14.2: Her Arrival

“’Wag ka nang umiyak. Kapag nakapag-adjust ka na sa amin ay madali mo na lang mako-contact ang parents mo,” alo sa kanya ng pinsan na nakaupo sa harapan katabi ng mommy nito na nagda-drive. Nang marinig ang sinabi nito at tumango-tango na lang siya habang pinupunasan ang mga luha gamit ang laylayan ng suot. Pero matapos niyang tuyuin ang mga luha ay huminga siya ng malalim at hindi napigilang isatinig ang alalahanin sa humihikbing tinig.

“Pe-pero wala naman ka-kaming telepono ka-kaya hindi natin sila matatawagan.”

“Iniwan naman ni mommy ang number naming kaya sigurado akong makakagawa ng paraan sina tita para makausap ka kaya ‘wag mo na munang isipin ang tungkol doon. Umidlip ka na lang muna para hindi ka lalong malungkot, okay?”

Natahimik siya dahil sa mga sinabi ng pinsan at walang imik na tumago bago isinandal ang katawan sa sulok ng pinto at ipinikit ang mga mata kahit na hindi siya sigurado kung makakatulog ba siya dahil sa dami ng iniisip.

***

“Bea, Bea…” tawag ng kung sino kasa