang siyang magagalit kapag nakita niya na sinusuway ko siya. I am not hungry when I fell asleep. Pero hating-gabi ay nagising ako sa biglang pagkalam ng sikmura ko.Napahawak ako sa tiyan kong tumutunog dahil sa gutom. Marahan akong tuminghala saka pumikit para kalimutan ang gutom pero ramdam ko na ang panginginig ng katawan ko sa sobrang gutom. Mabilis na lang akong umalis sa kama saka dire-diretsong bumaba."I can't eat anything," sabi ko habang nakahawak sa tiyan ko.Huminga na lang ako ng malalim saka kumuha na lang ng malamig na tubig sa fridge. Dinamihan ko ng inom at dahil doon ay parang napawi ang gutom ko pero alam kong magugutom rin ulit ako mamaya kaya bumalik ako kaagad sa kwarto para matulog. And I immediately fell asleep.Sa muling paggising ko ay maaga na kaya dahan-dahan akong bumangon para magluto na ng agahan ni Carl. Today is Sunday and he