Sandra's POVSUMILAY ang ngiti sa aking labi habang nakatingin ako sa mga empleyado na nasa aking harapan. Kasalukuyan akong nasa loob ng isang silid na magiging opisina ko rito sa loob ng kompanya ng mga Montenegro."Nice to meet you, everyone," wika ko sa mga ito."Welcome po sa kompanya, Ms. Sandy," pagbati naman ng mga ito sa 'kin."Kumusta? Everything's good?"Lahat kami ay napalingon sa pinto nang marinig namin ang tinig ni Lucas na ngayon ay kapapasok lang sa loob ng aking opisina."Yes, Lucas. Maayos naman ang lahat. Nagpapakilala lang ako sa magiging katrabaho ko," tugon ko.Nagpatuloy sa paglalakad si Lucas hanggang sa makarating siya sa aking kinaroroonan. Lumapit siya sa aking tabi at hinawakan ang aking baywang, saka ako hinapit palapit sa kanya."Be good to this woman. Tratuhin nyo siya tulad ng trato nyo sa 'kin," utos niya sa tatlong tao na nasa aming harapan."Yes, Sir Lucas," tugon naman ng mga ito."Let's have a dinner later?" saad ni Lucas nang muli siyang tumingin
Sandra's POVPILIT kong pinakalma ang sarili at inayos ang picture frame na nalaglag. Huminga ako nang malalim saka bumalik sa aking upuan at hinawakan ang frame na iyon."Ano ka ba, Sandy. Aksidente lang ang nangyari. Natabig ko ang frame at iyon lang 'yun, wala namang ibig sabihin 'yun," pilit kong pagpapaliwanag sa sarili.Maya-maya lang, unti-unti rin akong kumalma at napanatag. Naisip ko, papalitan ko na lang ang frame, wala naman itong kaso sa akin.Ngumiti ako at tumango sa sarili.Kinabukasan, tulad ng nais ni Lucas, naging abala kami sa pag-aayos ng kasal. Maraming designer ang nagtungo sa aking opisina at nag-offer ng kanilang wedding gown. Maraming maganda at marami rin akong nagustuhan, ngunit iyong pinakasimple lang ang napili ko. Para sa 'kin, isa lang akong simpleng tao at hindi ko kailangan ng magarbong wedding dress.Nais ni Lucas na magkaroon ng garden wedding ngunit sa desisyong iyon kami nagkatalo. Mas nais kong ikasal sa loob ng simbahan, para sa 'kin, mas ramdam
Sandra's POVTILA binuhusan ng malamig na tubig ang aking katawan nang marinig ang sinabing iyon ng isa sa mga bodyguard ni Lucas. Nagsimulang bumilis ang tibok ng aking puso at balutin ng kaba ang buo kong sistema."P-Paano nangyari 'yon? Akala ko ba ay mahigpit ang pagbabantay nyo sa kanya?" sunod-sunod kong sabi habang nanginginig ang aking labi."M-Ma'am, mahigpit po ang aming pagbabantay. Pero isang kwarto ang pinasok ni Sir Lucas at inutusan niya kaming maghintay sa labas," paliwanag niya.Nanlambot ang aking tuhod, dahilan upang mawalan ako ng balanse. Mabuti na lang at katabi ko si Jennie at agad niya akong nahawakan sa balikat."S-Sandy!" nag-aalalang wika ni Jennie.Hinawakan ko ang aking ulo habang nakasandal kay Jennie."S-Sabihin mo, ano pa ang nangyari?" muli kong tanong."Naghintay kami sa labas ng kwarto na 'yon tulad ng sinabi niya, ngunit nang mapansin naming matagal siyang lumabas, agad kaming pumasok sa loob dahil maging kami ay kinabahan," muli niyang wika. "Sa pa
Sandra's POVMALAMBOT ang kamang hinihigaan ko. Naaamoy ko ang paligid at sa mga oras na ito, sigurado ako na nasa loob ako ng ospital. Marahan kong binuksan ang talukap ng aking mata. Sa pagbukas nito, malabo pa ang aking paningin ngunit unti-unti itong lumilinaw hanggang sa tuluyan kong makita sina nanay at ang doktor na ngayon ay nakatingin sa akin. Nababakas ang pag-aalala sa mukha ni nanay at tatat."Anak, ayos ka na ba?" agad na tanong ni nanay."O-Opo, nay, okay na ako."Marahan kong ginalaw ang aking katawan, saka umupo. Inalalayan naman ako ni nanay sa pagsandal ng aking likod sa headboard ng kama na kinahihigaan ko."Nahimatay ka kanina sa dressing room, anak. Agad ka naming sinugod dito sa ospital," muling saad ni nanay.Kumunot ang aking noo nang maalalang hinimatay ako. Maya-maya lang, nanlaki ang aking mga mata nang maalala ang dahilan kung bakit ako hinimatay."Nay, si Lucas? L-Ligtas ba siya? Nasaan siya?" hysterical ko.Hinawakan ni nanay ang aking balikat at pilit ak
Sandra's POVMULING hinawakan ng mga pulis ang aking braso, saka ako inalalayang tumayo at isinama palabas ng caution fence. Hindi na rin ako nakapagsalita pa at tanging pagtulala na lang ang aking nagawa.Nakaupo ako sa isang upuan na nandoon habang si Jennie naman ay patuloy sa paghaplos sa aking balikat."Sandy, tibayan mo ang loob mo. Siguradong buhay pa si Lucas. 'Wag kang mawawalan ng pag-asa," sunod-sunod na sambit ni Jennie sa akin. Pinalalakas niya ang loob ko na halos nais nang sumuko.Tumango ako at tumingin sa kanya."Tama ka, Jennie. Buhay si Lucas, nararamdaman ko 'yon."Mahigpit akong niyakap ni Jennie at nang maramdaman ko ito, hindi ko maiwasang hindi maluha."May katawan!"Agad kaming napalingon nang marinig ang malakas na sigaw ng search and rescue na nandoon. Mabilis akong napatayo at nakaramdam ng kaba nang malaman na nakakita sila ng katawan ng isang tao. Ihahakbang ko sana ang aking mga paa at tatakbong muli ngunit agad akong pinigilan ni Jennie."Let's wait, Sa
Sandra's POVMADILIM na ang palingid, nanatili pa rin akong nakatayo sa lugar kung saan huling nakita ang naaksidenteng kotse ni Lucas. Hanggang ngayon, hindi pa rin sila nahahanap ng mga taong inatasan ko.Ilang buwan na rin ang lumipas simula nang araw na iyon. Matagal ang hinintay ng kanyang abugado upang magdesisyong ibigay kay Levi ang wil and testament ni Lucas na noon pa nito hinanda. Hindi ko akalain na mararamdaman ni Lucas na mangyayari ang bagay na ito sa kanya, sa mismong araw ng kasal pa. Sana pala, noong nakita kong ginagawa niya ang wil and testament na ito, pinigilan ko siya, baka sakaling hindi ito natuloy.Naputol ang mga bagay na aking iniisip nang maramdaman ko ang paggapang ng luha sa aking pisngi. Agad ko itong pinahiran saka muling pinigilan ang paghikbi."Sandy, let's go. Mahamog na rito at malapit nang lumalim ang gabi. Baka mahirapan tayong makabalik," sunod-sunod na paalala sa 'kin ni Gab habang naghihintay sa kotse.Mabuti na lang ay nandito pa rin ang lala
Sandra's POV"Bingi ka ba? Hindi mo ba ko naririnig? Ang sabi ko, get out!"Nais ko mang igalaw ang aking katawan at mahigpit na yakapin si Lucas ay hindi ko magawa. Nanatili akong nakatayo sa kanyang harapan na may tulalang mata.Pilit kong binuksan ang nanginginig kong labi upang makapag bitiw ng salita."L-Lucas, ako to si Sandy," pagpapakilala ko sabay sa paglagaslas ng maaalat na luha sa aking mata.Nanatiling nangninisik ang mga mata niya at tila hindi talaga niya ako nakikilala."Sorry, I don't know you," pagpupumilit niya. "Nurse! Nurse!"Nanlaki ang aking mga mata nang marinig ang pagtatawag ni Lucas ng nurse. Agad namang pumasok ang isang nurse sa silid kung nasaan kami."Sir, tinawag nyo po ako?" saad ng nurse."Paalisin mo ang babaeng ito. Hindi ko siya pinayagan na pumasok sa kwarto ko pero basta na lang siyang pumasok dito," sunod-sunod na saad ni Lucas.Maya-maya lang, muli kaming napatingin sa pinto nang makita ang pagpasok ng mga pulis at bodyguard ni Lucas. Nababakas
Sandy's POVLumipas na ang dalawang gabing nandito si Lucas sa mansion, ngunit tila wala pa rin ang nagbago sa pagitan naming dalawa. Halos hindi niya ako kinakausap at hindi rin sumasabay sa pagkain. Nais kong maalala niya ako ngunit tila ayaw niya. Pakiramdam ko ay hindi niya ako nais maalala.Nang gabing iyon, nagdesisyon akong magdala ng pagkain sa silid ni Lucas. Gusto ko siyang makausap nang masinsinan at kung ano ba ang plano niya sa aming dalawa."Salamat po, manang," saad ko matapos kunin ang tray ng pagkain na pinahanda ko sa kasambahay.Binuhat ko ito at lumakad patungo sa silid ni Lucas. Pilit kong ningiti ang aking labi upang sa oras na makita ako ni Lucas, mapapangiti rin siya. Ngunit hindi ko akalain na ako ay magugulat sa mga bagay na maririnig ko mula sa kanyang silid.Nang makarating ako sa pinto ng silid ni Lucas, akmang kakatok na ako rito ngunit agad akong napahinto nang marinig ang tinig ng isang babae na nagmumula sa loob ng silid na ito."Lucas, alam kong hindi