Chapter 6 Laboratory

<Mia>

Wala akong gana simula ng nakita ko ang pictures na iyon. Naiinis ako, hindi na nga siya nagsabi sa akin nagpost pa siya sa i*******m na may kasamang ibang babae.

Bwisit na iyan! Nasira ang araw ko.

Gabi na ako nakauwi at matamlay ako. Wala pa rin si Ethan na lalong nagpakulo ng dugo ko. Wala na rin si matandang mabaho, may isusumbong na naman siya sa magaling kong pamilya. Ang sarap nilang pag-uuntugin.

I texted Ethan.

“Ethan Lee Chanx Mendoza! Nasaaan na ikaw?! Wala pa pagkain sa bahay! Hindi ka naman ginagabi ng uwi!!!!”

Pinuno ko talaga ng exclamation point para alam niya na wala ako sa mood. Nababadtrip ako gusto kong manakal.

I tried to call Lorena pero hindi niya sinasagot ang tawag ko. Nag ri-ring lang ang cellphone niya. Tinext ko din si Yunnie, na ayusin niya ang pinanggagawa niya.

I looked at my phone at wala pang ni isang text si Ethan. Bwisit na lalaking ito. Iyung gutom ko kinuha na ng pagka badtrip ko. Hindi na ako kakain na badtrip na ako.

Nakakagigil gusto ko manakal.

Twelve minutes lang akong naghintay at narinig ko na ang sasakyan niya.

“Bakit ngayon ka lang?” I crossed my arm in my chest at tinaasan ko siya ng kilay. Nasa pintuan ako at nakasandal.

“Hey, I’m sorry I wasn't able to text you, I was in a hurry in the morning, and I became busy at work.” he tried to kiss my cheeks pero umiwas ako.

“My colleague invited me. It's his birthday. I brought you food,” pinakita niya sa akin ang hawak niyang paper bag na may tatak na sikat na brand ng isang restaurant.

“Uwi ba iyan ng matinong asawa?! My God! Ethan Mendoza anong oras na! 10 pm na! Nauna pa akong umuwi sa’yo! Di ka naman nauubusan ng load pero hindi ka nag te-text! At anong gagawin ko diyan?” turo ko sa pagkain na hawak niya. “Akala mo ba mdadala mo ako sa pagkain na iyan ah?! Huh!? kanina pa kita hinihintay! Almost 2 hours na!" Kahit hindi naman totoo. "Hindi ka man lang nagsabi na nakipag birthday ka pa!” reklamo ko. Naiinis talaga ako.

Nangunot ang noo niya. “Did you have a bad day?” Nakakunot pa rin ang noo niya at ang mukha niya ay napaka inosente habang nagtatanong, concern din ang mga mata niya.

“Huwag mo akong ini-English!” sigaw ko sa kanya.

“Hey, relax.” pagpapakalma niya sa akin.

Naglakad ako papasok sa loob at sumunod siya sa akin at inilapag niya ang hawak na paper bag sa lamesa.

Umupo siya sa sofa at tinanggal niya ang suot na kulay black na coat.

Nasa harapan niya ako nakapamewang.

“Busy?! busy ka ba talaga o kung saan-saan na naman pumunta?!” akusa ko sa kanya. Lalong umiinit ang ulo ko. “Ineexpect ko na nandito ka na sa bahay tapos madadatnan ko pa walang pagkain dito!” marunong akong magluto kaso siya ang madalas ang nagluluto, hindi niya ako hinahayaan na gumalaw sa bahay o may gawin, gusto niya naka relax lang ako. Kaya nasasanay na rin ako.

“Hindi ka naman ganyan ah! Hindi mo ba alam ang oras?! Wala ka bang cell phone ah?!" Ano pa iyang silbi ng mamahalin mong relo kung hindi ka naman marunong tumingin sa oras! Sa susunod huwag ka ng magsuot ng ganyan kung ginagawa mo lang design sa katawan mo!” lalong kumunot ang noo niya at tahimik lang siyang nakaupo habang nakatingin sa akin. Para siyang isang bata na pinapagalitan ng isang ina.

Inis na inis ako sa nakita ko at sa kanya ko lang mabubuhos ang inis ko. Alam ko naman na naiintindihan niya ako at mahaba ang pasensya niya sa akin.

“O, ano? Bakit hindi ka sumasagot?! Kasi alam mong mali ka!”

Pinapahaba at pinapalaki ko ang isang maliit na bagay kahit na hindi naman dapat. Alam ko kasi makikita ko siya kaagad pag kauwi ko pero hindi ko man lang siya nakita kaya lalong nadagdagan ang pagka badtrip ko.

Can someone feel me? You’re expecting someone to ease your bad day when you see them pero nanlumo ka ng wala sila sa tabi mo. Kung sino pa 'yung inaasahan mo siya pa 'yung wala sa tabi mo.

"Hey, our neighbors might hear you." Hinay-hinay siya sa pagsasalita.

"Wala akong pake!" Nilakihan ko siya ng mata. "Marinig nila gusto nilang marinig! Kung gusto nila i-broadcast pa nila! At saka wala ba silang inaasikaso sa buhay para makinig sa'tin?!" Hindi niya ako pinatapos sa pagsasalita.

"Kahit ayaw nilang makinig, wala silang choice dahil naririnig ka nila." Tumayo siya at hinila niya ako. Pinaupo niya at tumabi siya sa tabi ko.

"Alam ko hindi ka pa kumakain. C'mon, set aside your anger towards me. Kumain ka muna." Pang-aamo niya sa'kin.

Tinanggal niya sa paper bag ang mga pagkain and serve me.

"Do you want me to feed you?" Napatingin ako sa mga mata niya at para akong hinihigop ng mga 'yon.

"Mia?" Nagtatakang tawag niya. "Hey!" Nagising lang ako ng niyugyog niya.

"Huwag na! Ako na!" Kinuha ko sa kanya ang spoon at fork at sinimulan ko ng kumain.

Ang sarap.

I saw him smile a little bit.

Amoy pa lang masarap na.

"Ngumiti ka?" Tanong ko habang nakatingin sa kanya

He shrugged and got his phone. Pasimple akong tumitingin doon habang kumakain.

Pumunta siya sa text messages and he read my messages, kaya pala hindi siya nag rereplty kasi hindi siya naak seen, binasa ang mga text ko. Nakatingin lang ako doon habang patuloy sa pagkain.

He texted his twin. “I left…” Nilunok ko ang nasa bibig ko at mas lumapit pa para mabasa ko ng malinaw. “The folder…” marahan ang aking pagkakabasa. “to your secre… tary.” bulong ko. He tap the send button and he taps an unregistered number.

“Why are you reading my text messages?” tumingin ako sa kanya at tumingin din siya sa akin.

“Hindi ah, napatingin lang ako.” tanggi ko. Hindi siya sumagot at gigil na nagtusok ako sa pagkain ng hindi nakatingin. “Aray!” imbis na pork ‘yung natusok ko gamit ang tinidor, natusukan ko ang kamay ko.

“Focus on your food.” seryosong sabi niya habang tinitignna ang kamay ko na napuruhan ko.

Nag focus na lang ako sa pagkain ko. Busy lang ako sa pagkain ng bigla niya akong tanungin.

“What do you want to design for my laboratory?” binaling ko sa kanya ang tingin ko at may hawak na siyang ipad. Oo, nga pala dala niya rin ito kanina.

Umusog ako sa kanya para mas makita ko ng malapitan at malinaw.

“Diba under construction pa ang iyong laboratory mo?” tanong ko habang nakatingin lang sa mga pictures.

He asked me about the location of his laboratory. Kaya busy din siya dahil pinapatayo niya ang laboratory niya.

“Yeah, malapit ng matapos. I want to know your suggestions.”

I swipe left and right may mga sample kung nasaan dapat nakalagay o nakapwesto ang mga microscope at etcetera na hindi ko na alam ang pangalan. Kahit nga pinto at materials at design hinihingi niya ang opinyon at suggestions ko.

“Parehas lang na maganda. Maganda lahat.” binitiwan ko ang hawak ko na pagkain at nilagay sa lamesa.

”teka ang bilis naman yatang matapos? Baka kapag nag earthquake ng mahina tumba na iyang laboratory mo. hindi dapat binibilisan ang paggawa ng mga ganyan at saka ang mga engineer at architect mo pwedeng makasuhan kapag hindi matibay iyan.” I advised. Nakasalalay ang mga license nila.

“It’s been a year Mia. actually going for three years and a half years. “ napatango ako. Ganu’n na pala katagal iyon?

“Tapos patapos na? Eh, ang bilis pa rin.” reklamo ko. Alam ko kasi last pa lang niya sinimulan ipinatayo.

“ My architect and engineer are known worldwide, and I already had a blueprint for my laboratory before I decided to build it. Everything is on the plan.”

Sabagay kung batakan ang mga engineer at architect niya wow na wow talaga, madali lang matatapos lalo na kung matagal ng naka plano at paggawa nalang ang kulang. Pero hindi na rin masama ng four years.

“Okay na iyan at saka sundin mo kung ano ang sa tingin mo ang tama.” tinignan ko ang ibang pictures at nakita ko ang blueprint.

“Cleaning room, office, specimen process, hematology QA.” binigay ko na sa kanya ang ipod niya dahil wala akong maintindihan sa mga room at by part ng blueprint niya.

“Magaling, maganda, magaling ang architect mo” komento ko. Wala na akong alam sa mga ganyan, nakalimutan ko na lahat.

“Do you think it is fine to put the hematology in the middle and the chemistry immunoassay besides the blood gasses?” he asked me while looking at the blueprint.

“Alam mo Ethan.” kinamot ang balikat ko, biglang sumakit ang ulo ko sa mga binanggit niyang pangalan, naririnig ko palang 'yung salitang chemistry sumasakit na ang ulo ko. “Sundin mo na lang iyang blueprint mo at saka sabi mo nga malapit ng matapos, iyang mga cabinet etc mga tea potion na ginagamit niyo, ilagay mo na lang sa cabinet or what, kung saan mo balak ilagay at kung saan ba talaga sila dapat nakalagay.” mahabang suggestion ko. “At saka make sure mo na lang na matibay ang pagkakagawa. Ay sabagay magagaling ba naman ang mga architect at engineer mo.”

“Yeah, most of the design and the outline is their suggestion.” tumingin ako sa kanya. Ang seryoso talaga ng lalaking ito.

“Ayun naman pala! Why asking about my opinion?"

He gave me a bottle of water kaya tinanggap ko 'yon.

"You're my wife, and you're part of this." He said nonchalantly.

"O tapos?" Part? Wala nga akong alam sa mga ganyan. 'yung chemistry subject namin nag cu-cutting lang ako. At saka iiwan ko din siya

He shrugs. "I need your opinion, of course." Kinuha niya ulit sa'kin ang ipod at may pinatingin sa akin na picture.

"Where do you think I should place this table?" Tanong niya at office table iyon.

Inilapit ko ang mukha ko sa kanya. "May kilala akong master." Ngumisi ako. "Isa siyang sikat at magaling na master na makakatulong kung saan dapat naka pwesto at nakalagay ang mga aparatos at pang experiment niyo." Ngumiti ako ng malawak.

"Alam niya kung saan dapat nakapwesto ang mga table, chair, pinto and etc." Seryoso lang siyang nakatingin at nakikinig sa'kin.

" Master of Feng shui! Ipa feng shui mo ang laboratory mo para successful ang mga ginagawa niyong experiment." Namamanghang suggestion ko.

Natutuwa ako sa sariling suggestion

"This is a laboratory. Why do I need feng shui?"

He turned off his iPod.

"Para dumami ang pera na mapunta sa inyo." Nilakihan ko ang mata at namamangha.

He sighed and closed his eyes.

"Ang talino ko talaga!"

Feng shui ang kailangan niya hindi ako.

"Gusto mo samahan kita sa kanya?"

He signs me to stop talking while his eyes are still closed.

I stop from smiling. Nakalimutan ko ang pagkainis ko sa picture na iyon at heto ako masaya na ulit at tumatawa.

NAKAHIGA na kami sa kama at masama kong tinignan ang isang malaking bottle ng tubig na nas tabi ko, nakapatong 'yon sa besides table.

"Are you still mad at me?" Napatingin ako kay Ethan, na busy ulit sa ipod. Nakasandal siya sa head board ng kama.

"Oo.", Inirapan ko siya kahit hindi naman siya nakatingin.

"Let me treat you to a vacation. Where do you want to go? Singapore or China?" He asks me and swipes on his iPod.

"Huh?" Sumandal na rin ako sa kama at tumingin sa ipod niya.

Nag sesearch siya about traveling.

"Aalis na naman tayo?"

May unan sa gitna ng kama. Nasanay na rin siya na ganito ang set up namin dahil noong mga unang araw namin ayaw ko siyang makatabi kaso hindi pwedeng hindi kami magtabi dahil may nakabantay sa amin. At saka naka lock lahat ng ibang kwarto sa bahay na ito at hindi namin alam kung sino ang may pakana, hindi rin namin mahanap ang mga susi.

He nodded at me. "You're mad at me." He looks at me.

"Magpabook ka na lang papuntang Siargao" seryosong sabi ko.

Humanda ka sa'kin.

"Gusto ko bukas na 'yan. Alis na tayo bukas."

He nods at me. "How many days do you want to spend?"

Kailangan kong itext si Lomi, kung saang Siargao nasana si Lomi. Bwisit lang ah, hindi talaga sinabi sa'kin at hanggang ngayon hindi pa rin siya nag tetext at tumatawag. Masyado ka ng nag eenjoy, girl.

"Kahit 3 days lang muna. Huwag ka muna pumasok sa work ah? Lumiban ka muna, at saka hindi mo naman ikaka poor mo, mayaman ka, eh."

"Done. We will leave tomorrow morning at 4 pm. Wake early." Istriktong sabi niya.

Ang bilis naman pumayag, oo, kaagad sa akin wala man lang side comment.

"Oo na! Nandiyan ka naman para gisingin ako."

Since freelancer nga ako, at wala akong mga early schedule kaya hindi ako nagigising ng maaga unlike him. 4 am gising na siya.