Caroline was all smiles as she walked down the carpeted aisle. Ang lapad ng ngiti niya at nag-iinit ang gilid ng mga mata habang marahang naglalakad at titig na titig sa lalaking naghihintay sa kaniya sa ginawang altar. Finally, after their long-term relationship, nauwi na rin sila sa kasalan. After five years of planning her Filipiniana-themed beach wedding, she is finally wearing her dream gown. Suot niya ngayon ang Filipiniana-inspired two-piece gown made of tulle fabric. Floral embroidered cropped top with butterfly sleeves. Hanggang sahig naman ang haba ng pang-ibabang skirt na may thigh-high slit, at high-heeled white sandals. Simple lang ang ayos ng buhok niya, nakaipon at nakatali ito sa gitna ng ulo at nilagyan ng white floral band that matches her gown, and her hair bangs were split into two sides. Light lang din ang make up niya; nude brown for her eyeshadows, nude mini orgasm blush on, and sand nude for her lips. Umaalingaw-ngaw rin sa buong paligid ng resort ang malamyo

“Teacher Carol, I’m done!” “Wow, Carl! You are so fast!” puri niya sa batang lalaking lumapit sa table niya at inilapag ang papel kung saan puno iyon ng sinulat na buong pangalan nito. “Yes, Teacher. Can I have my stars na, Teacher Pretty?” “Okay.” Kinuha niya ang stamp na hugis star at idiniin iyon sa stamp pad. “Three stars for the fastest Carl.” Tatlong beses niyang itinatak iyon sa likod ng palad nito. “Yey! Thank you, Teacher Caroline!” umalingaw-ngaw ang masaya nitong boses bago patakbong bumalik sa desk nito. Ibinalik naman ulit niya ang atensiyon sa ginagawa, ngunit hindi pa nagtatagal, nakarinig na siya ng iyakan. Mabilis siyang tumayo pagkakita sa dalawang estudyante niyang nag-aaway na. “Anong nangyari? Ronie, why are you crying? Carl?” mahinahon niyang tanong sa dalawang bata. Nakatayo si Carl sa tabi ng desk nito, si Ronie naman, nakaupo at umiiyak. “It was Carl’s fault, Teacher! It should be me who finished first, not him!” “Teacher, wala po akong ginagawa kay Ron

NANGUNOT ang noo ni Caroline nang mabasa ang pangalang nakarehistro sa telepono na dahilan ng pagva-vibrate niyon. Sa mahabang panahon, hindi na pumasok sa isip niya na isang araw may isa sa mga taong bahagi ng buhay niya ang magpaparamdam pa sa kaniya.“All right, may phone call akong dapat na sagutin. I will give you time to study the 8 Earth History. Magkakaroon tayo ng recitation after this call. Are we clear?”“Yes, Ma’am.”In-off niya ang camera ng laptop at nag-mute ng speaker. Bago dinampot ang cellphone na muli na namang nag-vibrate matapos nang ilang segundong pananahimik.“H-hello?” nag-aalangan niyang tanong.“C-Carol, si— si Tita Bridgitte mo ito.”“Napatawag po kayo?” may kaba nang pag-uusisa niya. Garalgal kasi ang boses ng nasa kabilang linya at halatang nagpipigil na lang na umiyak“A-ang papa mo. Your father Carlo is dying, hija. And he’s looking for you.”“Po? A-ano pong nangyari kay Papa? ‘Asaan siya, Tita?”“We are in the hospital. Please visit your father. He rea

“Papa… ni Bullet…” Humigpit ang yakap ni Clover sa batok ng lalaking nakatalungko sa harapan niya at saka humikbi-hikbi habang hinahagod nito ang likod ng paslit.“Are you lost, pretty?” tanong ng lalaki na tinangu-tanguan ni Clover.Humiwalay ang paslit sa pagkakayapos dito at pinunasan ang basa sa luhang mukha. “Nakita ko po kasi kayo kaya sinundan ko po kayo. Kayo po papa ni Bullet, ‘di ba?”Nangunot ang noo ng lalaki at pinakatitigan ang batang babae. “Oh, you are that kid in the airport. I see.”“Naaalala n’yo na po ako?” Kumikinang sa tuwa ang mga mata ni Clover, lalo na nang tumango ang lalaki.“And why did you follow me? If my bodyguards didn’t tell me a kid was looking for me, I would not notice you.”“I—” Napayuko si Clover nang walang maisagot.Hinaplos ng estranghero ang tuwid na buhok ng paslit. “Next time, don’t follow anyone even if you know them. Do you understand?” paalala nito habang nakasapo sa magkabilang pisngi ni Clover ang malalaki nitong kamay.“Opo. Hindi na p

“ARE you done, Silver?” tanong niya nang makitang nakahilig na lang ang ulo ng paslit sa desk nito at nilalaro ang hawak na lapis. Binigyan niya ito ng seatwork after ng lunch break nila. And it’s been an hour now, wala pa rin itong ipinapasa sa kaniya.“Silver?”Tamad na nag-angat ng ulo ang paslit. Padabog nitong binuklat ang pad paper at padabog ding dinampot ang pencil. “Not yet, Miss,” sagot nito.Marahang nagbuga ng hangin si Caroline. It’s been a week since she started teaching Silver. Gumagawa naman ito, iyon nga lang laging delayed ang tapos ng per subject niya rito dahil hindi agad nito ginagawa. Hinahayaan na lang muna niya, dahil kung ganito pa ito sa kaniya, baka mas mag-tantrums lang ito kapag pinilit niya.Ibinalik niya ang atensiyon sa ginagawa nang makitang nag-uumpisa nang magsulat ang bata. Simple lang naman ang ipinapagawa niya rito ngayon; isulat sa buong papel ang buo nitong pangalan. Matalino naman kasi ito. Sa isang linggo niyang pagtuturo dito, nakita niyang m