Kabanata 2

     Sumagi nana man sa isip ko ang tagpong nangyari kanina. Ang bilis ng tibok ng puso ko pero hindi ako dapat magpatalo sa takot at kaba.

     Unti unti ko'ng igalaw ang ulo ko para tignan kung sino ang nasa likod.

     Laking pasasalamat ko na si Kia pala, kakabalik niya lang galing sa kabilang building kinuha tong mga files na to, kawawa at kanina pa to pabalik balik dun.

     Inabot niya sakin yung folder na puno ng files na kailangan kong e check. Pero nagtataka ako bat ang tahimik niya ehh kanina lang maligalig pa siya and usually kasi she speak a lot. This time hindi lang katahimikan ang napansin ko sa kanya, pati na ang mamasa masa niyang mata.

     I'm about to ask her but she run, siguro nahalata niya na ang gagawin ko. I feel bad, gusto ko siyang habulin pero kailangan ko ng asikasuhin ang mga files na to dahil kailangan na to mamaya ng ibang club for the sport event next week.

     Hindi talaga mawala sa isipan ko ang mata ni Kia, she looks like in pain, naiisip ko pa lang na si Kia nasasaktan, nasasaktan rin ako. Nasanay akong masayahin siya, naka ngiti palagi. She's our source of happiness, our happy pill and now seeing her condition, her eyes na alam kong galing yun sa pagiyak. Her silence speak's all about what she feel.

     Tinawagan ko si Allan, na hanapin si Kia to make sure na hindi siya gagawa ng bagay na ikakapahamak niya. It may sound overreacting but mostly those happy people tend to hurt themselves when they're in pain. Minsan kasi we overlooked them, akala natin na palagi silang nakangiti eh masaya din sila palagi. They use their smile to hide the pain, and when you see them crying maybe it's the time that they can't hide it anymore. Hindi na maitatago ng masayang maskara ang sakit, hirap at ang mga matang lumuluha.

     When Allan give me signals and assurance that he will handle Kai, I sigh for small relief. Sinimulan ko na din basahin at pirmahan ang mga dapat pirmahan. Being a student council President is both honor and responsible. I'm one of the respected student here in San Carlos College, I have a lot of privilege and I have a power pero kaakibat non ang malaking pasanin at responsibilidad, like this. Isang maling pirma ko lang sa mga to I'm the one who'll be blame for the mistakes. I'm accountable in every damages.

     Nong nangalahati nako, nag ring yung cellphone ko, si Papa tumatawag. At first I'm hesitant to answer the call kasi it's still office hour her in SCC. Nagdalawang isip ako kasi meron kaming batas dito sa SCC na bawal gamitin ang cellphone pag class hour, club hour, and most especially office hour for student council, student disciplinary office and student office of health ally.

     But then, I answered kasi baka emergency, hindi na man kasi siya tumatawag ng ganito usually, ngayon lang.

     "Calli, where are you" panimula ni papa sa kabilang linya, rinig ko ang nginig at hikbi ng boses niya kahit parang pilit niya itong itago.

     Pa, nasa school pa po ako, may problema po ba?Are you crying" sana wala, sana hindi, kasi hindi ko alam ang gagawin ko kong may problema man at napaiyak si papa. Hindi yun iiyak ng wala lang.

     "No, listen to me Calli, after mo diyan dumeritso ka ng Locsin General Hospital, iintayin kita rito".

     After that siguro dali dali niyang binaba ang tawag ng hindi pa ako nakaka sagot. Ramdam ko yung takot at pangamba sa boses ni papa, hindi ko na alam kung tatapusin ko pa ba tong ginagawa ko.

                                                                                                         Aligaga akong nagbasa nang biglang niluwa ng pinto si Tristan, ang head ng basketball team, naka ngiti, pawisan at may dalang bola, siguro galing tong practice. Pero nawala ang ngiti niya ng napansin niyang hindi wala ako sa hulog, naka busangot at hindi mapakali sa ginagawa.

     "Calli, are you okay? he ask while advancing his step towards me. Tinignan ko lang siya ng mabilisan at agad na binalik ang mga mata sa ginagawa para matapos ko na agad to at makapunta na sa hospital, hindi ko pa alam ang totoong nangyayari pero sigurado akong may problema.

     "Do you need help?" yumuko na siya, tamang lebel para mag pantay ang mga mata namin, at sa oras na lilingonin ko ang gilid for sure our eyes will meet, palapit na siya ng palapit sakin at amoy na amoy ko na ang pabango niyang amoy bagong ligo kahit na pawis na pawis.

     Lunok laway akong tumayo at lumayo sa kanya, hindi ako komportable sa ganyan siya ka lapit sakin. Bumuga ako ng malalim na hininga bago nag salita para ikalma ang sarili at hindi mag panik "I'm not okay, but it doesn't mean I can't handle it, and I don't need your help, so kung wala kang kailangan you may go now".

     Humakbang nako pabalik sa inuupuan ko nang nakita ko siyang umatra, pero sa pagbalik ko ng upo ay bigla siyang lumapit ulit sakin, ikinulong niya ako sa kinauupuan ko gamit ang malalaki niyang braso. Paunti unti na ding nilalapit ang mga labi niya sa kaliwang pisngi ko na pilit kong nilalayo na kahit ang sakit na ng leeg ko kaka iwas.

     "You better stop it Tristan bago mo pagsisihan yang gagawin mo" I said with full authority.

     "Chill Calli, I just want to tell you na kukunin ko ang file ng basketball team" he whisper to my ears, then tuluyan na siyang lumayo sakin.

     I look at him, I know how to use my power not just a student council president but also I'm sure I can knock him out without doing anything if he insist to do something bad.

     Kita sa mga mata niya ang pag tataka ng inabot ko sa kanya ang file nila. "Bakit di mo pinirmahan to, kailangan namin yung budget for the players, Calli.

Bago siya sagutin ay niligpit ko na ang mga papel na kailangan kong pirmahan, hindi ko na matatapos to, I lose my focus beforehand, and now this bastard, talagang dumagdat pa siya. I will make sure he'll gonna pay for what he did.

     Pagkatapos kong ligpitin ang mga papeles ay tumayo na ako, at nag pa unti unti ng tinatahak ang daan papunta sa pintuan habang siya naka tayo parin sa gilid ng lamesa.

     "Sabi mo kukunin mo lang, di mo sinabing pirmahan ko. Ayan binigay ko sayo. What you want is what you get, Tristan. And about what you did earlier, magkita tayo bukas sa disciplinary office, 8am sharp. Okay? hindi ko na hinintay ang pagsagot niya at tuluyan ko na siyang tinalikuran.