Kabanata XXXIX

Hindi naman sigurong masamang mangarap na sa kabila ng sakit na idinulot namin sa isa't isa ay may pag kakataon pa kaming mag kita upang makahingi ng kapatawaran sa isa't isa. Sa totoo lang ay iniisip kong dahilan ang kawanan namin ng pagkapatawan ang pananaginip ko gabi gabi. Lagi ko siyang naaalala, lagi kong iniisip kung mali ba ang desisyon kong lumayo o tama lang 'yon dahil may dapat na mas inuuna kaysa sa pag mamahalan naming dalawa?

“Tulala ka na naman.” Natatawang sinalubong ako ni Caloy na kinagulat ko.

“I-Ikaw pala.” I feel uneasy.

“Kanina ko pa kasi nakikitang tulala ka, baka kako may maitutulong ako sa iyo, magandang binibini.” Uminit ng pisngi ko sa sinabi niya at nag iwas ng tingin. Hindi ako sanay, sa kaniya lang talaga ako nasanay.

“Ah wala wala, ayos lang ako.” Pinagmasdan niya ako mula ulo hanggang paa bago kumamot sa kaniyang batok.

“Pupunta kang dagat?” Sinundan niya iyon ng tawa. “May dala ka kasing maliliit na kabibi, gusto mo bang samahan kita?”

Kinagat ko ang i