SPENCER
"Wala na ang video?" masayang sigaw ko sa loob ng classroom."Oo Spence, biglang nawala ang video sa group." pagkomperma naman ng isa kong kaklase.Hindi ko alam kung papaano nangyari 'yun pero hanggang ngayon ay wala pa ang dalawa kong kaibigan. Malakas ang kutob kong sila ang dahilan kung bakit nawala ang video. Hindi ko alam kung paano ko sila mapapasalamatan, palagi na lang nila akong sinasagip!Maya-maya pa ay nakasimangot at nagdadabog si Raffy habang naglalakad papalapit sa upuan niya. Sumunod naman si Larah na may nakakalokong ngisi sa mukha."Raf, Lar!" maligalig kong bati sa dalawa."Oy, hey Spence. Finally your video was taken down!" wika ni Larah."Oo nga eh, kayo ba ang may gawa? Thank you sa inyo Larah.." niyakap ko si Larah ng mahigpit dahil sa labis na kasiyahan."Hey, hindi ako ang dapat mong pasalamatan. Though, I do have lots of contribution pero si Raffy pa rinLARAH"Bakit ba ngayon pa?" Napabuntunghininga na lamang ako dahil sa nakaka-stress na traffic. How can I tell Raffy right now? I don't have any idea of Peter and Samantha's plan but I need to stop them and warn my bestfriend. "Kung hindi lang sana ako na lowbat." sabi ko sa isip.I look outside at nakita ko ang isang convenient store sa harapan ko na may nakapaskil na wifi and charging station. A big smile suddenly drawn on my face. Kaagad akong umalis sa nagsisiksikang mga sasakyan at iginarahe ang kotse sa labas ng convenient store.Kaagad akong pumasok loob at hinanap ang charging station, but I was being disappointed when I saw that they have no any wireless charger. But luckily when I ask for help on the counter, the cashier lend me a compatible charger. I'm very fortunate to charge my phone, but while waiting to atleast charge the battery in five percent to make a call, bigla namang umiral ang pantog ko. Pumasok muna ako sa banyo at pinabantayan sa isang staff doon ang phone.
AARON"Son, dito ka ba matutulog?" Dad said."Hmm... Yes dad." I nodded and smile at him.I wandered my eyes around the house. I just now realised how big the house is. It's too big for the two of us! It's funny, kasi kung kailan pa ako lumaki, do'n ko pa napagtantong sobrang laki ng bahay. Because, back then I didn't feel the silence of this big house, the loneliness! After mom died tumakas na ako sa bahay na'to, dahil kapag hindi ko ginawa 'yun ako naman ang kakainin ng kalungkutan. I ran away without realizing that I abandoned someone and let him suffer for that loneliness for a long time. Ngayon ko lang napagtanto ang lungkot na pinagdaanan ni daddy sa bahay na'to! I feel bad for myself, akala ko ako lang ang hindi niya naiintindihan, but it turns out na ako rin pala ay hindi rin nakakaintindi sa kaniya. All this years, naging selfish ako, sarili ko lang ang iniisip ko. I never consider what dad will feel in every decisions I made. "Is everything's alright?" Dad asked me."Yes da
SPENCER“Anak.” wika ni nanay ngunit hindi ko siya makita.“Nay, asan ka? Ikaw bayan nay?" tugon ko sa tawag. Ngunit madilim ang paligid at wala. Akong makita. “Spencer, Spence” na ngayon naman ay ang boses ni tatay at ate. Ngunit gaya kay nanay ay hindi ko rin makita.“Tay? Ate? Asan kayo? Bakit hindi ko kayo makita?” iyak kong sigaw sa kanila.Pinagpatuloy ko ang pagsigaw ngunit wala pa ring sumasagot. Ngunit mayamaya pa at may nagpakitang imahe sa harapan ko. “Wolf? Aaron!” isang malaking ngiti ang gumuhit sa aking mukha ngunit nang yaykapin ko na sana siya ay may biglang pumigil sa dalawa kong kamay. Pagtingin koy nakakadena na ang mga ito. Humingi ako ng tulong kay Aaron upang tanggalin ang kadena ngunit walang ekspresyon ang kaniyang mukha. Labis ang aking pagtataka, ngunit wala paring emosyon ang kaniyang mukha. “Aaron? Aaron tulong.” maiyak-uyak kung panglalaban sa kadena. “Sino ka? Hindi kita kilala.” bigla nitong wika na naging dahilan ng aking patigil para akong naging ba
AARON“I need to go alone!” wika ko kina daddy at Kevin.“No bro, hindi mo kayang mag'isa and my girlfriend is also there. I will never let you go there without me.” paninindigan ni Kevin.“Are you deaf? Baka mapahamak lang sila if may kasama ako.” sigaw ko sa kaniya.“And are you out of your mind? Hindi lang buhay ni Spencer nakasalalay dito bro. Pati na rin kay Larah. Sa tingin mo hahayaan ko lang sa kamay mo ang buhay ng girlfriend ko? That samantha is crazy bro.” naiinis na sigaw nito.“Kayong dalawa! Calm down! Hindi makakabuti sa sitwasyon ang pagtatalo n'yo.” suway sa amin ni daddy.“Tatawagan ko si General Fernandez. Tignan natin kung matutulungan niya tayo sa problemang 'to.” dagdag ni daddy na naging dahilan ng aking pag-aalala.“Wait dad. Sabi ni Samantha na walang pulis.” wika ko.“Authorities have already know what they were going to do in situation like this Aaron. Just calm down. Sa sitwasyong ganito mas makakabuti kung mapag-paplanohan ang mga susunod na hakbang na gaga
SPENCER“We need to find our way out here Spence.” suhestiyon ni Larah sa akin.“'Yun rin ang nasa isip ko Larah.” wika ko rito.Sinubukan kong tanggalin ang tali sa kamay ko ngunit napaka higpit nito ginamit ko ang ngipin ko pero sumakit lang ito dahil sa pagpipilit ko. Sinubukan ko ulit pero hindi ko namalayang nakapasok na pala si Samantha sa loob ng kwarto at nagsalita.“Matatanggal nalang lahat ng ngipin mo hindi pa natatanggal 'yan!” mapang-asar na tawa nito sa akin.“Bakit mo ba 'to ginagawa Samantha? Ano bang naging kasalanan ko sayo? Hindi nga kita kilala eh. Pwede ba pakawalan mo na 'ko wala kang mapapala sa akin.” wika ko dito ngunit parang baliw lang ito na tumatawa.“Hindi mo ako kaaway, pakawalan mo ako dito at magiging okay ang lahat.” pakiusap ko.Ngunit imbis na sagot ang makuha ko ay isang malakas lamang na halakhak ang itinugon sa akin ni Samantha.Bahagya akong kinilabutan sa pagtawa niya. Mukhang nasisiraan na talaga siya ng bait dahil sa ipinapakita niyang asal.“
“Spencer, I think she has a multiple personality disorder.” biglang wika ni Larah sa kabilang kwarto. “Samantha, tama na! 'wag mong saktan si Spencer. Sarah, alam kong alam mo ang tama fight it from Samantha. Sana. Nakikinig ka sakin Sarah.” dagdag pa ni Larah.“Gaga, hindi mo magagamit sakin ang sarili ko.” galit na wika ni Samantha.Bigla itong bumunot ng baril at itinutok sa akin.“Samantha?! Samantha maawa ka sakin.” pagmamakaawa ko sa kaniya.Kita ko ang nanlilisik na mata ni Samantha dahil sa galit. Napasigaw nalang kaming lahat dahil sa pagkalabit niya sa baril. Akala ko'y katapusan ko na at tumama sa akin ang bala ngunit walang hindi pala sa akin naiputok ang baril kundi sa kisame ng kwarto.Matapos iputok ni Samantha ang baril ay sumigaw ito hawak-hawak ang kaniyang ulo.“Ahhhrgg...” sigaw nito at maya-maya pa'y tumayo siya ng parang walang nangyari.Tinignan ko ang mukha ni Samantha at ngayon ay parang biglang nagbago ito. Ang kaninang nanlilisik na mga mata at napalitan ng m
AARON“Susundan ko sila.” wika ko at nagmadaling sumakay sa kotse upang sundan sina Samantha at Spencer.“Sabay na kami sa'yo bro.” sabi ni Kevin at sumakay na silang lahat sa kotse ko.Sinundan namin si Samantha habang tangay-tangay si Spencer. Na una kami at nakasunod namin ang mga pulis. Hindi ako papayag na may mangyaring masama sa mahal ko.“Oh my God! Spencer, bilisan mo Aaron ang baka mapano ang kaibigan ko.” hindi mapakaling wika ni Larah sa likuran.“Come here! 'Wag ka nang mag-alala, magiging maayos din ang lahat. Maililigtas natin si Spencer.” pagpapagaan ng loob ni Kevin sa girlfriend niya at niyakap.Tanging kaba at pag-aalala sa mahal ko ang tumatakbo sa aking isipan. Nag-aalala dahil sa napakabilis na takbo ng sasakyan nila Samantha.Maya-maya pa ay biglang nag-ring ang cellphone ko. At si Samantha ang tumatawag kaagad kong sinagot ito upang makausap siya."Samantha pakawalan mo si Spencer. Tama na! Walang kasalanan si Spencer ako nalang ang kunin mo." Kaagad kong sigaw
SPENCER"Samantha, please tama na itigil mo na 'to." Wika ko nagmamaneho si Samantha.Kanina ko pa sana gustong agawin sa kaniya ang manibela ngunit natatakot ako na mabangga kami at isa pang dahilan ay may hawak siyang baril na baka maputok niya sa akin."Pwede bang tumahimik ka!" singhal nito sa'kin."'Wag kang mag-alala matapos kong patayin si Aaron matatapos na rin ako." parang baliw nitong saad sabay halakhak na parang nasisiraan."Hindi ako papayag na gawin mo 'yan!" inis kong wika."At ano namang magagawa mo? Ako nga na nagiisa wala kang magawa. You're just a big dependent from the people around you. Mahina ka!" wika nito na nagpainit ng ulo ko.Nakita kong hindi na nakatutok sa akin ang baril niya at parang madali ko nalang itong makukuha kaya mayamaya pa'y bigla kong hinablot ang baril at nakuha ko naman ito.Nagulat si Samantha sa ginawa ko at kaagad na binawi ang baril. Itutok ko sana sa kaniya ngunit hindi ko rin alam gamitin kaya bago pa niya maagaw ay itinapon ko sa backs