Chapter 92

Walang kahirap-hirap na ginutay-gutay ni Tristan ang kaniyang saplot na para bang isa lamang itong papel.

"H-Huwag mong gawin 'to, Tristan. H-Hindi mo ito kayang gawin sa akin. P-Please, h-huminahon ka muna," nanginginig niyang pakiusap kahit na batid niyang walang saysay iyon.

Wala sa itsura nito ang planong huminto.

"Hindi ba't anak ang gusto mo? Kaya kitang bigyan! Isa? Dalawa? Isang dosena?! Ilan ba ang gusto mo?! Bakit ba nakakulong ka pa rin sa nakaraan gayong ang anak na ipinaglalaban mo ay anak ng gagong lalaking 'yon?! Sa tingin mo ba kung nabuhay siya ay matutuwa siya kapag nalaman niyang anak siya ng isang walang kwentang tao?! Narito ako! Handa kitang bigyan ng anak at handa ko kayong panindigan hanggang dulo!"

Tagumpay nitong nasira ang kaniyang kasuotan. Ang sumunod nitong ginawa ay tinanggal ang pagkakazipper ng suot niyang pantalon at saka marahas na hinila pababa. Hindi siya makapalag dahil iniinda pa rin niya ang sakit ng kaniyang tiyan na sinuntok nito.

Ang tanging