I want to slow down the time. It's really fascinating how our perception of typical everyday events can be altered when a new love interest enters our lives.Colors seem crisper. All of our surroundings suddenly seem like the landscape that could inspire an artist to paint his masterpiece.Background noise we tried so hard to muffle out just days before, begins to form a rhythm. We find ourselves humming a little rhythm in accompaniment, and shuffling our feet to the beat.Work seems easier. You have a new confidence. No longer struggling with your own mind, doubting your ideas, and settling with your mediocre place in the world for fear of what ifs. What if doesn't work out. What if I'm wrong? What if I'm not good enough?Suddenly, because of the affection of someone new in your life, you know that you are more than good enough.You walk with a swagger that precedes itself.And yes, everything seems to be happening in slow-motion.If only it lasted forever."Can we stay like this fo
"May mga libro ako rito, kapag nabagot ka pwede kang magbasa..." Itinuro niya sa akin ang isang istante na puno ng libro. Abala siya sa pag-aayos ng kaniyang buhok sa harap ng salamin. Kaunting minuto nalang at mahuhuli na siya sa klase. Hindi na siya natulog. Kahit na alam kong pagod at puyat ito ay ang gwapo pa rin. "Uuwi rin ako pagkatapos ng klase. Dito na ako kakain ng tanghalian. Para may kasabay ka." I nodded. I looked at the window and the sun is already up outside. I just stayed lying in his bed. My body hurts a lot as well as my femininity. Ang gusto ko nalang talagang gawin buong araw ay ang humilata at matulog. I'm slowly learning how to be at ease when things fall apart and I have to start over. I'm slowly learning how to trust those new beginnings once more, how to trust in the rebirth of things and people, including myself. I'm slowly learning that with every new beginning, I find another lost piece of myself, and with every new adventure, I fall in love with som
Home for me has never been a place of safety, of calm, of solace and serenity... but I find that in his arms. Being with him is finally like feeling like I am home, and peace is in his presence."I love you so much, Ramona. I will marry you when the time comes..." He said sweetly. I can sense and feel the adoration and romance in his voice.His deep brown eyes, they are intensely bright, strangely like the calm before a storm. A warm embrace of light, his personality embodies the kind of purity that you can only discern with the right kind of person. "I love you so much too, Aquilino..." As he lays down behind me with his arm around my waist, our bodies curled up together, he brushes the side of my face with his fingertips, with the gentlest sensation of care, and I know this is love.How beautiful it is to be able to experience a love this pure, radiant, honest, true, and genuine. One of the most difficult realizations is the knowledge that some people search their entire lives for
"Anong nangyari saiyo, hija? Ano ang problema?" Nag-aalalang tanong nito. Hikbi lang ako ng hikbi. Pagkatapos ng mga nangyari, ngayon nalang din ako nakaapak sa simbahan. Habang pilit pinapakalma ang sistema, nahinto ang tingin ko sa Amang nakapako sa krus sa unahan. Akala ko tuluyan na akong kakalma, akala ko tatahan na ako sa pag-iyak ngunit hindi. Mas lalong napalakas ang pag-iyak ko habang ang mga mata ay nakatuon pa rin doon.Ayokong isipin iyon.Ayokong isiping totoo ang ganoon.Pero ito na ba ang karma ko?Ito na ba ang kabayarang kailangang maranasan ko dahil sa pagtalikod ko sa minsang pinangarap ko kasama ka, Ama?"P-patawad po..." patuloy sa pagkawala ang mga traydor na luha sa aking mga mata. Nasa unahan pa rin ang aking tingin habang iyak ng iyak. Panay ang pagpapatahan sa akin ni Father. "P-patawad... P-patawarin niyo po ako..." Sa wakas ay nabanggit ko rin kahit sobra ang pag-agos ng luha sa mga mata.Sometimes I really suck at all.I'm not a good Christian. I'm sinful
Sa paglipas ng mga araw, nandoon pa rin ang kakarampot na pag-asang babalik siya at dahil ko siya, kahit na umalis siya, tatanggapin ko pa rin siya. Kasi akala ko kaya ko yung lungkot, akala ko makakabalik lang ako kaagad sa dati dahil nakaya ko naman dati eh. Akala ko lang pala ang lahat ng iyon. "Maghapon ka nalang nakahilata diyan, Ramona!" Biglang bumukas ang pinto at bumungad si Sister Si na nakapamaywang. "Namimihasa ka na. Tumulong ka sa mga gawain! Pasalamat ka at kinupkop ka pa nila dito!" Dagdag pa nito.Masakit pa rin ito magsalita. Pero kahit na ganoon, parang normal nalang iyon sa akin. Pasok sa kabilang tenga tapos labas sa isa. Ganon lang. Nakakapagod na kasi. Sa sobrang pagod ko, wala na akong pakialam sa mga nangyayari sa paligid. Napagod na ako makiramdam. Napagod na talaga ako."Nakahanda na ang hapunan. Kumain ka doon! Hinihintay ka ng mga madre!" Bumalikwas ako ng higa at nagtalukbong ng kumot. Bago iyon, nakita ko pa ang pandidiri niya nang tignan ang kabuoan n
Hindi ko na alam ang gagawin ko.Pakiramdam ko, pinaparusahan na ako. Parang wala na talaga akong pagkakataong sumaya. Nasasanay nalang ako na palaging problema ang dumadating. Palagi nalang malungkot. Walang buhay ang mundo. "A-ano nang gagawin ko, Maria? Hindi pa ako handa! Hindi ko kakayanin!" I was starting to get panicked. Tears welled up in my eyes again. It's always like this. I always feel like this. I'm just crying all the time."Kaya mo bang kumitil ng buhay? Alam kong hindi, Ramona. Kaya kahit mahirap, kailangan mong ipagpatuloy 'yan. Alam kong alam mo ang pakiramdam na abandunahin, huwag mong itulad ang walang kamuwang-muwang na bata sa sitwasyon mo ngayon...""K-kakayanin ko ba? M-magiging mabuti pa akong ina? Natatakot ako, Maria!""Kakayanin mo, Ramona. Alam kong kakayanin mo..."Maria hugged me quickly. I cried even more when I felt her caressing my back. She is trying her best to calm me down but the opposite happened. My tears and emotions just got triggered. "S-si
"Seniorito Aquilino, uminom na po kayo ng gamot ninyo..." lumapit sa akin ang kasambahay, bitbit ang isang tray na naglalaman ng marami at iba't-ibang klase ng gamot. They told me that I had survived an accident.They told me I had been in the hospital for twenty-four months. I was comatosed within those months. Himala nalang daw na nagising ako. And here I am now, sitting on our balcony gazing at the green plants in the garden while thinking about what happened about me before the accident. The last thing I registered to remember was when we were caught doing a miracle in the library. That's all. But there seems to be something really missing. I try to remember. But it is so difficult. Sa tuwing pilit kong tinatandaan, umaatake ang sakit ng ulo ko. Ang sabi kasi nila sa akin nang dahil raw sa tinamo kong head and brain injury that is why it was so difficult for me to recall my past memories, past informations and events in my life. Kapag tinatanong ko naman sila, hindi nila ako si
I was driving on my way back home when my phone suddenly rang. Ngayon ko nalang ulit napansin ang telepono ko matapos ang ilang oras na pagiging abala sa aking kaibigan. Sunod-sunod pala ang tawag na rumehistro mula kay Mommy."Yes, Mom?" I turned my phone into loudspeaker para kahit na nagmamaneho ay makausap ko siya ng sabay. Kumunot ang noo ko nang hagulgol ni Lola ang naririnig ko sa kabilang linya. "What's happening, Mom?" I asked again. Hindi ako makapagfocus sa pagmamaneho. Nagsisimula na rin akong kabahan. Hindi maganda ang kutob ko rito. "I-Inatake sa puso ang Lolo Theodore mo! Dinala siya sa ospital pero binawian na rin ng buhay... Pauwi kami ng probinsya ngayon!"Bigla akong napapreno nang marinig iyon. Nanghina ako. Nanlumo. Parang may kung anong mabigat ang dumagan sa puso ko. Hindi ko alam kung kaya ko pang magdrive pauwi. Natulala ako sa harap habang hinihintay ang sunod na sasabihin ng nanay ko.Hagulgol pa rin ng hagulgol si Lola sa kabilang linya. "Kanina pa ako t