Chapter 15- Chldhood Memories (Act 2)

Malalim na ang gabi ngunit hanggang ngayon ay naririto pa rin kami sa malamig na selda. Yakap-yakap ko ang sarili ko dahil naiisip ko kung gumagawa pa ba ng paraan sina Mom para hanapin ako. Sa kabilang selda naman ay naririnig ko ang mahinang pag-awit ng batang babae bilang pang-aliw sa kanyang sarili habang naghihintay kami ng tulong.

“Walang bituin ang kalangitan

Walang gagabay sa mga nawawala

Mananatiling ligaw ang mga batang hindi alam ang patutunguha

Ang gabing kay dilim ay dalang lamig sa mga nag-iisa,” ang awit niya.

Napatingala naman ako at lumapit sa bukana ng selda. Minsan nagtataka ako

kung bakit malalim na ang gabi ay hindi pa ito natutulog.

“Ang ingay mo. Alam mo ba yun?”ang reklamo ko sa batang babae.

Nakita kong malungkot ang kanyang ekspresyon. Ngumunguto siya dahil sa sinabi ko.

“Gusto ko nang bumalik sa ampunan,” ang sambit ng batang babae.

Ampunan? Nasaan ang mga magulang niya? Napatingin ako sa batang babae. Nakita ko sa paligid niya ang malakas na dal