Salamat sa patuloy na nagbabasa nito. Salamat sa suporta kahit tahimik lang kayo...hehe
((Danreve))"It looks like we've covered everything; let's wrap up here,” sabi ko kasabay ang pagtayo, at nagmamadali na lumabas ng conference room.Kanina ko pa kasi gustong matapos ang meeting na tungkol lang naman sa mga issues ng bagong mall branch na itatayo. Hindi pa kasi tapos ang pag-process ng mga construction permit, kaya hanggang ngayon ay hindi pa nasisimulan ang trabaho.Mainit na nga ang ulo ko dahil sa panghihimasok ni Onse sa relasyon namin ng asawa ko. Dumagdag pa ang problema sa construction.Kung hindi nga lang inuukupa ni Charmaine ang utak ko, siguradong sermon ang inabot sa akin ng mga department na responsible sa construction. Ang babagal kumilos. “Sir Danreve—” “Cancel all my appointments for today,” agad kong putol sa pagsasalita ng secretary ko na pilit sumasabay sa mabilis kong paglalakad, pero bumagal naman nang marinig ang utos ko. Gusto ko na kasi agad na bumalik sa opisina. Gusto ko nang makita si Charmaine. I want to say sorry sa inasal ko kanina. At
“My star, tama ang nga pag-iisip, kalimutan mo ang nangyari kanina,” mahinahon kong kausap kay Charmaine. Sakay na nga kasi kami ng kotse, at papunta na sa hospital para bisitahin si Nanay, pero siya, tulala at tahimik pa rin.Kanina ko pa naririnig ang paulit-ulit niyang buntong-hininga na para bang ang bigat-bigat ng problema niya.Sabagay, hindi naman kasi madaling kalimutan ang nangyaring gulo kanina. Hindi madaling kalimutan ang mga salitang binitawan namin sa isa’t-isa ng kaibigan kong si Onse. Oo, at nagkaayos din kami kaagad, but still, ang hirap pa rin tanggapin sa loob ko na mahal din pala ng kaibigan ko si Charmaine. Ngayon, pakiramdam ko parang ang hirap gumalaw. Nakakatakot magkamali, dahil alam kong may isang tao na nag-aabang lang sa tabi-tabi; naghihintay na magkaproblema kami ng asawa ko, at siya naman ang papasok.“My star, cheer up, okay? Sige ka, alam mo naman si Nanay, kahit may sakit ‘yon, matalas pa rin ang pag-iisip. Tiyak na malulungkot ‘yon kapag nakita
Matiim ko siyang tinitigan. Binabasa ko ang mukha niya kung totoo ba na nakalimutan niya ang sinabi ko kanina, o kung tama ba ang naisip ko na sinabi niya lang ‘yon para pigilan ang away namin ni Onse.“Anong sinabi ko?” naguguluhan niyang tanong na nagpabagsak sa balikat ko. Nahagod ko pa ang buhok ko. “ ‘Wag mo na lang itanong. Hindi nga siguro totoo ‘yong sinabi mo, kasi hindi mo na maalala, o baka, ayaw mo lang na masapak ko si Onse, kaya sinabi mo ‘yon.” “My heart, hindi ko nga maalala. Sabihin mo na lang kasi, para maalala ko,” sabi niya na sumimple naman ng sulyap sa rear-view mirror. Hindi ako imimik, tumitig lang ako sa kanya.“Hoy, ito naman, tampo agad. Bawal na ba makalimot ngayon?” sabi niya, at niyugyog-yugyog pa ako. “Ano ba kasi ‘yong sinabi ko kanina. Ang dami ko ngang sinabi, hindi ba? Hindi ko na ‘yon maalala lahat,” bumagal ang pagbigkas niya sa mga huling salitang sinabi niya. Parang naalala na yata niya. Napapalunok na rin kasi. “Alin ba do’n, my heart?” tano
(((CHARMAINE))) “Charmaine, lakad na! Ano ka ba naman! Sabi ko naman sa’yo, ako na ang bahala kay Nanay,” apura sa akin ni Daisy. Matalik kong kaibigan. Kapapasok lang nito sa bahay, at heto tumalak agad. Alam niya kasi na may job interview ako ngayon. Mama nga kasi niya ang nag-recommend sa akin sa trabahong ‘yon. Mabuti na lang at nagkataon naman na wala siyang pasok sa eskwela, kaya siya ang nagpresenta na magbantay kay Nanay habang wala ako. Medyo inggit nga ako sa kanya, dapat kasi ay nag-aaral din ako gaya niya. Pareho na sana kaming first-year college ngayon. Pero dahil nagkasakit si Nanay, kailangan ko munang huminto sa pag-aaral para maghanap ng trabaho. “Akin na nga ‘yan!” Binawi pa nito ang mangkok ng lugaw na ibibigay ko pa sana kay Nanay, at saka, tinulak ako papunta sa pinto. “Bilis na! Mahuhuli ka na!” Tipid na lang akong ngumiti, pero ang tingin ko ay na kay Nanay na. Kahit ngumingiti siya, bakas pa rin ang pananamlay. Bakas ang panghihina. Nadudurog a
“Ano?!” Bulalas ko sabay ang pagtayo. Hindi ako nakapagtapos ng pag-aaral, pero ‘yong sinabi ni Onse; intinding-intindi ko kahit english pa ‘yon. Hindi pwedeng hindi ko maintindihan ang simpleng salitang ‘yon. “Ano po bang kalokohan ‘to?!” naguguluhan kong tanong. Medyo tumaas din ang boses ko. Ayoko kasi ng ganito. Oo, mahirap nga ako, pero hindi ako ‘yong tao na payag lang na paglaruan. Lalong ayaw kong inaapakan ang pagkatao ko, at magmukhang tanga sa harap ng mga lalaking ‘to. Kahit mayaman pa sila, hindi ako papayag na gawin nila akong katawa-tawa. “Don’t raise your voice on us!” Dinuro ako ni Danreve. Sa unang pagkakataon, nasilayan ko ang pagmumukha niya. Nagsusumigaw rin ang kagandahang lalaki, pero umalingasaw naman ang masamang ugali. “Wala kang karapatan!” dagdag pa nito, at akmang lalapitan pa ako. Hinawakan naman siya ni Onse sa balikat, sabay sabi, “Bro, kalma.” Nasa akin na rin ang tingin niya. Tingin na parang naguguluhan at hindi na naman mapakali.
(((Danreve))) “You are not getting any younger, Danreve! You’re thirty two years old, and yet, wala ka pa ring balak na lumagay sa tahimik?” Paulit-ulit ko na lang naririnig ang mga salitang ‘yon mula kay Lolo Clamente at sa magulang ko sa tuwing uuwi ako ng mansion. Ang gusto nila ay mag-asawa na ako. Ang gusto nila ay tigilan ko na ang kahibangan ko sa paghihintay sa girlfriend ko na in-una raw ang career kay sa akin. Hibang na kung hibang, but I won't get tired of waiting for her. Handa akong maghintay kahit gaano katagal. Hindi ko ipagpapalit ang pitong taon na relasyon namin ng girlfriend ko, for some random girls. I won’t deny that in three years, na hindi ko kasama ang mahal ko ay hindi na ako tumikim ng ibang babae. Tumikim ako. Kada labas, iba ang kasama ko. But hanggang do’n lang ‘yon. Hanggang sa kama lang. No string is attached. “Matanda na rin ako, Apo. Bago man lang sana ako mawala sa mundong ‘to, gusto ko sanang makita na maikasal ka, o Kung bibigyan pa ako ng
Ito na nga ang naisip na plano ni Onse. Nakahanap na nga siya ng babae na magiging fake wife ko. Akala ko wala nang magiging problema. Pero bakit nag-da-drama ang babae na ‘to? Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko. Hindi ko rin alam kung maniniwala ba ako sinasabi niya. Lahat pa naman ng ayaw ko ay iyong pretender. If only I have the guts to look at her. Maybe I can tell if she’s telling the truth or not, pero hindi ko nga magawa. I lost face. Nahihiya ako, hindi ko alam kung bakit. Sa tuno kasi ng pananalita niya, I can sense na nagsasabi nga siya ng totoo. At isa pa, I feel her pain. Mas masakit sa sampal niya sa mukha ko. But still, there’s a part of me na nagsasabi na ‘wag agad ako maniwala. Sa edad kong ‘to, hindi na ako mahuhulog sa trap ng mga nagpapanggap na angel. Madalas nga kasing nagpapanggap na angel ang mga demonyo. At ayaw ko na mademonyo ng isang ‘to. Lalo’t alam ko na maraming babae ang gustong maging asawa ako. Marami ang gustong makuha ang title na
(((Charmaine))) Panay ang buntong-hininga ko habang nag-aabang ng masasakyan dito sa labas ng Lazaro Law Firm—Law Firm na pagmamay-ari ng pamilya ni Onse. Katatapos ko lang din tawagan si Daisy. At heto nga, mas nanghina pa ako matapos makausap ang kaibigan ko. Bago ko kasi ibinalita sa kanila na minalas ako at hindi natanggap sa trabaho dahil wala akong experience. Palihim munang sinabi sa akin ni Daisy na inatake na naman daw si Nanay kanina. Kaya nagsinungaling na lang ako. Ayaw ko na mag-alala pa si Nanay. Ayaw kong dagdagan pa ang paghihirap niya. Kaya kahit anong mangyari, ililihim ko sa kanya ang nangyari sa akin kanina. Ililihim ko sa kanya ang panlalait na natanggap ko mula sa lalaking mata-pobre. “Come with me!” Parang tumalon ang puso ko sa sobrang gulat nang marinig ang nakakatakot na boses na ‘yon. Mas kumabog pa ang puso ko dahil sa kamay nitong hawak na ang pulsuhan ko. Ang mata-pobreng si Danreve lang naman ang lapastangan na humawak sa akin na para bang p