CHAPTER 2

Maaga akong dumating sa bahay, not my usual routine. I mean, kadalasan gabi na ang uwi ko. Kung saan-saan pa ako sumusuhot bago umuwi. Late na rin naman ako pumapasok kaya late rin ang uwi ko. One time, pinalakpakan ako ni Mommy dahil maaga akong pumasok sa SI.

“I'm home!” sigaw ko nang pumasok ako sa tanggapan ng bahay namin.

“May lagnat ka ba, nak?” Lumapit si Mommy para e-check ang noo ko. Artista talaga.

“Intrams namin, remember?” I hugged her.

“So, how was your day? May pogi ka na naman bang nabiktima?”

Sabay ngisi niya sa akin. Bumitaw ako sa yakap niya at dumiretso sa sofa at umupo. Shit, kapagod.

“Mayroon naman, Mom. Halika rito. May kwento ako sa’yo.” I pat the space beside me, motioning her to take a sit.

“Hmm?” When she already beside me. I changed my position. Nakahiga na ako ngayon sa mahabang sofa at nakaunan ang ulo ko sa kandungan ni Mommy.

“Kasi kanina, there was a guy, Mommy. He's tall, lean, and his aura, it's a bit dangerous... you know? Gwapo niya, Mom.”

Tiningala ko siya at nakitang masinsinan siyang nakikinig sa kwento ko. I smiled at her. Close kami ni Mommy, she's my bestfriend and my everything. May kuya ako but he's not with us. Sinama siya ni Daddy sa Beijing. Hindi na nagsasama pa ang parents ko but they are in good terms.

“And what about him?”

“He doesn't like me.” I laughed after that.

“Mukhang may makakatapat ka na, ah? Bakit daw ayaw niya sa’yo?” There's a ghost of smile in her lips.

“Hindi ko rin alam. I'm just cheering him during his play.

Siya na nga ang chini-cheer ko, e. Sabihin mo, Mommy, maarte lang kamo siya. Ang choosy! Dapat magdiwang siya dahil isang Etyl Ann Guanzon the mabait ang nag ch-cheer sa kanya. Ang ganda ko masyado para lang baliwalain no’n, ‘no!”

Mahaba kong kwento kay Mommy. Narinig kong tinawanan niya lang ako at pinaglalaruan ang aking buhok.

“Let's just say na hindi sa lahat ng oras ikaw ang gusto, ikaw ang papansinin at hindi lahat ng tao ikaw ang pipiliin.”

May bahid ng pait sa boses ni Mommy nang sabihin niya ang mga katagang iyon. I know sinasabi niya ito sa akin dahil gusto niya lang akong maliwanagan pero alam ko rin na may pinanggalingan ang lahat ng iyon.

She loves my father so much that she chose to let Dad go and let him chose another woman over her. They were married but still Dad cheated on her... Dad cheated on my Mom's best friend... she was betrayed by her beloved husband and trusted best friend.

I guess a married relationship doesn't always flow by love alone. It's also about how committed you are to your chosen partner. Promises meant to be broken. And love is like sand, big or small it is, no matter how big the love you invest to the person when the sand blown by the wind… it's slowly gone. Love faded.

“No, Mom. I won't be like you.”

When I turned to her, guilt crept on me. Gusto kong murahin ang sarili ko sa binitawan kong salita sa kanya. That was an insensitive act of me.

“No, sweetie.” She forced a smile. “You're right. Huwag mo akong gayahin. Choose someone who will stay with you no matter what. Someone who will truly love you. Someone that will repeatedly choose you. Someone who will fight for you. Your battle is also his battle. Huwag mong piliin ang taong sa una lang magaling.”

Natahimik kami ng ilang saglit. I thought that be would be all but there's some more. Hindi ko inaasahang sasabihin niya sa akin.

“Lumaban ka. Ipaglaban mo hangga't kaya mo pa. Pero, kung nasasaktan ka na nang sobra... learn to let go. Ang pag-ibig hindi puro saya lang pero hindi rin lugar ng mga taong nasasaktan…”

Kinabukasan, tanghali na ako nagreport sa SI. Last day ng intramural kaya mas naging ka interesante ang mga activities. Pagdating ko sa gate ng SI, naroon na si Shan naghihintay sa akin. She looks annoyed. She's wearing our team shirt which is pexie peach. Nakatak-in ito sa suot niyang maong fitted pants with channel belt. Sosyal, naka-heels. May bakas ng make up ang mukha niya but not that obvious, unlike sa ibang babae.

“Kainis ka! Isang oras akong naghihintay sa’yo rito sa labas!” bungad niya nang makalapit ako sa kanya.

“Sorry, uh... may pinagawa lang si Mommy.” pagrarason ko.

“Ah, talaga? Mauutusan ka?” sarkastik niyang tanong at nilipat ang tingin sa hawak ko. “Ano ‘yang dala mo?”

“Para sa baby ko ‘to.” Tinaas ko nang kaunti ang itim na kartolina.

“Effort, tanga,” ismid niya na inirapan ko lang. “Nuod muna tayo ML tournament. Mamaya pa naman ang laro nila JB.”

Tumango ako sa kanya at sumunod na sa paglalakad . Nasa hagdan pa lang kami ay naririnig ko na ang hiyawan sa labas ng Class Laboratory Room. Tuluyan na kaming naka-akyat at tama nga, ang daming estudyante ang tumutunghay sa harap ng malapad na naka-set na projector. ‘Only the player allowed to enter the room’ ‘yan ang naka-post sa labas ng pinto. Patapos na ang laro nang dumating kami kaya mas naging intense ang labanan.

“Huy, cancer ka, Arthur! Pabuhat ka sa mga kasamahan mo, mahiya ka naman!” sigaw ng isang estudyante.

“Sino ba mga kasamahan ni Arthur?” I asked Shan but she only shrugged her shoulder. Naiinis na ako sa babaeng ‘to! Wow, concentrate! Player ka, girl?

“Mayabang na Arthur, Cancer naman pala ‘yan bakit siya pa ang sumali r’yan?!” I heard from a bunch of guys, hindi ko alam kung sino kase nakatalikod naman silang lahat.

Actually hindi ako makarelate sa ganitong laro. Hindi naman ako nag lalaro nito. Uso ‘to ngayon, e. Kahit sa loob lang ng room namin nagsisipwestohan pa sila para maglaro. Kahit may teacher, go! Bahala na ma-failure basta hindi ka cancer sa ML.

“Sumali si James?” I asked Shan again. Adik din kasi ang isang ‘yon sa ML.

“Ay jusmiyo, Arthur! Ano ba ‘yan! Palabasin niyo 'yan! Walang ambag! Panalo na, e! Bakit kung kailan mananalo na hindi nila binantayan tore nila?! Pabuhat, amporkchop! Siya na nga ‘yong bantay sa tore tapos minions lang kalaban niya namatay pa siya! Hoy, lumabas ka diyan, Arthur, tayo magtutuos!” galit na galit na sigaw niya. Kung, maka-trash talk akala mo naman sobrang galing na, e ‘no?”

“Naglalaro ka rin ka ba niyan bakit kung makasigaw ka r’iyan parang ikaw ‘yong kasamahan niya sa ML?”

“Hindi, hehe nakikipagtrash talk-an lang ako sa kanila,” natatawang aniya at tinuro pa ang mga ibang estudyante na stressed na rin kay Arthur. Napailing na lang ako sa kaibigan at tumalikod na roon.

“Malala ka na, Shan.”

Napag-isipan kong tumambay na lang muna sa AVR dahil naroon naman ang mga classmates ko. Pagkapasok ko, nakita kong nag-ja-jaming sila. May nag ja-jamming, may nag-kukwentohan, may nag-papabraid ng buhok. Ibang klaseng section ang mayroon ako. Dumiretso ako kung nasaan sila Dhalal nag-ja-jamming, si Mimay iyong nag-gi-gitara tapos ang grupo ang kumakanta.

“Tyl, sumabay ka!” aya ni Dhalal nang makaupo ako.

“Ano bang kinakanta niyo?”

“Random lang.”

“Anong lyrics ng random lang?”

“Buang ka!” Pinasiringan niya ako ng mga mata niya.

“Gandahan niyo pandinig niyo para sa boses ko,” ani ko sabay tawa. Umayos na ako nang upo at nagsimula nang kumanta.

“I'm into you, you're mine

 you're pretty in the sight

 as of now, I'm alone

hoping you'll be with me under the white bulb

 in the yellow moon,”

“What the heck is that song?!” Tiningnan nila ako na parang isang banyagang bagay na hindi nila makuhang intindihin. I laughed seeing them like this.

“Buwan,” I answered casually.

“E, bakit ganyan lyrics mo?”

“Ay moon pala ! English version ng buwan ‘yan. Mga ulol kayo! ‘Di ba kayo marunong mag-English ha?!”

“Susmaryusip santo sima!” Nasapo na nila ang kanilang mga noo sa sinabi ko. In-English ko lang 'yung lyrics, mali ba

‘yon? Style ko ‘yon. Kaya pala natahimik sila nang kumanta na ako.

“Etyl si JB, dadaan dito!” Agad akong napabaling sa pinto kung nasaan si Jeffame nakatayo at nakabantay sa pinto. Tumayo ako sa pagkakaupo at nag-kukumahog na lumapit sa kanya.

“Buksan mo,”  utos ko sa kanya. Nakita kong dadaan nga sila JB at ang ibang player sa basketball. Naka-Jersey silang lahat.

“Anong mayroon diyan?” dinig kong tanong ng mga ka klase ko na pumunta rin sa amin.

“Guys, tulak niyo ako kay JB kapag dumaan na sila, ha,” nakangisi kong sinabi sa mga kaklase. Tumango naman sila at tumawa. Ang iba napailing na lang sa akin. “Guys, ‘wag papahalata, ha? Kunyari naghahabulan kayo tapos kunyari naitulak niyo ako nang hindi sinasadya,” na-eexcite kong sinabi sa kanila.

“Jef, malayo pa?” tanong ko sa kanya, siya kasi ang bantay sa pinto.

“Ayan na siya!” natatawa niyang sinabi. Pumwesto naman agad ang mga ka klase ko at timing nang itulak nila ako kay JB agad ang bagsak ko.

Sinalo niya ako at agad nanlaki ang mga mata ko nang hawakan niya ang bewang at likod ko. Shit, shit, shit! Nag-haharumintado ang puso ko sa kaba. Hindi ako makagalaw at pansamantalang tumigil ang paligid ko na tanging siya at ako lang ang tao sa mundo. Ang bango niya at ang gwapo niya sa malapitan!

“Yieeee, maharot!” Nabalik ako sa reyalidad nang marinig ko ang tuksuhan ng mga nasa paligid ko.

Kahit kumakalabog ang dibdib ko sa kaba ngumiti ako sa lalaking nasa harapan ko nang itayo niya ako.

“Sa susunod, galingan niyo ang acting niyo at siguraduhin niyong hindi kayo naririnig sa labas habang nag-paplano.” He smirked before leaving us shocked.

“Nice one, bebe girl!” tukso ng kasama niya.

Humagalpak sa tawa mga kaklase ko sa sinabi no’ng dalawa. Mga walang hiya! Pahiya akong pumasok sa loob ng AVR at humalukipkip na lang sa inis na nararamdaman. Napaka-hard to get naman ng lalaking iyon!

Hindi ko namalayan nakatulog pala ako sa upuan ko. I felt a hand patting my face slowly to wake me up. Kinusot ko ang mga mata at nakita ang panget na mukha ni Shan.

“Akala ko ba manunuod ka ng game ng baby mo?” She raised her brow.

Damn, championship pala nila muntik ko nang makalimutan! Tinanaw ko ang relo at nakitang alas tres na. Alas dos trenta ang laro nila, ah? Baka tapos na 'yon! Tiningnan ko ang kaibigan gamit ang nag alalang mukha pero inirapan niya lang ako.

“Dalian mo na! Ang panget ng laro niya, I think kailangan niya ngayon ang isang tulad mo.”

“So, hindi pa tapos?”

“Kaya nga dalian mo na!”

Dali-dali kong kinuha ang gamit ko at ang kartolinang itim na inihanda ko sa kanya. Trip ko lang talaga mag-effort. Never ko pang ginawa ito ngayon pa lang dahil gusto ko siyang pag-trip-an.

Tinakbo na namin nang kay bilis ang Gym kung saan sila. Habol ang hiningang umupo ako sa tabi ng mga kaibigan. Ang daming estudyante. Kalaban ng ABM ang BSBA college. Napatingin ako sa score board at nanlumong angat ang score ng kalaban namin.

Tagatak ang pawis ni JB nang tingnan ko siya sa court. Nasa harap na siya ng kalaban at inaagaw ang bola rito. Mataas siya pero mas mataas ang kalaban niya. Nakita kong na e-shoot na ng kalaban niya ang bola. Pagod siyang ngumiti sa mga kasamahan at humingi ng pasensya.

“Girl, buksan mo na ‘yang banner mo. Tingnan natin kung hindi niya mahabol,” sabi ni Claire.

“Sandale, kung mananalo sila titigil ka na sa kakahabol sa kanya, okay?” Hinahamon ba ako nitong si Shan? Gano’n pa man ay ngumiti ako sa kanya at tumayo na at binalandara ang hinanda ko kay JB.

“Go, JB Boy! Manalo o matalo ikaw pa rin ang JB ko!” Ito ang nakasaulat sa itim na kartolina. Silver kulay ng pen para makita sa black na kartolina. Silver and black kasi ang Jersey nila.

“Go, Number Twelve!” malakas na sigaw ko. Hawak pa rin ang banner para sa kanya. Napahinto siya sa pagtakbo at tumingin sa banda ko nang nakakunot ang noo at salubong ang mga kilay. Ginawa ko na itong pagkakataon para e-cheer siya habang nakatingin pa siya. “Go, baby! Galingan mo! Manalo o matalo, ikaw parin ang JB ko! Ikaw pa rin ang JB ko, JB ko, inaamin ko na na gusto kita... ikaw pa rin ang JB ko!” Kumanta na ako at hindi inalintana ang mga tingin at hiritan ng mga taong nakatunghay sa akin ngayon. Sa kanya lang ako nakatutok at na-eenjoy ko na naman ang manghang mukha niya. Nakaawang ang mga labi at inilingan ako at nag-focus na sa laro.

“Talo mo pa ‘yong mga jowa ng players, bhe!” natatawang sinabi nila sa akin nang umupo ako. Natawa lang ako sa sarili. Kailan ka kaya titigil sa pagpapahabol mo, Balesteros?

Nanalo sila, tulad nang inaasahan ay nahabol nga nila ang kalaban. Two points lang ang lamang. Not bad. Bumaba na kami sa bleachers para lumabas ng Gym.

“So, paano ba ‘yan? Nanalo sila. ‘Wag mong kalimutan ang deal natin, ha?” paalala ni Shan.

Hindi ko naman talaga siya gusto kaya hindi mahirap na pakawalan ang larong ito.