Nataranta ako nang marinig ang pangalang binigkas ng lalaking masungit mula sa loob ng kotse. Napahawak ako sa sombrero ko at kaagad na lumayo. "Pasensya na po uli," sabi ko. Halos patakbo akong bumalik sa tricycle ni Opaw. "Tara, Opaw... bilis!" kaagad kong sabi, pagsakay ko ng tricycle. Kaagad namang lumarga si Opaw. Sandali pa siyang sumulyap sa akin. Alam kong nagtataka siya kung bakit ako nagmamadali, pero hindi na nagtanong. "Hoy, Miss, ang mansanas mo—""Mansanas mo raw, Gwin," sabi ni Opaw at akmang hihinto. Nilingon niya pa ang lalaki. "Hayaan mo na 'yon. Ano kasi, nag-text na si Aling Taning, saan na raw ako," palusot ko, hindi lang siya huminto. "Ikaw bahala, pero sayang 'yong perang pinambili mo no'n," sabi nito Nakagat ko ang labi ko. Talagang sayang nga. Pero hindi na ako tumugon. Kinapos kasi ako sa paghinga. Ang lakas pa rin ng kabog ng dibdib ko. Takot din akong lumingon at baka nakasunod lang sila. Hindi pa nga ako mapakali sa kina-uupuan ko. Gusto kong agad n

Sandali akong natigilan at hindi kaagad nakapagsalita. Pero na isip kong imposible ang sinasabi ng Anak ko. Paanong nakita niya si Fred? Mapait akong napangiti. Pinilig ko rin ang ulo ko ng paulit-ulit. "Anak, imposible na siya ang nakita mo. Hindi taga rito ang lalaking nasa picture," madiin kong sabi. Gusto kong magalit, at piliting isiksik sa utak niya na mali nga ang nakita niya. Na hindi si Fred ang nakita niya, pero pinipigil ko. Wala naman kasing kasalanan ang Anak ko, para magalit ako sa kanya. Ako ang may kasalanan sa kanya. Ako ang may mali, ako ang nagsinungaling at piniling itago ang lahat. Umiling siya ng paulit-ulit. "No, Mama, it's really him. They are exactly the same. The face, the hair, the dimples," giit niya. Kumislap ang mga mata niya habang sinasabi 'yon. Umupo ako sa harap niya para magpantay kami. Kinulong ko rin ang pisngi niya sa mga palad ko, saka matamis na ngumiti. "Where's the picture, Anak?" Imbes tumugon o kontrahin na naman ang sinasabi niya. Hin

FRED POV "Parating na ang ambulansya!" I smirked as I heard those words. Walang disgrasya na nagaganap. May madidisgrasya pa lang kung hindi ako makapagpigil.Ako lang naman kasi ang ambulansyang parating na tinutukoy nitong mga tauhan sa hotel na kaagad gumilid at humilira sa dadaanan ko. Yuko ang mga ulo na animo mga maamong tuta. Hands in my pocket. Mabagal akong naglakad sa ginta nila habang tinitingnan sila isa-isa. Huminto ako sa tapat ng isa sa mga tauhan ko na hindi magawang kontrolin ang panginginig ng mga kamay. Tingin ko nga, pati paghinga ay pinigil niya. Inayos ko ang bow tie niya, saka tinapik ko ang balikat niya. "Breath, kung ayaw mong tuluyang sumakay ng ambulansya," sabi ko, saka iniwan na silang lahat na sabay pa yatang huminga. Malaki at mabilis ang mga hakbang ko papunta sa elevator. "My schedule for today?" tanong ko sa personal assistant ko, si Tonyo.Hindi na lang siya basta driver ko, kung hindi, personal assistant na rin. Nakitaan ko ng potential, kaya p

Hindi ko alam kung namamalikmata lang ba ako, o talaga bang si Gwin ang babae na nakikita ko. Hindi ako makagalaw, hindi ko magawang lumapit sa kanya.Kaagad siyang sinalubong ng teacher at tinuro ang kinaroroonan ng bata. "Mama..." humihikbing sigaw ng bata. Sabay bumaling ang tingin namin ni Tonyo sa bata na ngayon ay nakaupo na. Nakalahad ang mga kamay, at hinihintay na lumapit si Gwin na tinawag niyang Mama. Kahit may luha sa mga mata, ngiting-ngiti naman. Sandaling bumagal ang paglalakad ni Gwin. Bakas ang pagkagulat nang makita kami ni Tonyo, pero maya maya ay patakbo itong lumapit sa bata at kaagad niyakap. "Anak, Widmark, anong nangyari? Masakit ba?" tanong niya. Banayad niyang hinaplos ang ulo ng bata at hinalikan ang sugat nito. Kumunot ang noo ko. Talagang si Gwin nga ang babae na nasa harap namin ngayon. Umiiyak habang yakap ang batang sinasabi niyang anak. Nahagod ko ang buhok ko kalaunan. Ano ba itong nangyayari? Akala namin nawala na siya. Akala namin may nangyari

GWIN POV Madaling araw na, ngunit dilat pa rin ang mga mata ko. Sobrang pagod ang katawan ko. Ang isip ko, pero ayaw naman akong dalawin ng antok. Mabuti pa itong Anak ko, kahit may sugat at masakit ang ulo, mahimbing pa rin ang tulog. Humihilik pa nga. Napapangiti na lang din ako habang pinagmamasdan siya. Panay kasi ang pag-sleep-talk niya, ako naman ay panay ang pagbuntong -hininga. Paanong hindi ako makatulog, akala ko kasi matapos ng sagutan namin ni Fred kanina ay hindi na niya ako kakausapin o papansinin. Pero may pahatid-hatid pa ng resibo. Pwede naman sanang iutos na lamang niya kay Tonyo 'yon. Tapos may pasundo-sundo pang sinasabi. Loko ba siya? Sabi niya, ayaw niyang bubuntot sa kanya ang Anak ko. Bakit ngayon, siya ang parang bumubuntot? Napabuntong-hininga na naman ako. Napatingin sa bigay ni Fred na resibo. Hanggang ngayon kasi ay hawak ko pa rin. Nabuang na rin siguro ako. Dahil sa resibong 'to kasi. Naalala ko ang noon. 'Yong panahon na hinawakan n'ya ang kamay k